Column Christine Pannebakker: Afscheid

Lifestyle 14 jaar geleden door Redactie Ze.nl

Vriendin Diana zal deze zinnen met verbazing lezen. Deze week vertrekt ze naar Amerika. Wellicht voorgoed. En hoeveel ach en wee’s ik ook snik (tussen de hoezee’s door, want ik heb haar heus luid aangemoedigd) ze blijft vrolijk lachen. Met man, dochter en zoon vertrekt ze naar Houston, Texas. Op de verhuiskaart stond haar Nederlandse huis, in de sneeuw en schitterde de villa in de VS in de zomerzon.

Zondag was het afscheidsfeestje en stond Diana vrolijk babbelend tussen familie en vrienden, alsof ze gewoon een weekje Ibiza had geboekt. Ik zag haar dochtertje, het vriendinnetje van mijn zevenjarige die wat stilletjes de cadeautjes in ontvangst nam. De twee meisjes hebben elkaar ieder de helft gegeven van een ketting: best friends. Ik keek naar haar zoontje die met een autootje speelde terwijl iedereen nog een drankje nam, en ach vooruit, nog een. En ik knipperde een volgende traan weg.

Omdat ik geen afscheid kan nemen, maar vooral uit respect.

Want Diana heeft een droom. Ze had alles perfect georganiseerd in haar leven: een internationale baan in de maritieme wereld, een au pair bij de kinderen. Tot ze merkte dat ze het contact haar zoon Storm een beetje aan het kwijtraken was. ‘Ik ben bang voor een kleine Rainman’, zei ze tegen de verpleegkundige. En zij deed niets om haar gerust te stellen.’ Diana gaf haar baan op. ‘En hoewel ik dat had verwacht, het veranderde mij niet: ik ben nog altijd een troubleshooter. Maar wat ik eerst deed met levenloze dingen, doe ik nu voor hem.’

De zorg in Nederland voor autistische kinderen vond ze vaak te betuttelend. ‘Als ik op het Medisch Kinderdagverblijf rondliep, vroeg ik me regelmatig af: wie is hier nu de autist? Want op de centra zijn de mensen ook allemaal met een klein aspectje bezig. Ik dacht steeds: pak het volledig aan. Doe iets wat buiten de lijntjes gaat. Storm heeft het nodig dat je met hem ronddolt, over de grond kruipt; dan staat hij open voor je. Niet als je statig achter een pak papier gaat zitten.’

De wereld van autistisen is hier volgens haar nog teveel het domein van psychologen en orthopedagogen. ‘Dat zijn vaak mensen die nog traditioneel denken. Ik vind dat daar natuurgeneeskunde bij hoort, gedragsbehandeling, homeopathie; pak alles aan op alle fronten’, zei ze dan. In Nederland liep ze steeds tegen de gevestigde instanties aan. ‘Terwijl ik vind dat je je niet moet richten op een aspectje, maar op het geheel. De mindblindness die een jongetje als Storm wordt verweten is eigen aan die hele wereld.’ En dus nam de vrouw die altijd al bekend stond om haar kritische houding, een besluit.

Diana verlaat Nederland voor het levensgeluk van haar kind. In Amerika heeft ze een school gevonden waar ze met haar geloven dat alles mogelijk is. Als je het geheel maar wilt zien. En als je durft om buiten de lijnen te tekenen. Diana herinnert me eraan dat je alles kunt veranderen, als het doel maar hoog genoeg is.

Terwijl ik de laatste zinnen schrijf, komt er een sms-berichtje binnen. Ik lees de tekst. En ineens dringt het tot me door: sommige mensen kun je nooit deleten uit je leven. Zelfs niet als ze besluiten om te verdwijnen…