Elies Arps: 'niet alleen zeggen maar ook echt DOEN!'

Ik sta absoluut positief tegenover ecotoerisme, mits goed georganiseerd. Sterker nog, het is een van de weinige middelen die we beschikbaar hebben om direct geld te verdienen aan bescherming van de natuur. Voorwaarde is dan wel dat het geld dat ermee verdiend wordt, weer geïnvesteerd wordt in natuurbescherming.

Zo kan een levende zeeschildpad veel meer geld opleveren dan een dode (de eieren worden nog altijd illegaal op markten verkocht). Echter het bezoeken van legstranden door toeristen en duikexcursies moeten goed georganiseerd en gecontroleerd worden. Als het op te grote schaal gebeurt en het dier hindert in haar normale gedrag heeft ook deze vorm van toerisme uiteindelijk een negatief effect.

Wat kunnen (Nederlandse) toeristen doen om een steentje bij te dragen aan de projecten van het WNF als ze Costa Rica bezoeken?
Costa Rica staat bekend als een eco-bestemming, maar echt duurzaam toerisme vergt meer dan een sticker in de badkamer van het hotel dat je zuinig moet zijn met water. Als een hotel dus kamers verkoopt onder de noemer eco-vriendelijk, vraag dan gerust wat er precies mee wordt bedoeld. Ook wijzen we reizigers er op geen souvenirs te kopen gemaakt van bedreigde dieren, zoals doosjes gemaakt van zeeschildpaddenschild, sieraden met koralen en meubels gemaakt van hardhout. Als je besluit naar een legstrand van zeeschildpadden te gaan, check dan van tevoren de voorwaarden bij de toer. Zo moet de groep niet te groot zijn en zou het aanraken van de dieren en het gebruik van een flitser niet toegestaan moeten worden.

En ga je naar de supermarkt, neem dan een boodschappentas mee zodat je geen plastic tasjes nodig hebt (net als in Nederland). Zo zijn er verschillende manieren te bedenken waardoor je als toerist echt invloed uit kan oefenen. Uitgangspunt is dat de natuur niet verstoord wordt, en dat vergt logisch nadenken en een zekere mate van verantwoordelijkheidsgevoel van de toerist zelf.

Ondervind je problemen dat je als vrouw werkt in het buitenland?

Nee, helemaal niet. Hoewel Costa Rica een machocultuur kent, maken vrouwen gewoon deel uit van het arbeidsproces. Maar ik moet zeggen dat ik in werkverband niet zo gevoelig ben voor het onderscheid man-vrouw, ik houd me er eerlijk gezegd niet zo mee bezig.

Is de Costa Ricaanse én Nederlandse overheid betrokken bij het werk van het WNF?

Een van de redenen dat ik graag voor het WNF werk is dat we in veel landen een grote achterban hebben, een goede reputatie hebben en daarom ook gesprekspartners zijn voor overheden en andere externe partners. Het verschilt van land tot land, maar ook van project tot project in welke mate die samenwerking ook daadwerkelijk tot besluitvorming leidt. Zo opende Minister Cramer van VROM onlangs als eerste het motto van de Noordpoolcampagne: Draag bij aan een witte Noordpool. Maar de controle op de handel in verboden souvenirs laat zelfs in Nederland nog te wensen over.

Wat moet er nog allemaal veranderen voordat jij (en de wereld met jou) tevreden kan zijn?

Ik zou zo graag willen dat mensen niet alleen dingen zeggen, maar er ook daadwerkelijk naar handelen. Als je natuur belangrijk vindt, moet je ook bereid zijn bepaalde keuzes te maken. Dan eet je voorlopig even geen paling, dan pak je ook eens de trein en dan ga je ook echt op zoek naar duurzaam hout met het FSC-keurmerk. En hetzelfde geldt voor bedrijven en overheden; niet alleen zeggen maar ook echt DOEN. Ik denk dat we dan een eind in de goede richting komen.

Lees ook deel 1 van het interview met Elies Arps in: De bijzondere vrouwen van WWF: Elies Arps