Marcia Kilgore, succesvolle zakenvrouw en moeder

Het leven van Marcia leest als een boek. Zij heeft op 39-jarige leeftijd al een leven achter de rug zoals je deze alleen uit een goede roman kent. Op 18-jarige leeftijd vertrok Marcia met alleen een rugzak en driehonderd dollar naar New York. "Mijn moeder heeft drie dochters en mijn vader overleed toen ik elf jaar was. En mijn oudste zus was al naar New York vertrokken voor haar werk. Mijn andere zus studeerde ook al en ik was de enige die nog thuis was. Ik geloof dat mijn moeder het ongelooflijk zwaar vond om ons op te voeden, zeker nadat mijn vader was overleden, want we hadden niet zoveel geld. Dus eigenlijk wilde ze gewoon van me af. Ze dacht: 'Oké, ik heb dit 25 jaar gedaan, nu is het tijd voor mezelf.' Dus toen ik 18 jaar was, kreeg ik een rugzak en ik snapte de hint. Ik was toegelaten tot Club University, dus daarom ging ik maar naar New York. Echter, dat ging niet helemaal zoals het gepland was. Mijn zus zou mijn schoolgeld betalen, maar ze had opeens geen geld meer. Dus kon ik niet gaan."

Toch zit Marcia niet bij de pakken neer. Ze besluit om te gaan werken. Omdat ze in haar geboorteplaats veel aan sport heeft gedaan en daar ook cursussen voor had gevolgd, gaat ze aan de slag als personal trainer. "Ik stond 's morgens om zes uur bij mijn klanten voor de deur, fanatiek te joelen dat we gingen joggen. Ze haatten me op dat moment, maar ze hebben me ook nodig. Ik heb dat werk een aantal jaar fulltime gedaan tot ik genoeg geld had gespaard voor de parttime opleiding aan een universiteit. Het was rennen en vliegen geblazen, want er was geen metroverbinding in de buurt van mijn huis. Ik liep dus van huis naar mijn klanten naar school en weer terug naar de klanten. Het was maar goed dat ik jong was, want dat zou ik nu niet meer kunnen. Ik dacht er gewoon niet over na, ik moest mijn huur betalen. Ik ging naar de universiteit wanneer ik daar geld voor had. Toen ik les kreeg van een leraar die niet eens Engels sprak, besloot ik naar een andere universiteit te gaan. Op een gegeven moment gaf ik ook facials en werkte ik nog steeds als personal trainer. Het werd dus wel heel druk. Ik besloot om te stoppen met mijn opleiding. Ik had op dat moment een beauty salon en door een artikel in een tijdschrift kregen wij het ongelooflijk druk. Dus ik stopte en ben eigenlijk nooit meer teruggegaan. Ik zeg altijd tegen mijn echtgenoot dat ik heel graag alsnog wil afstuderen."

Ook zonder diploma is Marcia één van de meest succesvolle zakenvrouwen in Amerika. "Ik doe het wel aardig. Maar ik zou het graag willen afmaken. Hij vraagt zich dan af wat zij me nog zouden moeten leren. Daar heeft hij misschien wel een punt. Ik geef nu les aan een universiteit en de studenten daar weten hoe ze met een spreadsheet moeten werken, maar ze hebben geen energie, geen ideeën. Ze hebben alleen maar geleerd, in plaats van zaken op een andere manier te bekijken. En dat heb je nodig voor een succesvolle carrière, anders doe je nooit iets nieuws. Dus ik ben blij dat ik het op mijn manier heb gedaan, maar ik vind het prettig om zaken netjes af te handelen. Ik denk dat ik succesvol ben geworden, omdat ik het harder probeer dan de mensen die ik ken. Met alles. Ik werk ongelooflijk hard. Ik vraag me altijd af of iets wel goed genoeg is, of het niet nog beter kan. Ik ben zo iemand die als ze een stofje op de grond ziet, terugloopt om het op te pakken terwijl anderen er gewoon langs lopen. Ik ben niet de slimste persoon in de wereld, als ik in een boekwinkel een boek bekijk over bijvoorbeeld statistieken, dan leg ik die gauw weer terug. Ik denk dan: 'Ik kan niet zo hard nadenken hierover.' Ik heb gewoon gezond verstand. En persoonlijke aandacht is in een business heel erg belangrijk. Klanten die voor een facial komen, zijn minimaal anderhalf uur bij jou. Stuur ze een kaartje na afloop, zeg 'veel plezier met je huwelijksdag'. Mensen blijven terugkomen als ze prettig worden behandeld."

Naast zakenvrouw is Marcia ook echtgenote en moeder van twee kleine kinderen. Het is voor veel vrouwen heel moeilijk om carrière en een gezin te combineren. Ook Marcia ervaart dit. "Het is ongelooflijk moeilijk. Louis is 3,5 jaar en hij heeft deze week schoolvakantie. En ik ben vergeten om de vakanties in mijn agenda te zetten, dus toen ik werd gevraagd om naar Nederland te komen leek het alsof ik niets anders belangrijks had. Mijn man heeft mijn twee kinderen meegenomen naar ons huis in Zuid-Frankrijk, dus ik heb ze al een week niet gezien. En dat is echt te lang. Rafael, mijn zoontje van twintig maanden, wil niet eens meer met mij aan de telefoon praten. De eerste dagen wel, maar nu wil hij het echt niet. Louis vroeg de eerste paar dagen wanneer ik kwam, maar nu heeft hij het te druk. Hij zegt dan 'Hi mam, ik hou van je. Nu ga ik weer spelen, daaaag' en hangt de telefoon op. Ik wil gewoon zo graag bij hen zijn. Ik moet gewoon beter leren plannen. Ik breng Louis elke morgen lopend naar school, dus we ontbijten samen. En ik ben elke dag om zes uur thuis, dus hebben we de tijd tot ze naar bed gaan. En in de weekenden ben ik ook gewoon thuis. Ik ben nu aan het proberen om werk te delegeren. Ik heb een fantastisch team aan wie ik werk kan overdragen. Ik probeer namelijk om 's avonds niet meer te werken. Dat lukt echter niet altijd. Ik wil tijd met mijn kinderen doorbrengen en ik wil ze een moeder geven die aan niets anders denkt dan aan hun. Ik wil niet met mijn gedachten bij werk zitten als ik bij Louis en Rafael ben. Ik wil genieten van alles wat ik doe, zonder me te laten afleiden door andere zaken. Ik leef in het moment. Maar dat moet ik nog wel een beetje leren.

Twee kleine kinderen is ook hard werken en Marcia vindt het soms heerlijk om weer aan het werk te gaan op maandag. Lachend: "Begrijp me niet verkeerd, ik hou echt van ze. Maar soms vind ik het heerlijk om op maandagmorgen aan het werk te gaan, na een heel weekend met die jongetjes. Ze zijn zo druk."

Lees ook het artikel over de Fitflops!