Column Christine Pannebakker: Bonnie & Clyde

Lifestyle 14 jaar geleden door Redactie Ze.nl

Slapende katten?

Aan het eind van de middag zat ik met een trillend been achter mijn laptop om een deadline te halen van een interview dat ik nog wilde uitwerken. Intussen belde een gehaaste moeder of haar drie kinderen wellicht een half uurtje langer mochten blijven omdat ze bij de kapper zat (natuurlijk, beloofde ik soepel) terwijl ik op mijn mobiel een prettig sms-je beantwoordde.

Aan de overkant zag ik de katten van mijn overbuurvrouw. Ze keken door het raam, likten hun pootjes en richtten toen ineens hun blik strak naar mij. Alsof mijn gehaastheid hen stoorde, daar aan de overkant.

Gedachteloos zette ik het bandje harder dat ik aan het uitwerken was. De stem van kabbaliste Karen Berg klonk dwingend door de kamer, nauwelijks boven het geluid uit van de Macarena die boven klonk. En juist op het moment dat ik verder wilde gaan, stelde ik me even, heel even voor hoe het zou zijn om aan de overkant te wonen. Als kat. Badend in de eerste stralen zon van dit jaar. Achter het glas. Ik rekte mijn rug, vleide me behaaglijk neer en begon zowaar bijna te spinnen…

Slechts van ver hoorde ik de stem van Karen Berg….
‘Ken je het verhaal van Bonnie en Clyde’, klonk het. ‘Zij reden in mei 1934 hun einde tegemoet. Hun auto werd doorzeefd met 500 kogels. Clyde was 25 toen hij stierf, Bonnie 23. Op de achterbank lag een nog niet ontwikkeld fotorolletje met opnames van zichzelf als onoverwinnelijk duo. De gierende autobanden waarmee ze eerder wegscheurden na hun beruchte overvallen, waren voorgoed tot stilstand gekomen.

Bonnie kwam bij de hemelpoort. En een engel vroeg haar: ‘Wat wil je doen?’
‘Ik wil op een jacht liggen, dobberend op de Middellandse Zee’, had ze geantwoord, moe van het wilde leven. ‘Met overal bedienden.’

En zo gebeurde het.

Maar na een week riep ze de engel terug met de woorden: ‘Dit is te saai, ik wil weer banken beroven!’
De engel voldeed aan het verzoek en vroeg welke bank ze op het oog had.
Toen Bonnie op de plek aankwam, was er geen bewaking. Niemand om haar te stoppen. Zelfs de manager stond al klaar met het geld in zijn hand.
‘Wacht eens even’, riep ze woedend. ‘Dit had ik niet gevraagd. Dit is te makkelijk. Waar is de politie? Waar is de uitdaging?’
‘Sorry, maar er is hier geen uitdaging’, zei de engel.
‘Dan haat ik het hier. Als er geen actie is, dan wil ik niet in de hemel blijven. Stuur me naar de hel’, eiste ze.
‘Waar denk je dat je nu bent ?’, vroeg de engel.

Ik deed van schrik mijn ogen weer open. En keek naar de overkant. Daar werd geen bank beroofd, maar wel tot eigendom gemaakt. Door een lome kat die er vol overgave op ging liggen. Toch even opstond, maar blijkbaar alleen om van slaaphouding te veranderen.

Daarna keek ik vol goede moed naar mijn computerscherm, de cursus bewoog ongeduldig op en neer, wachtend op input. Ik riep naar boven of de kinderen nog iets wilden drinken en hoorde een smsje binnen komen op mijn mobiel.
Vol enthousiasme tikte ik mijn volgende zin.
Slapen kan altijd nog…