Column Christine Pannebakker: De les
‘Ik werk alleen voor kranten en tijdschriften’, ze ik toch wat overdonderd. Maar dat wuifde hij weg. En dus zaten we een maand na onze ontmoeting voor een interviewmarathon in Wenen. Cultuurstad vol Jugendstil, barokke pracht en serene schoonheid. Waar de Stephansdom al vijf eeuwen het stadsbeeld standvastig domineert en de glans van de Lippizaners symboliseert dat verfijning leidt tot perfectie.
Ik was verbaasd door zijn levensenergie en zijn houding. Harry gaf de portier steevast een hand, liep na diners keukens binnen om de chef-kok persoonlijk te bedanken, zorgde voor masseurs op mijn kamer en regelde de beste plaatsen in de Staatsopera. Tussendoor deden we de interviews. ‘Talent is het vermogen om pijn te lijden. Sommige mensen kiezen alleen voor plezier. Maar wat valt er te vieren als je geen levensdoel hebt’, zei hij dan. Zijn filosofie was: ‘Het leven is heel simpel. Je wordt wat je herhaaldelijk doet. Waarom wordt iemand alcoholist? Omdat die persoon constant herhaalt om dagelijks twintig of dertig glazen bier te drinken. Waarom wordt iemand een succes? Omdat iemand zich tot doel heeft gesteld zich elke dag opnieuw uit te dagen. ’ Diezelfde avond vroeg hij mij ten huwelijk. We hadden elkaar toen alles bij elkaar een dag of vier gezien en zelfs nog nooit gezoend.’ Ik bedankte, toch wat gevleid, voor de eer. Maar hij liet me alvast de balzaal met de tientallen kroonluchters zien waar het huwelijk ooit zou plaatsvinden.
En toen was het die dag in juni. Zo’n dag die de belofte inhield van een warme, hete zomer. Op die dag stond op de voorpagina van de Telegraaf dat Harry was overleden. Op 31-jarig leeftijd, door een noodlottig verkeersongeval.
Een paar dagen later klonk I believe I can fly in de kerk. ‘Ik geloof dat ik kan vliegen. Ik geloof dat ik de hemel kan aanraken. Ik denk er elke dag aan. Ik sla mijn vleugels uit. En vlieg weg.’
Hij ging even snel als hij had geleefd. Hij had gedaan wat hij uitdroeg: niet positief denken, maar positief leven. Die les zou ik nooit vergeten. Maar ik had meer geleerd.
Hij hoopte altijd dat ik met hem zou dansen, als een herfstblad in de wind. Maar ik zag hem als een storm die ik wilde trotseren. En dus hadden we heftige meningsverschillen, boze buien, lange stiltes. Juist in die week had ik een kaartje gekregen: ‘Forever Friends.’ En steeds als ik het zag, dacht ik: ik ga hem weer eens bellen…
Ineens was het te laat.
Ik weet nu: geef donderwolken de kans om uit te razen, anders blijven ze hangen en worden ze steeds zwaarder. Door Harry weet ik dat geen meningsverschil het waard is om te blijven voortduren.
Christine Pannebakker schreef Vrouwenpower.
Bestel nu met korting een gesigneerd exemplaar op www.vrouwenpower.eu
