Lachen met Britney
Al binnen een paar tellen is de toon gezet, als ze zegt: "It's Britney, bitch!" Het gaat hier om het begin van de huidige single Gimme More. Ook al zo'n goeie grap, want als luisteraar denk je alleen maar: "Jij krijgt helemaal niks meer, dame, het is genoeg geweest!" Het nummer is zeer dansbaar, blijft goed hangen en wordt gekenmerkt door trucjes. Dat geldt trouwens ook voor de elf andere tracks op het album.
Alle nummers klinken redelijk bekend in de oren, als een overdreven remix van de Pussycat Dolls, Gwen Stefani, Madonna en Timbaland. Het sterkste punt van dit album is de samenhang van de muziek en de zang, want alles lijkt in elkaar over te gaan. Britney is natuurlijk niet de beste zangeres van de wereld en daar hebben de producers mooi omheen gewerkt. Alle bliepjes, effecten en beats lijken een belangrijkere rol te hebben dan La Spears zelf.
Grote uitzondering hierop zijn de teksten, want die lijken 'op maat gemaakt' voor de gevallen popprinses. Wat dacht je van: "I'm crazy as a motherfucker!". Of van het poëtische: "I'm Miss Bad Media Karma, another day another drama. Guess I can't see no harm in working and being a mama." Lachen, Britney! In het nummer Piece of Me geeft ze de roddelpers een veeg uit de pan. En in Why Should I Be Sad, de afsluiter van het album, lijkt ze af te willen rekenen met haar ex Kevin Federline.
De kwaliteiten van Britney hebben bar weinig bijgedragen tot Blackout. Het zijn de producers die een schouderklopje verdienen, want het is hen gelukt om een album in elkaar te draaien dat vriend en vijand positief heeft verrast. Bovendien is er slim gebruik gemaakt van alle toestanden in haar privéleven, zodat alle rellen en roddels alleen maar haar nieuwe imago lijken te versterken. En voor elke artiest is het belangrijk dat de muziek en hun imago met elkaar 'matchen'. Dus wie lacht er nu het laatst?
Uitgebracht door Sony BMG
