ZeMama: Uithoormoeders

Kinderen gooien er alles uit, dus ook dingen die hun ouders liever niet willen. En daar maken andere volwassenen soms grof misbruik van. Zo herinner ik me een meisje uit onze buurt wier moeder overleden was. Zoals dat gaat in een dorp, roddelde men er al snel op los. Zo werd beweerd dat het niet om een natuurlijk dood ging. Blijkbaar voor veel mensen een reden om de meest wrede en onfatsoenlijke vragen te stellen. For god's sake, we waren negen! Soms deden ze alsof ze nergens van wisten, bijvoorbeeld met Moederdag. Als S. dan antwoordde dat ze geen moeder meer had, acteerden die trutten enorme verbazing waarop S. - onschuldig als ze was - begon te vertellen dat haar moeder dood onderaan de trap was gevonden. Daarna begon het terloopse uithoren. "Oh ja? Wat vreselijk zeg! En was er niemand bij haar toen het gebeurde?"

Zelf heb ik het ook meegemaakt, vroeger op een camping waar we stonden. Als kind had ik steil, blond haar en blauwe ogen terwijl mijn zusje zwarte krullen had en bruine ogen. We leken totaal niet op elkaar. Voor veel medekampeerders was dat een interessant gegeven. Ze lieten het echter wel uit hun hoofd om bij onze ouders te informeren. Dus toen mijn zusje en ik alleen in het speeltuintje waren knoopte een onbekende man een praatje met ons aan. "Zo, zo. Jullie vader zal wel toverballen hebben hè?" Een bulderende lach volgde. Hadden wij eigenlijk allebei dezelfde vader? O ja? En ook dezelfde moeder? Zo, zo. Wisten we dat wel zeker? Mijn zusje en ik vonden hem eerder eng dan dat we de behoeften voelden ons hart bij hem uit te storten, dus die gluiperd had het nakijken.

Fantasie
Als de bel gaat, moet ik het telefoongesprek met mijn vriendin afbreken. Voor de deur staat een vriendinnetje van mijn zoon. Ze komt voor het eerst bij ons spelen. Naomi is een leuk en vrij kind; ze voelt zich meteen thuis en speelt niet alleen met mijn oudste zoon, maar betrekt ook zijn jongere broertje erbij. Als ik daar iets van zeg, antwoordt ze: "Ik heb zelf ook een broertje, hij heet Dylan." Het zal wel te wijten zijn aan haar kinderlijke fantasie, want ik weet zeker dat ze enig kind is. Ik zeg maar niets en begin met het voorbereiden van de stoofschotel voor die avond.
"Ben jij nu al aan het koken?" vraagt Naomi nieuwsgierig, ze komt naast me staan en kijkt in de pan.
Ik knik. "Wij eten altijd zodra papa thuiskomt van het werk, dat is inderdaad best vroeg. En jullie? Eten jullie laat of ook meteen als papa en mama thuiskomen?"

"Ik heb geen papa", antwoordt ze.
"Tuurlijk wel!", roep ik verontwaardigd. Het zal haar rijke verbeelding wel weer wezen. "Hij staat je regelmatig op te wachten na school, samen met je moeder!"
"Nee, ik heb echt geen papa hoor!"
Ik kijk haar even onderzoekend aan, ze klinkt nu wel erg overtuigd.
"Eerst was er wel Marc en daarna Evert", gaat ze verder. "Maar die is ook weer weg want hij deed liegen tegen mama."
"O ja?" antwoord ik verbaasd, eerder tegen mezelf dan tegen haar. Dan was het dus toch niet haar vader maar haar moeders vriend, en blijkbaar is die relatie inmiddels voorbij.

Achterbaks
Terwijl ik nog maar eens in mijn pan roer, gaat Naomi vrolijk verder met haar uitleg. Ik krijg nog allerlei dingen te horen die ik helemaal niet zou moeten weten. Ze huppelt de keuken weer uit en in gedachten vraag ik me af of mijn zoontje bij anderen ook zo 'verbaal onbevangen' is. Ik mag toch hopen van niet zeg. Ineens houd ik mijn lepel stil. Terwijl ik Naomi op de achtergrond hoor lachen, dringt het besef tot me door: verdorie! Ik ben zelf ook zo'n achterbakse uithoormoeder! Het was misschien niet met opzet en ik had nergens om gevraagd, maar dat roepen al die anderen waarschijnlijk ook!

Lees hier Iris' vorige ZeMama-columns!
________________________________________________________________________________________

Iris is onze vaste ZeMama-columniste. Ze is getrouwd en heeft twee zoontjes van vijf en twee jaar. Voordat Iris kinderen had, snapte ze nooit waarom ouders niet ingrepen als kinderen alles bij elkaar krijsten in de supermarkt; waarom alles aan je kind énig is: zelfs poepluiers verschonen. En van overbezorgde ouders kreeg ze helemaal de kriebels. Totdat ze zelf moeder werd.

Iris is meer dan alleen moeder: secretaresse, wannabe schrijfster, 'francofille', chocoholic... En ook daarover schrijft ze, op Miss Moneypenny Blogs.