Tranentrekkend triest

Vrije tijd 16 jaar geleden door Redactie Ze.nl

Lizzy, de hoofdpersoon in de debuutroman van de Britse Karen McLeod, is dusdanig verknipt, dat ze de realiteit volledig uit het oog verliest. Maar wat wil je ook als je door iedereen verlaten wordt. Eigenlijk is Lizzy een mislukkeling in hart en nieren. De potentie zal er best zijn, maar niets klopt in haar leven. Ze is te dik, te passief, heeft een dooie vader tegen wie ze praat, een moeder die met de noorderzon vertrekt en een broer die liever een meisje wil zijn. Die laatste is al tijden vermist. Niemand stelt Lizzy op de eerste plaats. Treurig, treurig, treurig.

Lizzy kan zich niet voorstellen dat haar ex-vriendin, met wie ze negen weken samen was, haar echt inruilt voor een man. En dus gaat ze op zoek naar bewijs dat Sally toch wel van haar houdt. Een zoektocht die zo obsessief wordt, dat alleen de term stalking de lading nog dekt. En aan haar beste vriendin Petula heeft Lizzy ook al niks. Die laat haar voor een wip met de eerste de beste uitsmijter twee dagen alleen in hun vakantiepension. Lizzy's enige houvast is haar werk in Ruby's café, maar daar herinnert alles haar aan de tijd met Sally.

Op zoek naar de verdwenen wimper is een roman over familie, liefde en verlies, over de pijnlijke angst om alleen te zijn en hoe ver mensen willen gaan om dat te voorkomen. En Lizzy gaat ver. De schrijfster is bijzonder goed geslaagd in het oproepen van een desolate situatie. De lezer krijgt meer dan eens de neiging om Lizzy flink door elkaar te rammelen, in de hoop dat ze wakker wordt. En zich normaal gaat gedragen. Get a life! Get real! Wat dat betreft is Op zoek naar de verdwenen wimper niet geschikt voor mensen in een sombere bui. Je zou er nog veel depressiever van raken, al gloort er een klein beetje licht aan de horizon.

Karin McLeod zet in haar roman op uitzonderlijk goede manier de typical English loser neer. De ellende druipt er vanaf. Dat betekent echter wel dat de belofte van de cover, de inhoudsopgave en de persinformatie totaal niet klopt. Hilarisch en opwindend wil ik dit boek zeker niet noemen. In tegendeel. Ik heb geen moment gelachen en werd juist meegesleurd in de saaiheid van Lizzy's leven. Hartverscheurend is het daardoor weer wel. Een knap staaltje schrijfwerk, maar ik hou toch van lichtere kost.

_{Afbeelding verwijderd door redactie}