Mijn verhaal: Bang voor mijn intuïtie

Ik was nog geen dertig en voelde me als een oud vrouwtje. Tegen alles kon ik opzien: de was ophangen, boodschappen doen, het hele leven. En het liefste wilde ik mijn moeder bellen, degene die onvoorwaardelijk van je houdt, zelfs als je minder meetelt voor de maatschappij omdat je een burn out hebt. Het re-integreren op mijn oude werkplek lukte niet meer. Het was als een berg waar ik gewoon niet tegen op kon: hoe harder ik probeerde te klimmen, des te harder gleed ik naar beneden. Elke dag speelde ik van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat hetzelfde spelletje op mijn tv: om niet te hoeven denken, te voelen, om er eenvoudigweg niet te zijn. Op een dag keek ik naar de film The horse whisperer, waarbij het hoofdpersonage Annie praat tegen paardenfluisteraar Tom. Zij en haar dochter Grace verblijven bij hem in de hoop, dat als het paard van dochterlief geneest, Grace zelf ook herstelt van een naar ongeluk. Annie wordt steeds gebeld door haar baas, dat ze terug moet komen omdat ze anders ontslagen wordt. Haar baan is mijlenver van de boerderij van Tom vandaan. "Ik kan niet terug, zolang het niet beter gaat met Grace," zegt Annie tegen Tom. "Waar ben je nou bang voor?" vraagt hij. "Ik ben bang om mijn baan te verliezen, dat alles instort," zegt ze. "Laat alles instorten," antwoordt hij. Toen ik die scène zag, moest ik huilen en het wonderlijke was dat het me opluchtte. Alsof er weer bloed door mijn doodgevroren vingers stroomde. Ik wist toen dat ik niet meer zou terugkeren naar mijn oude werk. Het duurde uiteindelijk nog wel twee jaar voordat ik hersteld was, zodat ik definitief afscheid kon nemen, maar in mijn hart heb ik het op dat moment losgelaten.

Flow

Mijn herstel ging met vallen en opstaan. Ooit had ik workshops in 'trance energetica' gevolgd. Daar leerde ik hoe je ademtechnieken kunt gebruiken om emotionele blokkades op te heffen in je lichaam. Omdat ik me op sommige dagen zo ellendig voelde, ben ik het thuis zelf gaan doen. Ik zette een muziekje op en haalde een half uurtje diep adem vanuit mijn buik. Het gekke was dat er daardoor veel in beweging kwam: soms moest ik huilen, schreeuwde ik als een klein kind om mijn moeder. Maar af en toe kwam ik ook tot verrassende, rake inzichten. Door het ademen werkte ik letterlijk door al mijn ellende heen, ruimde ik op waardoor ik me steeds lichter voelde. En het leek alsof mijn modderige beeld van de wereld en mezelf steeds helderder werd waardoor ik in contact kwam met mijn intuïtie. Af en toe luisterde ik er ook naar en dat pakte goed uit. En daardoor ging ik steeds vaker op intuïtie varen. In die tijd ontmoette ik de juiste mensen op het goede moment. En ik kreeg veel uitgestoken handen aangereikt, waar ik dankbaar gebruik van maakte. Door het ademen ontstond er flow.

Bang voor je droom

Door die flow concentreerde ik me op mijn droom: schrijven. Voor mij is schrijven wat muziek is voor veel mensen. In een tekst kan ik een symfonie van Tchaikovsky horen, zie ik mensen voor me die dansen op de salsa of voel ik de zwaarte van het leven zoals in de stem van Leonard Cohen. De liefde werd zo groot, dat ik het eenvoudigweg niet meer kon negeren. Zoals je ziek wordt van de heimwee naar je geboorteland of verboden liefde. Via, via kwam ik bij vrOuw.nl terecht, waar ik artikelen mocht schrijven op het gebied van zingeving, bewustwording, spiritualiteit en vernieuwing. Geweldig, daar geniet ik enorm van, maar geld verdien ik er nog niet mee en tijdens een economische crisis is het moeilijk om betaald werk te vinden. Schrijven betekent een leven van onzekerheid en laat ik nou net zo iemand zijn die enorm van zekerheden houdt. Hoe is het mogelijk dat ik twee van die tegenstrijdige eigenschappen bezit? Is het een cynisch foutje? En dat varen op mijn intuïtie? Klopt dat nou echt of leef ik in een droomwereld en ga ik straks keihard op mijn bek? Laatst zag ik een filmpje van Geert Kimpen op YouTube, schrijver van De Kabbalist. Daarin vertelt hij dat je droom vaak ook je grootste angst is. Gelukkig, die tegenstrijdige eigenschappen zijn helemaal niet zo gek. Het is alsof ik vlieg en te vaak nog gefocust ben op de grond omdat ik bang ben om te vallen. Toch lukt het me steeds meer om te genieten van dat prachtige, weidse uitzicht. Ik heb dus last van angst terwijl ik me tegelijkertijd gelukkig voel! Gek eigenlijk…

Klik hier om het filmpje te bekijken: Geert Kimpen