Het nostalgiegevoel van Nicole Atkins
Locatie was een stampvolle Bitterzoet in Amsterdam waar de bezoekers getuige waren van een onvergetelijk optreden. Net zoals het publiek blijkt Nicole zelf ook nog helemaal ondersteboven te zijn van wat ze zelf noemt 'het meest memorabele optreden van de promotour'. "Het was een te gekke sfeer. Ik voelde dat de mensen echt naar me luisterden en niet erdoorheen spraken zoals vaak het geval is, vooral in Amerika. Hier zongen de mensen mee en luisterden naar iedere toon. Jullie zijn echt een geweldig publiek!" zegt de zangeres, die gezien het vroege ochtenduur maar een zonnebril heeft opgezet. Misschien is ze de vorige avond wel lekker de stad in geweest, wie weet?
Atkins is in ieder geval iemand die met volle teugen geniet van alles wat ze doet. Die vreugde legt ze ook in haar liedjes die de atmosfeer van de jaren zestig vertegenwoordigen, maar ook veel doen denken aan de filmmuziek van bijvoorbeeld David Lynch. Maar laten we eerst terugkeren naar Atkins' debuut Neptune City en de betekenis van deze plaats in haar leven. Wat is Neptune City voor plaats? "Tja eigenlijk is het niets bijzonders. Het is een stadje dat vroeger zijn glorie en rijke historie kende. Dat was lang voordat ik geboren was. Het is zo'n plaats die een nostalgische gevoel oproept van vergane glorie in een ver verleden. Een plek waar oude huizen nog steeds de sfeer van de tijd van toen uitademen. De mensen die nu oud zijn vertellen erover en dat levert vaak de mooiste verhalen op. Helaas is er nog weinig over van de tijd. Daarom heb ik besloten om er een album over te maken, een soort hommage aan de stad waar mijn hart ligt.
De hoofdpersonen in Atkins' songs lijken in een geidealiseerd verleden te leven. "Deze cd betreft de historie van mijn stad. Het is ook het verhaal van mijn familie en mijn vrienden die in deze stad leven en ook van mezelf", legt Nicole uit. "Vanaf dat ik klein was heb ik de persoonlijke verhalen van de mensen verzameld. Soms leverde dat kleine, trieste histories op en soms ook hele vrolijke momenten. Ik houd van verhalen die de basis vormen voor mijn inspiratie. Dit leverde liedjes op als Maybe Tonight, dat over de mogelijke kans op een ontmoeting gaat. In War Torn zing ik over de frustratie van een vriendschap op lange afstand die gedoemd is te mislukken." vertelt de gedreven zangeres die sixties artiesten als Roy Orbison en Patsy Cline noemt als haar grote inspiratiebronnen. "Ik hou van die oude croonerstijl. Het voelt echt goed om zo te zingen omdat er zoveel passie in ligt. Dat is muziek wat vandaag de dag gelukkig weer aan het terugkomen is. Ik ben gek op nostalgie. De dingen die mij het meest raken en waar ik de grootste connectie mee voel, zijn dingen waar mijn ouders mee opgegroeid zijn. Ik voel dan ook veel meer bij de muziek uit die tijd dan de muziek die er tegenwoordig gemaakt wordt. Ik ben blij dat ik op mijn eigen manier die muziek weer tot leven kan brengen bij een publiek van nu. Zo gaat die muziek nooit verloren".
Voor wie nieuwsgierig is geworden naar Nicole Atkins en haar muziek: Op 7 juli geeft ze een optreden in de Melkweg in Amsterdam.
