Welkom: Zweefvliegtuig!
Sinds het gesprek met J ga ik (in mijn verbeelding) regelmatig zweefvliegen. Ik vind het fijn om op die manier bepaalde situaties vanuit een andere kant/hoek te bekijken...
Redactrice Marit sprak met Marsha Pinedo over opvoeden. ‘Je kind is een spiegel’, aldus Pinedo. Inmiddels een veel gehoorde uitspraak. Soms kan dat heel prettig zijn, als je kind zich als een zonnetje gedraagt en gelukkig door het leven huppelt. En soms kan het hard zijn, als je kind toch iets, zeg maar, ‘minder prettige’ aspecten van je persoonlijkheid laat zien.
En niet alleen je kind, je geliefde of je familie, maar eigenlijk is alles een spiegel. Zo las ik laatst: ‘Jouw leven is een spiegel, kijk om je heen, dat is wie jij bent’.
Ondanks dat deze visie voor mij heel verhelderend kan werken, blijft het soms een vreemde gewaarwording.
Zo hadden wij laatst een klassenfeest - 'Tuurlijk kan het bij ons! Helemaal geen probleem!' - met een groep 10/11 jarige jongens en meisjes waarbij de hormonen bij sommigen al flink door hun lijfjes beginnen te gieren. En terwijl de ene helft van de klas zo snel mogelijk wilde beginnen met‘flesje draaien’ (oftewel: zoenen) en lekker tegen elkaar aan dansen, was de andere helft van de klas tikkertje aan het spelen.
En zo hadden een aantal jongens bedacht dat het best wel geinig zou zijn om het fruit uit de (door mijn vriendin met liefde gemaakte) cocktails te vissen en daar een ‘fruitgevecht’ mee te houden, aan de brandtrap te gaan hangen en naar de buren te schreeuwen en vooral de meisjes uit te dagen.
Vooral dat laatste was heel goed gelukt. Een aantal meisjes hadden vol verwachting naar het spannende klassenfeest uitgekeken, wat nu voor hun ogen in een regelrechte ramp dreigde te transformeren. Het resultaat: een clubje meiden op het toilet met een hoop uitgelopen mascara, gesnik, pruillipjes en tranen.
En terwijl ik van hot naar her holde om nog enige orde te scheppen in de chaos en naar manlief riep: ‘Doe die muziek wat zachter! Zet desnoods het 'Ave Maria' op, dan worden ze wat rustiger!’ Plukte ik wat geplet fruit uit mijn haar en bedacht op de valreep nog wat toneelspelletjes, wat voor enige afleiding zorgde, maar het was van korte duur.
Toen na afloop de ouders (keurig op tijd) enigszins verbouwereerd om zich heen stonden te kijken (het leek wel of er een bom was ontploft) en amper konden vragen hoe het was gegaan omdat manlief had besloten de muziek nog iets harder te zetten (want dat was leuk voor de jongens), en de helft van de kinderen spoorloos waren omdat ze via de achteruitgang de buurt onveilig stonden te maken. Probeerde ik me –inmiddels ietsje rood aangelopen- nog te verontschuldigen: ‘Normaal gesproken zijn wij heel goed in feestjes geven. Daar staan wij echt bekend om!’
Toen wij later op die avond uitgeteld op de bank lagen, terwijl dochterlief met een aantal andere prinsesjes nog een 'fantastisch' logeerfeestje had, want tja, wat is een feestje zonder slaapfeestje? Dommelde ik langzaam weg en zag mezelf vanuit het zweefvliegtuigje naar beneden kijken. Ik hoorde de wind suizen en in de verte zag ik een feestje, ons feestje..
‘Jouw leven is een spiegel, kijk om je heen, dat is wie jij bent’.
Oeps!
Welkom
