André Rieu bewijst dat klassiek niet saai is
Ruim twee uur lang brengt André Rieu samen met zijn Johann Strauss Orkest schitterende nummers ten gehore. Denk dan aan I Belong To Me, Boléro, Amazing Grace, 'Adieu, mijn kleiner Gardeoffizier' en 'Waltzing Matilda'. Hij doet dit, samen met de muzikanten, zangers en zangeressen en al die hem ondersteunt bij dit optreden, zoals de Australian Federal Police Pipes and Drums & Friend, vol overtuiging. Het plezier straalt van alle gezichten af, zodat de nummers nog mooier klinken. Juist dat beetje extra zorgt ervoor dat, ook al zijn het klassieke nummers, ze heel toegankelijk klinken.
Toch zou het anders zijn als Rieu niet aan de totale sfeer om zijn concert had gedacht. Als hij Concerto Pour Une Vouix, Radetzky March of Emperor Waltz in een kaal zaaltje had gespeeld, hadden de nummers kaler geklonken. Nu draait het concert niet alleen om de muziek, maar om de totale ambiance er om heen. Zo maakt hij gebruik van het grootste reizende decor ooit. Hij heeft het wereldberoemde Weense kasteel Schönbrunn (beter bekend als het kasteel van Sissi) laten nabouwen. Het is niet zomaar een grote projectie, nee een heus kasteel met twee ijsbanen van ieder driehonderd vierkante meter groot, fonteinen en dansvloeren. Schaatsers en dansers vertonen hun kunsten op de muziek van Rieu en maken er zo echt een adembenemend spektakel van.
Daarnaast ben ik onder de indruk van de verschijning van de artiest zelf. Hij kan niet alleen geweldig musiceren, hij reageert ontzettend goed op het publiek in de immens grote zaal. Mensen die te laat komen, worden lachend verwelkomd. En als er iets mis dreigt te gaan, lost hij het komisch op. Hij pakt zijn publiek helemaal in. Zelfs als je thuis op de bank zit.
