Blauwe Regen

Wij mensen zijn geneigd onze ervaringen te koppelen aan materiele of immateriële gegevens, die secundair zijn in relatie tot de actualiteit van de ervaring. Een voorbeeld is, dat wanneer iemand aan zijn overleden grootvader denkt, hij in het Hier en Nu nog steeds zijn pijp kan ruiken. Voor mijn goede vriend Mark is de Blauwe Regen een persoonlijke herinnering aan een eed die hij en zijn vrouw jaren geleden hebben afgelegd. De eed omvatte een belofte om de wereld te zien door de ogen van een kind. Een synoniem voor "De wereld door kinderogen zien" is Onschuld. Het in staat zijn om vreugde en onvoorwaardelijkheid te ervaren en om simpliciteit, openheid en nieuwsgierigheid te herkennen als een paar van de belangrijkste pilaren des levens.

Voor sommige kinderen, echter, is vreugde niet vanzelfsprekend. Voor deze kinderen zijn simpliciteit en onvoorwaardelijkheid schaars en hun onschuld is hun bruut ontnomen. Zij zijn geneigd, vanwege externe invloeden, om in mindere mate boven de grond uit te groeien en zich dus niet optimaal te manifesteren. Derhalve, zou het "de wereld met kinderlijke ogen bekijken" ook het zien van de horror, de pijn en de angst die kinderen ervaren moeten omvatten. Zo ook het zien van Onrecht in de zin van het woord. Dit houdt in aan de ene kant heel erg verbonden te zijn met het eenheidsgevoel en aan de andere kant de mogelijkheid te hebben tot het onderscheiden van en differentiëren tussen emoties en het gedrag.

Onlangs deed een kind me iets heel belangrijks beseffen. Haar manier om haar trauma te verwerken was om door de regen te rennen, zodat ze helemaal nat werd en alles van haar kon afspoelen. In de plassen springen en rondjes te draaien met je gezicht omhoog en je armen gespreid. Ik betrapte mezelf erop dat mijn eerste, innerlijke reactie, die ik niet kenbaar maakte, was: "Laten we wachten tot de regen wat minder wordt." Het ging uiteraard om een 'ingebeelde' regenbui, maar blijkbaar was er binnenin mij een bepaalde remming aanwezig om me te laten gaan. Ik deed echter toch mee. En er viel een last van me af waarvan ik niet eens in de gaten had dat die er was:

Het in eerste instantie niet door de regen durven rennen stond in mijn geval synoniem voor het niet willen loslaten van bepaalde verwachtingen, verlangens en behoeften die ik projecteer op mijn familie. Immers, ik heb mijn hele leven lang al compromissen gesloten, wanneer komt er nou eens wat van hen uit? Als adoptiekind is mijn hechtingsproces verstoord geweest. De pergola's en supportsystemen waaraan ik me vastklampte om te kunnen groeien, en vooral, om te kunnen zijn, waren er wel, maar steeds van korte duur. Ik voelde het als mijn recht om gesteund te worden, om (be)geleid te worden, om, als baby fysiek en als volwassene emotioneel en spiritueel, gevoed te worden. Om begrip en aandacht te ontvangen van mijn familie, zonder dat ik daar zelf eerst om hoefde te vragen. Om geliefd te zijn, iets wat dierbaar is en waardevol, zonder dat eerst te hoeven verdienen.

Het door de regen rennen en dit van me af laten glijden, zou betekenen dat ik deze verlangens zou moeten aanvaarden als irrationeel. Niet zozeer vanwege mijn familie, maar doordat ik van anderen verwachtte te krijgen wat ik mijzelf niet kon geven. Ik zou mijn verwachtingen moeten bijstellen en ondertussen mezelf aanleren hoe ik mezelf datgene moest geven wat nooit een vanzelfsprekendheid was. Wat mij nooit geleerd is.

Het loslaten van irrationele verlangens is op de een of andere manier een verlies, maar vooral ook een groot geschenk. Want, nu, door mijn eigen moederschap, mijn huwelijk en de vrienden en kennissen om me heen, heb ik nu de kans om zelf het familiegevoel te creëren dat ik altijd gemist heb. Ik heb nu zelf de kans om als moeder / ouder / opvoeder mijn kind een ander gevoel mee te geven, zodat zij anders in de wereld zal komen te staan dan ik. Want voor haar zal dit gegeven wel herkenbaar, vertrouwd en vanzelfsprekend zijn. De cyclus transformeert dus met mij. En, mijn innerlijk kind dat hunkert naar aandacht en support van haar familie, zal op die manier ook geheeld worden, en ervaren dat het wel mogelijk is om een liefdevol gezin te vormen en dat optimaal te mogen ervaren.

Sinds het kosmische rennen door die regenbui, zie ik de wereld, behalve door ofwel mijn volwassen ogen, ofwel de ogen van mijn ongeheeld innerlijk kind, ook steeds meer door de ogen van mijn helend innerlijk kind, die de transformatie naar volgroeidheid doormaakt. Op een geheel eigen wijze, en boven alle verwachtingen over hoe dit proces zou verlopen.

De wereld zien door de ogen van een kind is niet zo heel anders dan de wereld zien door de ogen van een volwassene. Want, zijn we niet allemaal nog kinderen? Is onze vreugde, onze mogelijkheid lief te hebben en onze onschuld niet nog steeds diep binnenin ons geworteld? Wellicht verweven met polaire tegenliggers, omvat door pergola's en muren van buitenaf, maar in de wortel, is dit niet onze ervaring? Zijn we, op een bepaalde manier niet allemaal blauwe regen? Kunnen we niet allemaal groeien door, met de klok mee of tegen de klok in, ons hechten aan de aanwezige steunpilaren? En, wanneer we onze focus en energie erop richten, kunnen we dan niet allemaal hoog boven de grond en in de breedte uitgroeien, letterlijk en figuurlijk? Is onze "eed" niet simpel weg datgene te zijn wie we zijn, zo goed en kwaad als we kunnen? Om de simpliciteit te hervinden om ons te laten geleiden in een vaak verwarrende en tweeledige wereld? Om open en nieuwsgierig te zijn op onze weg, waartoe het ons ook moge leiden?

En, reizen we niet gehuld in Onschuld, wanneer ons proces ons vanuit onze kiem oproept om heel hard te rennen door het onbegrensde van de Blauwe Regen...?

'Blauwe regen' is de verzamelnaam voor een aantal soorten van Wisteria planten. De Wisteria heeft als steun een stevige constructie nodig, en is niet zelfhechtend. Ze moet aan of langs muren of over een pergola worden geleid. Een stevig geconstrueerde pergola is nodig. Een volgroeide blauwe regen vertegenwoordigt een behoorlijk gewicht. Wordt de blauwe regen langs een muur geleid, dan zijn flinke haken nodig om de aanbinders eraan vast te maken. De wortels van een Wisteria groeien door zich, ofwel met de klok mee, ofwel tegen de klok in, rond hun supportsysteem te wikkelen. Ze kunnen zo ver als 20 cm boven de grond uitkomen en zich wel 10 meter in de breedte verspreiden. Na de aanschaf en het planten moet blauwe regen worden 'opgeleid'.