De achternamenkwestie

Mijn moeder heeft het geluk dat ze met mijn vader is getrouwd, die het hier helemaal mee eens is. Laat ik nou net de pech hebben dat de liefde van mijn leven niet zo feministisch is ingesteld. Inmiddels zijn we vier jaar bij elkaar en wonen we samen in ons kleine paleisje in Utrecht. Mijn hele leven lang droom ik al van een geweldige bruiloft. Een mooie witte jurk, een fantastische locatie en al onze lieve vrienden en familie in de buurt. En natuurlijk afsluiten met een heerlijke honeymoon in een subtropisch oord.

Tot dit gedeelte is mijn vriend het volkomen met mij eens. Maar dan komt het punt van onze eeuwige discussie: mijn achternaam. Voor mij is het niet precies duidelijk waarom je als vrouwzijnde nou zo nodig de achternaam van je man moet aannemen. Het schijnt iets te maken te hebben met eergevoel, maar dit ontgaat mij volkomen. Want waarom zou een vrouw zich moeten aanpassen aan haar man, maar andersom niet? Bovendien lijkt het me maar raar om opeens met een andere achternaam door het leven te gaan. Alsof je een ander persoon wordt als je eenmaal getrouwd bent.

Dan maar niet trouwen?
Wanneer mijn vriend en ik in de auto zitten en ik hem subtiel laat merken dat ik eigenlijk toch wel heel erg graag mijn eigen naam wil houden, kijkt hij me boos aan. "Dan trouwen we niet", is zijn niet geheel onverwachte antwoord. "Ja maar, ik wil zo graag een witte jurk", zeg ik beteuterd. Voor mijn vriend is de zaak echter overduidelijk. Ik kan kiezen: zijn naam en een mooie witte jurk of mijn eigen naam houden, maar dan ook geen bruiloft. Gelukkig bedenk ik me dat onze kinderen wel mijn naam krijgen als we niet getrouwd zijn. "Nou dan krijgen we ook geen kinderen!" is het definitieve antwoord van mijn vriend. "En hou toch eens op met dat verschrikkelijke feministische gedrag van je, je lijkt je moeder wel!" Einde discussie.

Toch blijf ik het maar een ouderwets idee vinden om de achternaam van je man aan te nemen. Dit komt nog voort uit de tijd dat de vrouw het bezit van de man was. Mooi niet dat ik daar aan mee ga werken! Veel vrienden staan echter helemaal achter de mening van mijn vriend en ook zijn moeder weet het niet te waarderen dat ik graag mijn eigen naam wil houden. De achternaam; het blijft een big issue.   

Waarschijnlijk komt een bruiloft er ook voor ons nog wel een keer. Ruzie maken kunnen we als de beste, maar we houden ook ontzettend veel van elkaar. Onze eeuwige discussies zullen vast leiden tot een prachtige speech op onze grote dag. Toch zal één van ons eerst toe moeten geven. Maar ik natuurlijk niet?

Hoe denk jij over de achternamenkwestie?