Sandra Nasic is Guano Apes áf
Toen Sandra Nasic drie jaar terug de Guano Apes vaarwel zei, was dat zeker geen ondoordachte beslissing. De zangeres van één van Duitslands belangrijkste en meest innovatieve rockformaties had er toen al tien succesjaren met de band op zitten. Ook had ze de nodige gouden en platina awards op haar schoorsteenmantel staan.
Sandra Nasic beleefde het grote succes, maar ook de keerzijde daarvan. "Als je met z'n vieren zoveel jaar achtereen van het ene podium naar het andere trekt en vierentwintig uur per dag op elkaars lip zit, dan komt er een moment dat het je gaat opbreken. Ik voelde me alsof ik in een kooi zat waar ik niet uit kon. Op een gegeven moment ging ik opkijken tegen het optreden. Aan de ene kant genoot ik van het succes, maar aan de andere kant voelde ik ook dat ik mijn vrijheid miste. En dan bedoel ik vooral de vrijheid om weer eens wat andere muziek uit te proberen, een nieuwe richting in te slaan. Ik was niet meer happy met de band en begon eraan te twijfelen of ik nog wel passie voelde voor datgene waar ik mee bezig was. Dát was dus voor mij het juiste moment om ermee te stoppen."
Sandra ging niet over een nacht ijs toen ze haar besluit nam. Eerst nam ze een jaartje rust, zodat ze eens goed op een rijtje kon zetten wat ze eigenlijk met haar carrière wilde. "Het belangrijkste was dat ik erover uit was welke richting ik precies uit wilde. Was dat rock, pop of een combinatie van verschillende stijlen? Ik koos voor dat laatste. Dat gebeurde eigenlijk vanzelf toen ik in de studio zat."
Vanaf het moment dat Sandra de vrijheid voelde dat niks móest en alles mócht kwam de inspiratie vanzelf. "Ik speelde gitaar, toverde er de ene melodie na de andere uit tevoorschijn en pende er dan later de teksten bij. Inspiratie had ik genoeg. Daarvoor putte ik gewoon uit de laatste tien jaar van mijn leven. Het was echt een hemels gevoel om het opeens allemaal in mijn eentje te doen: de muziek, de teksten en de productie. Ik zat op een roze wolk en kwam er gewoon niet meer vanaf. Het ene na het andere liedje diende zich aan. Ik bracht soms vierentwintig uur lang in de studio door. Vaak had ik dat niet eens in de gaten. Totdat mijn vriend op een dag naar me toe kwam en zei: "Sandra, dat is toch niet gezond? Er is ook nog een leven buiten de studio." Maar voor mij wás het leven de studio. Op dat moment dan, want toen ik eenmaal tevreden was met de liedjes die er op mijn album The Signal zouden komen, kon ik er ook weer gemakkelijk afstand van nemen."
Nu dat album er eindelijk is, heeft Sandra er ook heel veel zin om ermee op het podium te staan. "Ik heb mijn fans al lang genoeg laten wachten. Gelukkig merk ik aan alle berichten die ik krijg dat ze me nog niet vergeten zijn. Dat is nou het mooie van muziek. Je kunt het met zoveel mensen delen. Bijzonder is ook hoe muziek verbroedert. Het brengt mensen bij elkaar en er komen zelfs relaties tot stand. Er zijn al heel wat stelletjes ontstaan door de muziek die ik met de Guano Apes gemaakt heb. Prachtig toch?"
Opvallend is de positiviteit die Sandra Nasic uitstraalt: een vrouw die haar missie weer helemaal heeft hervonden. Zijn mensen voorbestemd voor muziek? Sandra vraagt het zich serieus af. "Van kleins af aan kon ik al niet zonder. Ik zat de hele dag met koptelefoons op naar muziek te luisteren. Heerlijk! Dat voelde net alsof je je even in je eigen wereld kon terugtrekken. Ik denk dat toen al de basis gelegd is voor mijn latere liefde voor muziek. Nu zie ik muziek als mijn trouwe metgezel. Iemand die altijd bij me is en me nooit meer verlaat. Ik weet ook dat muziek me meer voldoening geeft dan seks. Het duurt ook veel langer! Alles om me heen kan verdwijnen, maar de muziek die blijft. Dat is toch wel een heel mooi gevoel, vind je niet?"
