De innemende Patrick Watson

Inmiddels is Patrick Watson al ruim acht maanden op tournee. Begonnen in Amerika, via onder andere Engeland en Frankrijk, staat hij nu voor de derde keer in een half jaar in Nederland. Direct na het betreden van de kleedkamer steekt de eindtwintiger van wal over zijn liefde voor Nederland. "Het is heerlijk om hier te zijn! Jullie zijn zo aardig, zo hartelijk." Op dat moment moet ik hem mijn cadeau -pepernoten- nog geven. "Dit bedoel ik nou!", schatert Watson en geeft mij en fotograaf Joke meteen drie zoenen. Lekker begin hoor! Van een voorgaande concullega heeft hij al zijn naam in chocoladeletters mogen ontvangen en ondertussen probeer ik hem in mijn beste Engels de Nederlandse Sinterklaastraditie uit te leggen. Pepernoten blijken cinnamon cookies en gelukkig smaken ze hem prima!

Samen met zijn naar zichzelf genoemde band maakte Patrick Watson één van de meest bejubelde singer-songwriteralbums van het jaar. Het is een verzameling songs vol klassieke invloeden, eentje die ook raakvlakken heeft met bands als Radiohead en Sigur Rós, terwijl Watson qua stemgeluid vooral aan Jeff Buckley doet denken. "Het is een eer om met Buckley vergeleken te worden", vertelt Watson,"maar het gaat mij vooral om het verhaal dat een nummer vertelt. Ik ben dol op boeken en films als The Eternal Sunshine of the Spotless Mind, waarin je jezelf helemaal kan verliezen. "

Patrick Watson proeft een pepernoot

Door het toeren zitten de bandleden dicht op elkaars lip, maar volgens Watson maakt dat de band alleen maar sterker: "We begonnen als vrienden, maar inmiddels zijn we als het ware broers geworden. We kennen elkaars pluspunten en tekortkomingen. De kunst is dat je rekening met elkaar houdt, net als in een relatie."

Ook privé is het soms lastig. Een half jaar voordat Watson op tournee ging ontmoette hij zijn vriendin. "Ik hoop dat ze me nog wil kennen straks. Ik krijg zoveel boze e-mailtjes dat ik een hoop goed te maken heb! Mijn moeder is ernstig ziek geweest, maar nu gaat het gelukkig weer beter. Ik kijk er al naar uit om straks met Kerst bij haar te zijn en lekker voor het huis door de sneeuw te lopen. Jullie kennen dat waarschijnlijk niet, maar bij ons in Montréal komt de sneeuw vaak tot je knieën. Heerlijk vind ik dat." Watson lijkt even sip te worden, dus ik vraag hem gauw een pepernoot te proeven. Als een eekhoorntje pakt hij het minikoekje tussen duim- en wijsvinger en begint te knagen. "Yummie!" smakt hij, en opgelucht stuur ik het gesprek naar het optreden van die avond.

Om de spanning er een beetje in te houden speelt de band elke avond een andere set. Dit kwam ook wel in de Melkweg naar voren. De eerste paar nummers begonnen heel mooi, maar eindigden in een wedstrijdje lawaaimaken. Al was er een gebrek aan structuur, met zijn innemende persoonlijkheid en zichtbaar enthousiasme maakte Watson er een memorabel optreden van. Verwassen zwarte kleren en splinternieuwe rode schoenen van het Spaanse merk Camper. Die middag gekocht in de Leidsche straat, vertelt hij na alweer een derde handje pepernoten. "Deze cookies zijn echte heerlijk!", smikkelt Watson. Qua aankleding niets bijzonders dus, maar tijdens het optreden kan ik mijn ogen geen moment van hem afhouden. Het intensieve applaus op het brede aanbod van pianoliedjes tot stevige indierock wordt beloond met een bijzondere afsluiting. Samen met gitarist Simon Angell loopt hij naar het midden van de Melkweg/Max. Maant iedereen tot stilte en zingt acoustisch vanaf zijn stoel het nummer Man under the Sea. Onvergetelijk!

Hoewel Patrick Watson het voorprogramma was, mocht de band nog een toegift geven. Heel sociaal van hoofdact Cold War Kids, die later die avond niet kon tippen aan het succes van de Canadezen. Na maar liefst drie nummer vertrok de band weer richting tourbus; op naar Kopenhagen. Gelukkig heeft Watson tijdens het touren genoeg inspiratie om te schrijven en kunnen we volgend jaar een nieuwe cd verwachten.

Close To Paradise (speciale uitgave)
Patrick Watson

Uitgebracht door V2 records