Column Danielle Kloeth: Gelukkig zijn.
Zo schijnt het ook echt te werken. Stop met vechten en incasseer je geluk. Maar de mens zit nu eenmaal raar in elkaar. We zijn intussen verslaafd geraakt aan ons rot voelen. Als de mens zich rot voelt dan voelt de mens zich het liefst heel rot daarom. En daardoor voelt hij zich nog rotter. Het is net als met je irriteren. Als je je ergert aan een ander dan kost dat je best veel energie. Al je aandacht gaat uit naar die ander en zijn vervelende gedrag. Oh, als die persoon nou maar eens normaal deed dan voelde jij je een stuk beter. En je irriteert je uiteindelijk alleen maar aan die ander omdat je zelf zo rot hebt geslapen, je relatie zijn dieptepunt heeft bereikt of omdat je niet weet wat je met je leven aan moet. Als morgen je vakantie zou beginnen dan haalde je glimlachend je schouders op bij zo´n vervelend persoon. Heeft het dus iets met die ander te maken? Nee niets.
Het is maar net hoe jij je voelt. Als je dat in gaat zien is geluk een stuk dichterbij. Simpel dus. Je kunt je dan inderdaad niet meer afreageren op een ander, want zeg nou eerlijk: echt opluchten doet het nooit. Eigenlijk moet ik gewoon minister president worden, want ik weet heel goed hoe het allemaal moet. Dan is niemand ooit meer boos op de Marokkanen of andere lieve mensen die uit een ander land komen. Want niets is makkelijker dan je frustratie afreageren op een complete groep minderheden.
En dan klagen. Ook zoiets. Er wordt wat afgeklaagd. Op het werk, op de tv, als je bij je ouders op visite bent. Klagen is de ultieme manier om lekker niet naar je zelf te hoeven kijken. Want oh wat is het een onrustig rommeltje van binnen. Maar dat voelen is niet echt aantrekkelijk en dus valt ons ineens van alles op aan anderen wat niet deugd. En zelf zijn we natuurlijk heilige boontjes, wij doen dat soort dingen nooit! Roddelen hoort daar ook bij, dat is precies zoiets. En ik doe het zelf ook wel eens hoor, maar het voelt eigenlijk nooit echt goed. Het enige dat helpt is stil te staan bij wat er nu werkelijk aan de hand is. Gewoon door de zure appel heen bijten, even inchecken op dat nare, zeurende gevoel van binnen. En geloof me als je dat echt eens zou doen, is het zo over. En dan laat je anderen ook meteen met rust. Zij hebben dat gevoel er namelijk niet bij je in gestopt.
Ja gelukkig zijn kost niet alleen veel inspanning, gelukkig blijven is doodvermoeiend en het lijkt bijna onmogelijk. En moeten we het ook wel willen? Kunnen we niet gewoon denken: vandaag regent het maar morgen schijnt vast weer de zon. En anders wel over een week. Ik hoef me niet doorlopend goed, vredig en in balans te voelen. Ik accepteer gewoon wat er nu is. Straks kan het weer anders zijn. Het zou het leven een stuk makkelijker maken. Niet meer afreageren op een ander, gewoon je humeur accepteren en inslikken die hap. Verantwoording nemen voor je eigen gevoel. Soms is het mooi, en soms is het lelijk. Het klinkt bijna te simpel voor woorden, maar het werkt. Probeer het maar eens. Je voelt je meteen een stuk beter. Gelukkiger zelfs!
