ZeMama: Snotgoedkoop!
De twee 'spettergezichten' die ik zaterdag bij de Action kocht, zijn een groot succes. Aan welgeteld tweemaal negenenzestig cent beleven mijn kinderen meer speelplezier dan aan een Lego-kasteel van honderzestig zuurverdiende euro's. De kleffe proppen vliegen door de kamer, knallen tegen deuren en druipen van de plafonds. Als ze vies zijn spoel ik ze gewoon af onder de kraan. Een hoop lol en gemak voor één euro achtendertig.
Ontmaagding
De Action is mijn nieuwe verslaving. Ik ben er pas één keer geweest maar ik weet het nu al zeker. Voor mijn Action-ontmaagding klonk het nooit als iets wat voor mij was weggelegd. Mijn schoonvader haalde er zijn handige ruitenkrabber, mijn zusje kocht er weleens shampoo of douchespul en mijn vader loopt er werkelijk voor alles de deur plat: schoenveters, schoonmaakdoekjes, aanmaakblokjes en het zou me niet verbazen als hij er ook die lelijke trimschoenen heeft gekocht waarvan ik spontaan hoofdpijn krijg just looking at it. Niet bepaald spannend allemaal.
Echter, het favoriete kleurboek van mijn zoontje was vol en hij wilde dolgraag weer precies zo'n zelfde. Het was ook een machtig mooi boek, ik geef het toe. Hij had het ooit van oma gekregen en waar bleek het vandaan te komen? Juist, van de Action. Aangezien ik toch die kant op moest voor een andere boodschap, besloot ik over mijn hart te strijken en ook even bij die vreselijke vrekkenwinkel naar binnen te gaan.
Aldi-esque
Maar dan? Een walhalla opent haar deuren! Al het leuke spul voor weinig doet me totaal door de Aldi-esque omgeving heenkijken. De witte vloertegels, de betonnen wanden, de rekken waar alles volstrekt willekeurig in lijkt te zijn neergesmeten: ik zie het niet eens. Ik ben als een shoppend paard met oogkleppen op. Het zware en onhandige winkelmandje dat aan mijn arm bungelt vormt geen enkele belemmering om me Mama in Wonderland te voelen. Achter de rekken met plastic bloempotten, de manden met fluorescerende sokken en de rijen handdoeken die na drie keer wassen uit elkaar vallen, lonkt namelijk een grote wand met kleurrijk speelgoed. Schattige, kleine, geinige prulletjes voor nog geinigere prijzen.
Een houten ratelslang die echt ratelt, wat zullen de jongens dat geweldig vinden! Een piepschuimen schietspelletje voor tachtig cent, leuk voor op vakantie. En wat maakt het uit als het na drie keer knallen stuk is? Hoppa, in het mandje. Kijk daar! Een set met plastic dinosaurusjes voor slechts negenennegentig cent. Knutselboeken, stickervellen, autootjes, iets waarvan ik niet weet wat het is maar het ziet er zo leuk uit en het maakt een grappig geluid - en had ik al gezegd dat het nog geen euro kost? Ik sla compleet op hol. Een kinderencyclopedie, slijmballen (ook maar meteen twee voor de zoontjes van vrienden die morgen op bezoek komen), een goochelsetje (twee euro!) en een tijger die heel hard brult als je hem op de grond gooit. Alles verdwijnt in het metalen mandje.
Veel rust voor weinig
Thuis op de eettafel keer ik de twee logoloze plastic zakken om. "Tweeëntwintig euro!", zeg ik trots tegen mijn man, die met opgetrokken wenkbrauwen de gekleurde chaos bekijkt die over tafel rolt, stuitert, slijmt en zingt.
"Waar is mijn kleurboek?", roept de oudste.
Het kleurboek. Shit.
"Dat eh? verkochten ze niet meer", zeg ik. "Maar weet je, ik heb iets veel leukers!" Snel gris ik de slijmproppen van tafel en verstop ze achter mijn rug. Uit de tien kleuren waarin ze werden verkocht heb ik expres een groene en een bruine gekozen."Wie wil er een snotje en wie wil er een poepie?"
"Notje! Notje! Notjuuuh!", gilt de jongste. Ik geef hem de groene.
"Doe mij de poepie dan maar." Lachend neemt de oudste zijn bruine bolus in ontvangst.
Even later hebben ze de grootste lol en wij ouders hebben er geen omkijken meer naar.
"Goed idee, schat", zegt mijn man vanachter de laptop. "Hebben wij ook even rust."
"En dat voor één euro achtendertig", wrijf ik er nog eens in. "Zeg, kun jij het misschien even alleen af? Dan rijd ik nog een keer naar de Action. Misschien hebben ze wel meer leuk spul, ook voor ons. Ik heb nog lang niet alles gezien."
________________________________________________________________________________________
Iris is onze vaste ZeMama-columniste. Ze is getrouwd en heeft twee zoontjes van vier en twee jaar. Voordat Iris kinderen had, snapte ze nooit waarom ouders niet ingrepen als kinderen alles bij elkaar krijsten in de supermarkt; waarom alles aan je kind énig is: zelfs poepluiers verschonen. En van overbezorgde ouders kreeg ze helemaal de kriebels. Totdat ze zelf moeder werd.
Iris is meer dan alleen moeder: secretaresse, wannabe schrijfster, 'francofille', chocoholic... En ook daarover schrijft ze, op Miss Moneypenny Blogs.
