Yvonne: 'Ik was dakloos'

Yvonne (31) heeft haar leven nu gelukkig weer op de rails, maar een aantal jaar geleden was haar leven verre van fijn. Ze leefde namelijk dag én nacht op straat. ?Ik had geen plek om heen te gaan. Ik had alles voor mezelf verpest.?

 

Yvonne had in haar jeugd een fijn leventje: lieve ouders, een schattig broertje en heel veel leuke vrienden waar ze altijd mee omging. ?Maar toen ik begin twintig was ging het allemaal mis. Ik was bezig met een leuke HBO-studie aan de Hogeschool van Amsterdam en haalde goede cijfers. Na ongeveer een jaar ging ik op kamers in Amsterdam en daar ontdekte ik het echte uitgaansleven.? 

 

Nadat Yvonne een tijdje op kamers zat sloeg ze helemaal door. ?Ik ging op een gegeven moment wel vijf avonden per week uit. Iedere avond vond ik ergens wel een leuk feestje. School liet ik ondertussen helemaal gaan. Ik ging erheen wanneer ik fit was en dat was dus helemaal niet meer vaak. Wanneer ik naar mijn ouders ging sliep ik hele dagen bij. Zij dachten dat ik ontzettend hard studeerde en dat ik daardoor heel erg moe was, dus lieten ze het maar gaan.?
 

 

Uitgaan en drugs
?Mijn vrienden in die tijd gingen ook erg vaak uit. Dus elke keer als ik het voornemen had om niet te gaan stappen, kwam er een vriend of vriendin langs die wel wilde en ging ik uiteindelijk toch weer mee. Op een gegeven moment ontdekte mijn vriendengroep drugs. Daardoor pepte je zo op dat je dagenlang achter elkaar uit kon gaan zonder moe te worden. Vanaf toen ging het helemaal mis.?

 

Yvonne gaf al haar geld uit aan uitgaan en drugs. Na een tijdje ging ze helemaal niet meer naar school. Ook werd ze in die periode uit haar kamer in Amsterdam getrapt omdat ze de huur niet meer kon betalen. Ze gaf al haar geld uit aan haar drugsverslaving. ?Ik had op een gegeven moment mijn huur al twee maanden niet meer betaald. Ik kwam op een dag thuis en er zat een ander slot op mijn kamer. Er hing een briefje op de deur dat mijn spullen beneden in de box stonden en dat ik uit mijn kamer was gezet. Ik dacht gelijk: waar moet ik heen? Gelukkig kon ik bij een paar vrienden terecht. Maar dat was ook niet voor lange duur...?
 

 

Na een maand had Yvonne al bij vier vrienden gelogeerd en omdat ze toch geld nodig had voor haar verslaving ging ze stelen: van eten tot geld. Niet alleen bij vreemde mensen, ook bij haar eigen familie en vrienden. ?Mijn verslaving liep helemaal uit de hand. Wanneer ik bij mijn ouders was kon ik alleen maar denken ?waar ligt hun portemonnee? Ik heb geld nodig voor drugs!?. Mijn ouders ontdekten na een tijdje pas dat er elke keer geld verdween. Ze dachten gelijk aan mijn kleine broertje en gaven die dan ook de schuld. Ze hielden hem in de gaten, maar het geld bleef maar verdwijnen. Zo zijn ze erachter gekomen dat ik het was. In totaal heb ik denk ik ? 3000 gestolen. Ook heb ik sieraden van ze verkocht die ze bijvoorbeeld hadden geërfd. Ze wilden helemaal niets meer met mij te maken hebben, tot ik zou stoppen met de drugs."  

 

Op straat
?Onderstussen verbleef ik nog steeds bij vrienden. Wanneer ook zij erachter kwamen dat ik geld van hen had gestolen waren ze het helemaal zat. Ik had het helemaal verpest en was dus ook bij hun niet meer welkom. Op dat moment had ik het allemaal niet zo goed door. Zolang ik drugs had, was ik allang blij. Ik belandde op straat en dat was mijn nieuwe huis. Ik overnachtte op bankjes en overdag ging ik op jacht naar eten en drugs. Ook bleef ik stelen en verkocht ik mijn eigen lichaam voor geld. Niets vond ik erg, als ik maar drugs in mijn leven had.?
 

 

Zo ging het vier jaar door. ?Wanneer het in de winter echt vroor buiten, dan sliep ik bij het Leger des Heils. De rest van het jaar gewoon buiten. Ik had zo mijn vrienden op straat gemaakt. Eten haalde ik bij vuilnisbakken van supermarkten vandaan, wat overigens alsnog goed eten was. Geld had ik door te stelen en door seks met dealers.?

 

Gered
Na ruim vier jaar op straat geleefd te hebben kwam Yvonne haar nichtje, die inmiddels op zichzelf woonde, tegen. ?Mijn nichtje is mijn redding geweest. Zij heeft mij zo?n beetje van de straat geplukt en mij in een afkickkliniek gezet. Dankzij haar kreeg ik weer een beetje ?zin? in het leven. Na ongeveer een jaar was ik helemaal van de drugs af. Ook moest ik m'n uiterlijk veranderen: ik was al ruim vijf jaar niet naar de kapper en tandarts geweest. Ik zag er gewoon niet meer uit."

 

Het was een moeilijke tijd voor Yvonne, maar toch lukte het haar om haar leven weer op de rails te krijgen. ?Nadat ik uit de kliniek kwam heb ik een zelfstandige woning gekregen. Hier komt een aantal keer per week een begeleider langs om te kijken hoe het met mij gaat. Ik besloot werk in de horeca te zoeken en begon aan een opleiding. Die heb ik nu net af en ik ben gaan werken in de verslavingszorg. Ik wil mensen helpen die er zo aan toe zijn, zoals ik er een aantal jaar geleden ook aan toe was. De relatie met mijn ouders gaat stukje bij beetje beter. Ik hoop dat het ooit nog helemaal goedkomt..."

Lees ook onze vorige real life verhalen!