ZeMama: Hoogbegaafd? Alsjeblieft niet!

'

Waarom er zoveel verschillende dieren op aarde zijn. Hoe de sterren ontstaan zijn. Of over dingen die ík nauwelijks weet zoals waarom het in de zomer warm is en in de winter koud.

Meestal begin ik met een diepe zucht om daarna verder te gaan met: "Dat is nog veel te ingewikkeld voor jou, schatje", om vervolgens toch aan een uitleg te beginnen die altijd ergens anders uitkomt dan ik van plan was, waarop ik hem aankijk en eindig met: "Moeilijk hè? Daar ben je eigenlijk ook gewoon nog een beetje te klein voor."

Bij wijze van antwoord kijkt hij glazig terug, wat in zijn geval twee dingen kan betekenen: "Je spoort niet, mama" of: "Ik ben dit aan het processen (en je spoort niet, mama)." Toch gebeurt het regelmatig dat ik hem weken later betrap, terwijl hij met grote gebaren een vriendje de evolutietheorie staat uit te leggen of zijn jongere broertje uit de doeken doet hoe het sterrenstelsel in elkaar zit en hoe het werkt met jaargetijden: "Dan heb je hier de zon, die is net zo groot als een tennisbal. En hier heb je de aarde, dat is meer als een knikker. Die draait dus om de zon. Maar in de winter is onze kant het verste weg en daarom is het hier dan kouder, snappie?"

Alsjeblieft niet
Nu zou ik trots kunnen zijn op mijn slimme ventje. Ben ik ook. Maar er zijn ook weleens mensen die gekscherend opperen dat hij misschien hoogbegaafd is. Nu weet ik zeker dat dit niet zo is, in andere dingen is hij namelijk helemaal geen talent, maar toch zet het me aan het denken. Ik weet helemaal niet of ik blij zou moeten zijn met een hoogbegaafd kind. Het heeft me nooit leuk geleken en dat idee ontstond eigenlijk al heel vroeg.

Eén van mijn klasgenootjes op de basisschool was hoogbegaafd. Later zaten we ook op dezelfde middelbare school, dus toen ik haar na de rapportmiddag een keer tegenkwam bij de kluisjes, informeerde ik beleefd naar haar cijfers. Nuffig zwierde ze haar lange haar over haar schouder (ze leek op Cher voordat Cher niet meer op Cher leek vanwege haar plastische verslaving) en zei met een pruillipje: "Tsssk. Ik had maar zes tienen."
Ik was even stil. Maakte ze een grapje? Dat zou dan voor het eerst zijn. "Eh? Sorry?" informeerde ik voorzichtig, ik was duidelijk niet zo snel van begrip als zij.
"Nou", legde ze geïrriteerd uit. "De vorige keer had ik acht tienen en nu dus maar zes." Het pruillipje trilde alsof ze elk moment in huilen kon uitbarsten.

Achtergebleven
"Goh", antwoordde ik. En omdat ze niet informeerde naar mijn rapport - want zoiets deed Cher nooit, haar EQ was qua ontwikkeling enigszins achtergebleven bij haar IQ - vertelde ik het zelf maar: "De vorige keer had ik tien zessen en nu nog maar acht!" En ik stompte een keer overdreven blij met mijn vuist in de lucht. Sjonge jonge, je hoefde niet hoogbegaafd te zijn om te concluderen dat niet-hoogbegaafden veel gelukkiger zijn.

Lees hier Iris' vorige ZeMama-columns!
________________________________________________________________________________________

Iris is onze vaste ZeMama-columniste. Ze is getrouwd en heeft twee zoontjes van vijf en twee jaar. Voordat Iris kinderen had, snapte ze nooit waarom ouders niet ingrepen als kinderen alles bij elkaar krijsten in de supermarkt; waarom alles aan je kind énig is: zelfs poepluiers verschonen. En van overbezorgde ouders kreeg ze helemaal de kriebels. Totdat ze zelf moeder werd.

Iris is meer dan alleen moeder: secretaresse, wannabe schrijfster, 'francofille', chocoholic... En ook daarover schrijft ze, op Miss Moneypenny Blogs.