Mijn mening: Snoepen van de verboden vrucht.
De werkelijkheid was echter heel anders: vrouwen bleven even spontaan als zij voorheen waren, maar de bezette mannen werden plots stukken spontaner en ondeugender in mijn bijzijn. Heimelijk fluisterden zij mij hun diepste verlangens toe, probeerden me te verleiden, en gingen er automatisch vanuit dat ik 'als vrouw alleen' veel tekort zou komen. Het gat - dat ontstaan was na mijn scheiding - zouden zij wel even vullen... Ik hoefde alleen nog maar "ja" te zeggen en onze geheime rendez-vous zou een feit zijn.
Nou was ik natuurlijk niet van steen: ik had een geknakt ego en voelde me gevleid door zoveel mannelijke aandacht. Tegelijkertijd stelden deze mannen mij voor een gewetensvraag. Want stél dat ik zou proeven van de verboden vrucht, stél dat ik me mee zou laten slepen in een kortstondige seksuele escapade, maakte dat van mij dan een slechte vrouw? Waar lag mijn verantwoordelijkheid in deze? Wás ik Überhaupt wel verantwoordelijk voor iemand, behalve voor mijn eigen persoontje? Hoezeer hechtte ik waarde aan de sisterhood die vrouwen onderling hebben? Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet...? Maar feit was dát het mij overkomen was. En toen had ik het vingertje ook niet beschuldigend opgeheven naar de dame waar mijn man buitenechtelijk mee had verpoosd. Ik legde de verantwoordelijkheid dáár waar hij hoorde: bij de man die mij trouw beloofd had, die met mij - en met mij alléén - een commitment was aangegaan. In goede en in slechte tijden.
Na enige overpeinzingen besloot ik dus dat het niet mijn verantwoordelijkheid was en stortte mij in de wereld van geënsceneerde geheime ontmoetingen en vurige, gepassioneerde seks. Ik bedacht dat de mannen die uit waren op een avontuurtje, dat toch wel zouden beleven... Oók als ik niet toe zou happen: was het niet met mij dan wel met een ander gewillig vrouwspersoon. Degene die gebonden is, was verantwoording schuldig aan zijn partner, vond ik. Dat was niet mijn pakkie-an. Ik was een vrije, blije meid per slot van rekening. De mannen in kwestie hadden de volwassen leeftijd al lang geleden bereikt en ik achtte hen volledig toerekeningsvatbaar. Voor mijzelf had ik een paar gouden regels: geen mannen van vriendinnen (die probeerden gelukkig ook niets) en áltijd safe seks. Natuurlijk speelde de gedachten aan 'die andere vrouw' wel eens in mijn achterhoofd. Ik had vooral medelijden met haar. Je zou maar zo'n vent hebben die graag jaagt en zijn seksuele pleziertjes frequent buiten de deur zoekt...
Van een heel andere orde vind ik het, wanneer er sprake is van wederzijdse verliefdheid. Dat is namelijk iets heel anders dan een seksueel avontuurtje. Het kan tot veel meer leiden en het overkomt de beste onder ons, zélfs als je er niet op uit bent. Wanneer je in zo'n geval een pas op de plaats maakt als vrije meid en even afstand neemt, lijkt me dat een juiste zet. Even zien of de vlinders een vroege dood sterven en of de relatie van de ander het redt, zonder storingen van buitenaf.
Ik heb me in die periode na mijn scheiding uitgeleefd tot mijn geknakte ego hersteld was. Ik denk met plezier terug aan die wilde tijd. Tegenwoordig heb ik dit soort aandacht niet meer nodig. Mijn standpunt is door de jaren heen echter nog steeds hetzelfde gebleven: degene die gebonden is, is en blijft daar zélf verantwoordelijk voor! Het is té gemakkelijk om boos te worden op de vrije dame die een intiem onderonsje heeft gehad met jouw onschuldige, weerloze echtgenoot...
Niet doen dus.
Heb je ook een eigenwijze mening die jij op Vrouw.nl wilt delen? Mail je artikel/column (500 à 900 woorden), inclusief (kleur-)foto (hoge resolutie: minimaal 500 pix) dan naar 'info@vrouw.nl' onder vermelding van "Eigenwijs". Wil je niet met naam en toenaam geplaatst worden, dan is anonieme plaatsing ook mogelijk!
Kijk voor andere meningen:
- Zelfacceptatie
- Ik neem ontslag! En wel nú!
- Voor mij géén kinderen: 'not ever'!
- Onzeker versus Zeker
