Florence + the machine in concert
Langzaam baant de mensenmassa zich een weg naar binnen, de grote zaal in. Na een strakke set van de band Spector wordt dan eindelijk het licht gedoofd. En met het dimmen van dat licht, beperken ook de gesprekken van de ietwat zenuwachtige bezoekers zich tot een absoluut minimum. Strak wordt er naar het podium gestaard, wachtend op het eerste teken van leven. Dan klinken, heel voorzichtig, een eerste paar noten door de zaal. En nog een paar, en nog meer. Lichten gaan aan, en weer uit en het publiek beseft dat het is begonnen: Only If For A Night luidt het begin in van wat een fenomenale show gaat worden, namelijk de laatste avond van de Ceremonials tour van Florence + the machine.
Luid gejoel stijgt op uit het publiek dat even daarvoor nog zijn adem inhield, terwijl de bandleden één voor één het podium betreden. Gehuld in een opmerkelijk zwart gewaad en gesierd door haar immer rode haren neemt Florence Welch plaats achter de microfoon. De eerste tonen zijn spot on, een trend die ze vrijwel het hele optreden weet voort te zetten. Ondersteund door het geweldige ensemble, wordt er een magie gecreëerd die zijn weerga niet kent. Paradiso gaat plat voor deze heldin, die iedereen in haar macht weet te houden. Van ritmische ondersteuning door het publiek mee te laten klappen tijdens The Dog Days Are Over, tot het creëren van totale stilte in de bridge van Cosmic Love, nummers van het eerste album Lungs. Totale stilte? Ja, zo?n totale stilte dat zelfs een zacht kuchje vanuit diverse hoeken wordt afgestraft met een strenge ?SSST!?.
Als in een roes knalt Florence snoeiharde noten en pure kunst van het podium, regelrecht de harten van haar fans in. In het kerkelijke Paradiso zorgt het ietwat religieuze nummer Leave My Body voor een bijzonder moment. Het kippenvelgehalte is hoog, evenals de bewondering voor de achtergrondzangeres, die met een dijk van een stem het sprookje compleet maakt. Stuk voor stuk zijn de bandleden van onvoorstelbaar toegevoegde waarde, zo blijkt wanneer de gitarist, tot op dat moment nog redelijk op de achtergrond gebleven, plaats neemt op een kruk naast Florence. Shake It Out, net als Leave My Body van het nieuwe album Ceremonials, wordt akoestisch ingezet en zowel ondergetekende als de mensen op me heen slaken een zucht. Van verlichting, van bewondering, van puur genot.
Van iedereen in de zaal lijkt de zangeres zelf nog het meest in trance, die ze uitsluitend onderbreekt voor een, in bijna zingend Brits, anekdote over haar paddo-avontuur tijdens het vorige bezoek aan Nederland. Het enige moment dat het publiek uit haar roes lijkt te ontwaken is wanneer Florence zich ontdoet van het zwarte gewaad om een prachtige jurk tentoon te stellen. Een kort moment, waarna het publiek opnieuw wordt bevangen door klassiekers van het eerste album en de overweldigende kracht van het tweede album. Na een veel te kort afscheid verlaat de band het podium, om na minutenlang applaus en tal van smeekbedes terug te komen en het fenomenale Never Let Me Go het publiek in te sturen. En dat was precies wat we wilden doen: haar nooit meer laten gaan.
P.s. Nieuwsgierig geworden en kun je niet wachten om Florence + the machine ook live te zien? Terecht! In november staan ze met een nieuw album in de HMH, dus houd de kaartverkoop in de gaten!