Over de vrouw die zichzelf mocht zien

Nadat ik haar een kop thee heb ingeschonken begint ze te vertellen. Over haar zaak, haar man en kinderen. Haar mond nog steeds gekruld in een glimlach. Oh ja, ze heeft allemaal heel goed voor elkaar en echt grote problemen heeft ze niet. Maar een vriendin raadde haar aan eens met iemand te gaan praten. Het leek haar een goed idee want de laatste tijd voelde ze zich zo opgejaagd.

Ik luister naar haar verhalen. Stel af en toe een vraag. Zij praat snel en veel. En terwijl ik de woorden blijf ontvangen ga ik op zoek naar haar ziel. Ik zoek in haar grijsblauwe ogen die me vriendelijk aankijken maar merk al snel op dat de woorden het echte contact belemmeren.

Ik vraag haar om even stil te zijn. Om gewoon even te zitten. Ze kijkt me een beetje verbaasd aan maar ik stel haar gerust door haar hand vast te pakken. “Wees alleen maar even stil, dat is alles wat je hoeft te doen”, zeg ik haar. En ik blijf haar hand vasthouden.

Ze begint wat ongemakkelijk heen en weer te schuiven op haar stoel. Neemt met haar vrije hand nog een slok van haar thee. Maar na aan paar minuten merk ik dat ze ontspant. We kijken elkaar aan zonder ook maar een woord te zeggen. Ik glimlach naar haar en zij naar mij. Dan komen de tranen.
En langzaamaan zie ik haar ziel verschijnen die nog mooier is dan de buitenkant. Ze ziet er bijna sereen uit.

In die minuten van stilte hebben we echt contact. We communiceren op een dieper niveau met elkaar dan in het voorgaande half uur waarin zoveel woorden werden gebruikt. Dat is wat stilte kan doen. In de stilte kun je elkaar echt ontmoeten.

Ze vraagt of ze weer mag praten. En ik knik dat het goed is. In een rustig tempo vertelt ze haar echte verhaal. Over haar verlangen om gezien te worden. Dat dit haar grote drijfveer is om alles zo perfect mogelijk te doen voor haar gezin, terwijl ze tegelijkertijd ook nog een succesvolle zakenvrouw probeert te zijn.

Ik vraag haar om eens te beginnen met haarzelf te zien. Door de dingen te doen die zij wil, waar zij blij van wordt. En ik vertel haar dat wanneer ze zichzelf ziet het niet zo belangrijk meer is dat de ander haar ziet. Maar dat de kans groot is dat wanneer zij zichzelf ziet haar omgeving haar ook gaat zien. Ze snap het maar moet even wennen aan het idee dat ze zichzelf mag gaan geven waar ze zo naar verlangt.

Soms kom ik haar nog wel eens op straat tegen in het dorp waar we allebei wonen. Deze prachtige vrouw die zoveel kwetsbaarder leek dan je op het eerste oog zou denken. Dan ben ik trots op haar en moet ik altijd even denken aan de bijzondere stilte die we samen gedeeld hebben.