Wat vrouwen niet aan zichzelf snappen

De man zit regelmatig met de handen in het haar wanneer we hem weer gek maken met ons typische vrouwengedrag. En geef ‘m eens ongelijk? We zijn een best wel vreemd volkje. We zullen het nooit aan hem toegeven, maar de volgende dingen snappen ook wij niet van onszelf…

We zeggen het één…

… maar bedoelen het ander. Deze staat wel met stip op nummer één. We vertellen onze vriend dat we iets niet willen, maar het dus eigenlijk wel willen, maar niet durven. En we verwachten van hem dat hij ons een duwtje in de rug geeft. Maar hoe moet hij dat weten? Euh… ja. Waarom we niet gewoon zeggen dat we eigenlijk niet durven? No idea.

 
Opmerkzaamheid
We komen thuis van de kapper en hebben het idee dat we de meest drastische metamorfose zijn ondergaan. Maar wanneer je vriend er niets van zegt, krijgt hij de wind van voren. Hoe kan hij niet zien dat er vijf centimeter van je punten is afgeknipt?! We lachen het echter weg wanneer een vriendin van ons een nieuw kapsel heeft en we het niet zien. Hoezo scheve verhoudingen?

‘Geeft niet’-en  

“Sorry. Ik stootte per ongeluk tegen je vaas aan. Echt, sorry!”  Beduusd kijken we naar de grond naar wat nog over is van de vaas die je van je oma hebt gekeken. We vloeken intern en hebben zin om een potje te huilen. Maar voor we het weten horen we onszelf die beruchte woorden zeggen: “Geeft niet”. En dat terwijl we het dus wél erg vinden. Waarom we niet gewoon eerlijk zeggen dat we het vervelend vinden? Tsjah.  
 
Moodswings
Het ene moment siert een dikke lach ons gezicht en het andere moment staat ons gezicht op onweer. En net zo plotseling als die chagrijnigheid kwam, is-ie ook weer weg. Een keer in de maand hebben we het ongesteldheidexcuus, maar hoe zit het met die andere drie weken? Waarom we last hebben van die moodswings weten we niet, maar we vinden het wel knoertirritant.
 
Boosheid verzwijgen
Je vriendin doet iets wat je echt niet door de beugel vindt kunnen. Een confrontatie gaan we liever uit de weg. Je bent een beetje sikkeneurig en wanneer de vriendin in kwestie vraagt of er iets is, schudden we onze hoofden. Schijters die we zijn. Maar moeten natuurlijk wel effe alle frustratie bij onze (en haar) vriendinnen kwijt. Logisch? Nou, niet echt.

Wanneer een geheim met ons wordt gedeeld, spitsen we de oren. We hebben de behoefte om altijd alles maar te willen weten. Zelfs wanneer iemand ons vol ernst vraagt of we het echt willen weten, knikken we gierig ja. Om een seconde later te beseffen dat we het eigenlijk helemaal niet wilden weten. Alles weten maakt niet gelukkig en daar komen we altijd op de harde manier achter. Waar die hardcore nieuwsgierigheid toch vandaan komt? Het is ons een raadsel.
 
Welke dingen snap jij niet aan jezelf?