Column Christine Pannebakker: 11 vingers

Lifestyle 14 jaar geleden door Redactie Ze.nl

Ik ben geboren met elf vingers en elf tenen.

Als Afrikaanse man mag je dan honderd vrouwen hebben, is mij ooit verteld omdat het wordt gezien als teken van magische kracht. Hoe dat zit met Afrikaanse meisjes, weet ik niet maar ik vermoed dat zij er minder genadig afkomen. Maar er hangt in elk geval wel een zweem van mysterie over. In de Gobiwoestijn zijn zesvingerige figuren gegrift op stenen. Dr. Daniel Ruzo vroeg zich af of het de handen waren van piloten van buitenruimtelijke vliegtuigen. In spirtuele kringen is het aldus nog altijd erg bijzonder en wordt er gefluisterd dat het een teken is van buitenaardsen.

In vroegere tijden waren mensen minder enthousiast. Tijdens de inquisitie werd het gezien als een heksenteken wat simpelweg inhield dat je levend werd verbrand. Een van de vrouwen van de Engelse koning Henry Vlll, Anne Boleyn, had volgens geruchten in het land die nooit werden bevestigd door het hof, ook een zesde vinger aan haar linkerhand. Op een kwade dag werd ze beschuldigd van incest met haar broer. Het volk fluisterde dat het heksenteken aan de duivelse hand al een waarschuwing voor de koning had moeten zijn. Maar alle redenen waren er met de haren bijgesleept, in feite wilde de Engelse koning van haar af omdat ze hem een dochter had geschonken in plaats van de beloofde zoon.

Ze had kunnen zeggen: ‘Schat, even voor de duidelijkheid. De vrouw is de primaire sekse. Als het embryo genetisch gezien bestemd is om een meisje te worden, werken er geen mannelijke hormonen op in, die jij anders binnengebracht zou hebben met je Y-chromosoom. En dus ontstaan in de dertiende week van de zwangerschap vrouwelijke geslachtsdelen. Pas als jij er met je zaad scheikundige stoffen aan toe had gevoegd zou het een jongetje zijn geworden. Dus wat zeur je nou?’ Dat deed ze niet. En dus spleet de bijl van een beul haar lichaam in een slag van haar bleke hoofd.

Nu heb ik mijn extra vinger nooit gezien, zelfs niet op een foto. ‘Nauwelijks was je geboren of je zat al met je handje in het verband’, zegt mijn moeder soms nog ontroerd. De extra teen werd na een jaar operatief verwijderd, omdat ik niet in een schoentje paste. Romantischer konden ze het verhaal niet maken. Ik had de neiging dit zelf wel te doen en droomde weg bij strandwandelingen waarbij mensen achter mij verwonderd zouden kijken naar mijn bijzondere voetafdruk in het zand. Ik vertelde het verhaal toen ik zwanger was dan ook vrolijk aan mijn schoonouders. ‘Een mismaakte hand en voet? Had je moeder medicijnen geslikt?’, vroegen ze geschokt.
Sindsdien heeft het verhaal wel zijn glans verloren.