Mavis Staples live met 'Hope at the hideout'

Vrije tijd 15 jaar geleden door Redactie Ze.nl

The Staple Singers zal niet iedereen bekend in de oren klinken. Met de bijnaam God's Greatest Hitmakers waren ze lange tijd de meest invloedrijke gospelgroep. In 1963, toen ze Martin Luther King in een kerk hoorde spreken, zei vader Staples tegen zijn kinderen: "Wat hij kan preken, kunnen wij zingen." En dat was het begin van de carrière van Mavis Staples. Tegenwoordig is ze een ervaren soloartieste, maar in het verleden werkte ze samen met Prince en Bob Dylan, waarvoor ze met de track Gotta change my way of thinking genomineerd werd voor een Grammy.

Maar Staples vond het tijd voor een nieuw album: Hope at the hideout. Als dit album uit je boxen schalt is het eerste wat je hoort een luid applaus. Op het live-album zijn de klanken zo zuiver dat je de aanwezigheid van de gospelzangeres bijna kunt voelen. Staples spreekt het publiek met een zware stem toe: "We come tonight to bring you some joy, some happiness, inspiration en positive vibrations", waarna de zaal uit hun dak gaat en ze aan haar eerste track begint. Met de talentvolle muzikanten, waaronder Jeff Turmes, Rick Holmstrom en Stephen Hodges, zou je toch verwachten dat dit gospelalbum een juweeltje is.

Maar Hope at the hideout is een behoorlijke teleurstelling. De dertien nummers op het album weten de plank vaak net mis te slaan: de tracks klinken eentonig en vallen continu in herhaling. Duidelijk is dat Staples het van haar rauwe en hese stem moet hebben. Een geluid waarmee ze zich op haar 69-jarige leeftijd onderscheidt, maar soms wat overdreven weet te gebruiken. Op de momenten dat Staples het veelal ingetogen publiek mee weet te krijgen, wordt de cd weer een stukje indrukwekkender. Toch ben je blij als er een einde komt aan het eeuwig durend lijkende album.

De betere nummers op Hope at the hideout is Wade in the water en Down in Missisippi. Vooral over dit laatste nummer is Staples ook erg tevreden, omdat het over haar eigen achtergrond gaat. Veel critici weten ook Will the circle be unbroken te waarderen, maar mij wist Staples alleen tijdens het acapella nummer Waiting for my child kippenvel te bezorgen. Maar om dit album voor een enkel goed nummer aan te schaffen blijft een grote een verspilling.