Het verlangen
Hoewel ik niet de persoon ben voor liefdesverhalen - geef mij maar een spannende thriller, complotten met onverwachtse twists voortvloeiend uit de ingenieuze hersenspinsels van een schrijver- wekken zulke ongewone teksten altijd mijn belangstelling. Het Verlangen is de debuutroman van Andrew Nicoll, en wordt nu al gelauwerd door de Engelse pers. In 2008 won het boek in thuisland Engeland de prestegieuze Saltire Award.
Het verhaal gaat over burgemeester Tibo Krovic - ook wel burgemeester Tibo Krovic de Goede genoemd - burgemeester van het plaatsje Colon, dat ergens in de Baltische Zee ligt.
Het boek is wat je noemt een slowstarter. Uitgebreid worden de dagelijkse gebeurtenissen uit de doeken gedaan. Dit alles wordt verteld vanuit het oogpunt van de alwetende Wilgefortis, de plaatselijk heilig verklaarde non met een weeldigere baard. Zij is overal; op kleurige plaatjes in de portemonees van de vrouwen van Colon, hangend boven bedden, die kraken van onstuimige liefde, bedden die koud zijn van onverschilligheid, bedden waarin mollige, onschuldige kinderen liggen te slapen. Zodoende leert men als lezer alle karakters in het plaatsje Colon kennen. Dan komt het moment waar je, vol ongeduld, naar toe leest. Het moment waarop Agathe per ongeluk haar lunchtrommeltje in de fontein laat vallen, en alles verandert.
Vanaf dat moment lees ik vol plezier over de liefde tussen Agathe en Tibo. Het is alsof ik terugga naar mijn vijftienjarige ik, de leeftijd waarop je voor het eerst verliefd bent. De herkenning van het gevoel, dat geluksgevoel dat helemaal nieuw was. Giechelend zat ik al lezend op het perron te wachten op mijn trein, terwijl de jongeman naast me nieuwsgierig opkeek. De liefde tussen de burgemeester en zijn secretaresse is ook zó onschuldig. De verlegenheid van het elkaar niet aan durven kijken, durven te zeggen wat je denkt... Heerlijk!
Een goed verhaal zou geen goed verhaal zijn als er niet een kink in de kabel komt. Agathe hunkert naar die woorden van erkenning, naar 'Ik hou van jou'. Ze wordt ongeduldig. Wanneer zij dit Tibo probeert duidelijk te maken, begrijpt hij haar niet. Agathe vlucht boos weg, en loopt daar letterlijk de persoon tegen het lijf die het hele liefdesverhaal overhoop haalt.
Ik zou teveel van het verhaal weggeven wanneer ik zou vertellen wat er hierna gebeurd. Andere karakters geven een beetje extra kleur aan het verhaal, zodat er geen moment van verveling optreedt. Opvallend is toch wel advocaat Yemko Guillaume, een intelligente, filosofische man met een omvang van een tientonner. Hij voorziet Tibo van stof tot nadenken, en op het moment suprême is hij degene die de oplossing brengt. Of het geheime toneelgezelschap, bestaande uit een krachtpatser in luipaardvel, de beeldschone danseressen met hun lange benen en glittermaillots, de honden die door papierdunne trommelvellen, de vuurspuger en de jongleurs. Onzichtbaar voor iedereen, met uitondering van Mama Cesare, Agathe en Tibo.
Het Verlangen wordt aangeprezen als een sprookje voor volwassenen. De charme en de lichte toon van het boek voert je mee door een wereld waar het onmogelijke toch een beetje mogelijk is, en boeit van de eerste tot de laatste letter.
