ZeMama: Faalmoeder, dat ben ik

Toen ik nog geen kinderen had, wist ik het precies. Hoe je ze moest opvoeden en vooral hoe níet. Hoofdschuddend, rollend met mijn ogen en tssk tssk-end zag ik het aan. Het was alsof geen enkele ouder zijn kind in het gareel kon houden.

 

Anno nu wil ik daar graag op terugkomen. Ik ben tot de schokkende ontdekking gekomen dat kinderen zonder afstandsbediening geleverd worden, sterker nog: dat ze een eigen wil hebben! Wat ik wil, is nooit wat zij doen. Opvoeden is a hell of a job waarbij ik steeds weer aan mezelf twijfel. 

 

Why?!

Begrijp me goed: opvoeden heeft veel mooie kanten. Bijvoorbeeld als ik zie dat mijn kinderen lekker in hun vel zitten en als ik ze op een mooie manier de wereld kan laten ontdekken. Of tijdens die momenten dat ze zich voorbeeldig gedragen, het liefst in gezelschap van anderen natuurlijk. Beter nog: andere ouders. En dat die dan geïrriteerd tegen hun kroost zeggen: "Kijk die jongetjes eens goed luisteren! Waarom doen jullie dat nooit?"
 

Maar helaas, dat komt zelden voor. Terwijl ik mijn kinderen toch echt met veel liefde en aandacht omring, een goede balans aanhoud tussen belonen en straffen, consequent ben maar niet rigide. Wat doe ik toch verkeerd? Waarom? Why?! Waarom ben ík juist vaak die moeder die jaloers naar andere kinderen kijkt en zich moet bedwingen om niet tegen haar jongens te roepen: "Kijk, die kinderen luisteren wél, waarom jullie niet? Hè? Hè?! Nou?!" Ben ik soms te perfectionistisch? Of ben ik gewoon te bang wat anderen van mij vinden?

 

Braaf

Onlangs ging ik met mijn gezin op kraamvisite bij een nichtje. Voordat zij moeder werd, had ze net zo'n hekel aan kinderen als ik destijds. Bij mij veranderde dat op slag toen ik mijn eerste mini-me in handen had. Ik werd meteen ook milder ten opzichte van andere kinderen, vond ze soms zelfs echt leuk. Maar het moest even groeien, dat wist ik nog. In de auto had ik onze twee wildebrassen daarom duidelijk geïnstrueerd: "We gaan bij een pasgeboren baby op bezoek, het is belangrijk om rustig en stil te zijn." Ik keek ze indringend aan. "Dus wat doen we?" Voor het gemak gaf ik zelf maar antwoord: "Jullie praten zachtjes en jullie gaan niet rennen of stoeien!" Braaf knikten ze. Mijn man en ik wisselden een blik. We moesten ze nog even een visje voorhouden. "En als jullie je goed gedragen, gaan we daarna uit eten in dat Griekse restaurantje met die lekkere toetjes." 

 

Boink

Goedgeluimd kwamen we de woonkamer binnen. Daar lag een prachtig frummeltje in de armen van haar moeder. Aaah en Oooh deden onze zoontjes, heel zachtjes. "Wat een schatje", zei de oudste beleefd. Mijn nicht besteedde er geen aandacht aan, het was duidelijk dat ze nog steeds de schurft had aan alle kinderen ouder dan twee weken. Opeens begreep ik ook waarom ze niet had geantwoord op mijn sms'je of ze er bezwaar tegen had dat ik de kinderen meenam.
Nou, ik zou weleens laten zien dat die van ons zich voorbeeldig konden gedragen. Tactisch haalde ik twee doe-boekjes met stickervellen uit mijn tas. Mijn kinderen vonden echter alles interessanter dan mijn boekjes: de televisie, de verzameling Swarovski-beeldjes, de houten vloer die zo leuk boinkte als je erop sprong. Onze jongste danste direct als een konijn op speed door de kamer. Boink, boink, boink. Hij gilde het uit van de pret. "Ssst!", siste ik paniekerig. 
 

 

Zie je wel!

De oudste zag zijn broertje plezier hebben en kon niet achterblijven. Met zijn tweeën boinkten ze de kamer door. Als we ze tot stilte maanden, luisterden ze welgeteld een halve minuut. In die tijd hadden we net de kans om een vraag aan mijn nichtje of haar man te stellen. Zodra zij begonnen te antwoorden, steeg langzaam het eerste grinnikje weer op. Hihi! Boink. Boink. Maar om telkens hun verhaal te onderbreken om naar mijn kinderen te roepen dat ze zich koest moesten houden, vond ik ook zo onbeleefd. Dus met geïnteresseerde ogen maar inwendig ineenkrimpend, probeerde ik het gesprek te volgen.
"Goh, ze voelen zich snel thuis zeg." De man van mijn nichtje glimlachte. "Dat hebben andere kinderen nooit."
Zie je wel, dacht ik gefrustreerd. Anderen zijn altijd braver dan de mijne!

 

Herrie

Toen er een korte stilte in het gesprek viel - waardoor de stoeipartij op de achtergrond extra goed tot zijn recht kwam - riep ik de jongens bij me om ze een laatste keer te vermanen. De jongste hopte echter alweer richting keuken. De oudste wilde best luisteren, maar het gelach van zijn broertje had toch iets meer aantrekkingskracht. Met stijgende gêne zette ik het gesprek voort. Ik zag dat mijn nichtje stiekem een hand voor de oortjes van haar baby hield. Ik kon haar geen ongelijk geven. Toen ik net moeder was vond ik het neerzetten van een koffiekopje al veel te veel herrie voor mijn kleine oogappeltje. En achtergrondmuziek in supermarkten, hoe haalden ze het in hun hoofd? Om maar niet te spreken over mensen in winkelcentra die gewoon bleven doortetteren terwijl ze me voorbij liepen. Ze zagen toch zeker wel dat er een baby in mijn wandelwagen lag! Het gore lef! Nou goed, die verontwaardiging meende ik nu dus ook te herkennen bij mijn nichtje. 

 

 

Straf

Het werd tijd voor harde maatregelen. Zonder pardon zette ik de jongens op de gang. Waarschijnlijk maakte het indruk, want hierna hielden ze zich redelijk rustig. De jongste ging zelfs naast me op de bank zitten met zijn duimpje in zijn mond. Toch vertrouwde ik het niet meer. "We gaan maar weer eens, het is waarschijnlijk veel te druk voor jou", zei ik.
Mijn nicht noch haar man protesteerde.
Zodra we de hoek om reden, draaide ik me om in de bijrijderstoel. "Potverdorie, wat hadden we nu gezegd? Jullie zouden stil zijn en rustig blijven! Was dat nu echt zo moeilijk?" Twee bedremmelde snoetjes keken terug. "Nu gaan we dus mooi niet uit eten vanavond."

 

Win-win?

Met een ruk draaide mijn man zijn hoofd naar me toe. "Wat?! Niet uit eten? En ik had me er zo op verheugd!"
"Ja, ik eigenlijk ook", antwoordde ik. Even was het stil. "Maar nadat we ze op de gang hadden gezet, hebben ze zich nog best even goed gedragen. Toch?"
"Inderdaad. En wij hoeven er toch niet onder te lijden dat zíj hebben zitten klieren?"
"Precies. Na deze enerverende middag hebben we het echt wel verdiend om uit eten te gaan."
We draaien ons om naar de achterbank. "Jullie hebben je vreselijk misdragen en als straf daarvoor gaan papa en mama vanavond lekker uit eten. En jullie gaan mee, zodat jullie nog een laatste keer kunnen oefenen hoe je je wel netjes gedraagt in gezelschap."
________________________________________________________________________________________

Iris is onze vaste ZeMama-columniste. Ze is getrouwd en heeft twee zoontjes van vijf en twee jaar. Voordat Iris kinderen had, snapte ze nooit waarom ouders niet ingrepen als kinderen alles bij elkaar krijsten in de supermarkt; waarom alles aan je kind énig is: zelfs poepluiers verschonen. En van overbezorgde ouders kreeg ze helemaal de kriebels. Totdat ze zelf moeder werd.

Iris is meer dan alleen moeder: secretaresse, wannabe schrijfster, 'francofille', chocoholic... En ook daarover schrijft ze, op Miss Moneypenny Blogs.