ZeMama: Help, mijn kind wil een feestje

Veel moeders zijn als de dood voor onbeveiligde stopcontacten, drukke snelwegen of enge mannen met bestelbusjes in de buurt van hun kroost. Ik herken het. Maar er is nog iets waarvan ik 's nachts gillend wakker word en dat heet 'kinderfeestje'. 

 

Mijn nachtmerrie bestaat uit een woonkamer vol stuiterende kinderen die wedstrijdjes houden wie het beste een sirene kan imiteren, die stuk voor stuk een motorische stoornis hebben waardoor ze feilloos elk ranjaglas in een straal van tien meter kunnen raken en die Oost-Indisch doof zijn voor welke pedagogische aanwijzing dan ook. Deze dromen eindigen altijd hetzelfde: op een brancard, in een loeiende ambulance, neergedrukt door drie mannen in witte pakken. 

 

Kindermishandeling

Maar géén kinderfeestje als je zoon vijf wordt, staat gelijk aan kindermishandeling. Dus om het enigszins leefbaar voor mezelf te houden, zit er niets anders op dan de zes orkaantjes zo strak mogelijk te regisseren. Het is belangrijk ze dusdanig bezig te houden dat ze domweg vergeten te schreeuwen, te zeuren, te knoeien, of zelfs maar te bewegen. Even overweeg ik een game party op de pc. Kunnen ze allemaal van huis uit inloggen. Later opper ik zes mini-dwangbuisjes en een rol duct tape, totdat mijn man me erop wijst dat het om een feestje gaat. Daar heeft hij een punt.

 

Dan, in het holst van de nacht - als ik nog aan het bijkomen ben van mijn zoveelste kinderfeestnachtmerrie - weet ik het ineens: een goochelaar! Zo doen ze dat in Amerikaanse tv-series toch ook altijd? Hij zal die kleine gasten wel een tijdje bezighouden. 
 

 

Psychopaat

"Tweehonderd euro voor een goochelaar? Exclusief onkosten?!" tier ik een dag later vol ongeloof tegen het beeldscherm van mijn laptop. 

"En die clown daar, is die misschien goedkoper?" wijst mijn man. 

"Ik háát clowns", antwoord ik. "Ik ben altijd bang dat er onder die laag opgeschminkte vrolijkheid een depressieve psychopaat schuilgaat. Héél freaky." 

Hij staart me onverstoorbaar aan. "Dus?" 

Ik zucht. "Oké, oké. Maar alleen als hij ook kan goochelen."

"Joepie!" Ons zoontje dat tot nu toe geconcentreerd tv heeft zitten kijken, laat van zich horen. "Er komt een clown!"

Verdorie, het moet eigenlijk een verrassing blijven. We kijken elkaar aan: als we het er niet meer over hebben, is de kans groot dat hij het gewoon weer vergeet. 

 

Horlepiep

Een stuk zachter gaan we verder. "Wat moet dat kosten?"

"Honderd euro."

"Honderd euro?!" fluisterschreeuw ik. "Geef me zijn telefoonnummer eens, dan bel ik wel of er wat valt af te dingen."

Vijf minuten later hang ik op. "Die kloteclown wil geen dubbeltje zakken met zijn prijs!" 

"Kloteclown? Komt er een kloteclown op mijn feestje?" Een kinderhoofdje duikt naast ons op. Stilzwijgend besluiten we die vraag te negeren. Pas als hij op veilige afstand is, gaan we verder. 

"Ik bel wel een andere clown. En als het niet onder de honderd euro kan, zet ik zelf wel een rode neus op, dans ik de horlepiep en fluit ik het volkslied achterstevoren. Dan noem ik me Sjaan Banaan en tover ik taartjes uit mijn mouw en snoepjes uit mijn hoed. Dat zal ze wel stil krijgen."

 

Uitnodigingen

"Yes! Ik heb een clown gevonden die het voor 50 euro doet", roep ik een dag later. "All in!"

"Wauw, een clown van vijftig euro?" Ons zoontje sluipt weer eens de kamer in. 

"Nee joh", wuift mijn man vaag. Hij wendt zich weer tot mij. "Vijftig euro? Dat kan toch nooit wat zijn?!"

Ik rol met mijn ogen. "Wat denk jij? Zou een *piep* van honderd euro grappiger zijn dan eentje van vijftig? Hmm, mijn portemonnee denkt in elk geval van niet."

"Nou vooruit, doe maar dan."

 

Een kwartier later is het geregeld. Tevreden wrijf ik in mijn handen. Voor een luttele vijftig euro heb ik toch maar mooi mijn demonen afgekocht. Ik zou bijna zeggen dat ik best zin heb in dat feestje! 

Dat ons zoontje er ook zo over denkt, blijkt als hij de volgende dag zijn uitnodigingen ronddeelt. "Kom je op mijn feestje? Het wordt hartstikke leuk. Er komt een dure kloteclown. En mijn moeder danst de hordeliep." 
________________________________________________________________________________________

Iris is onze vaste ZeMama-columniste. Ze is getrouwd en heeft twee zoontjes van vier en twee jaar. Voordat Iris kinderen had, snapte ze nooit waarom ouders niet ingrepen als kinderen alles bij elkaar krijsten in de supermarkt; waarom alles aan je kind énig is: zelfs poepluiers verschonen. En van overbezorgde ouders kreeg ze helemaal de kriebels. Totdat ze zelf moeder werd.

Iris is meer dan alleen moeder: secretaresse, wannabe schrijfster, 'francofille', chocoholic... En ook daarover schrijft ze, op Miss Moneypenny Blogs.