ZePapa: De badschijtster

?Het zal wel weer een fase zijn?, hoor ik iemand zeggen als ik voor de zoveelste keer het badje sta leeg te gieten in de toiletpot. Ook zo?n cliché wat ik de laatste maanden onnoemlijk vaak heb gehoord. Een nieuwe fase. Er zijn een hoop fases de revue gepasseerd het laatste jaar en er zullen er nog vele volgen. Leuke en minder leuke, maar deze 'fase' roept wel een aantal vragen bij me op. Vragen als, hoe kan het bevuilen van het water waarin je wordt gewassen een nieuwe fase zijn? En wat zou dan het doel ervan zijn? Maar vooral, hoe lang gaat deze fase duren? De onhandige wandeling van de badkamer naar het toilet met een klotsend bad in mijn handen ken ik onderhand wel.

Het is een oefening waar kracht, souplesse, wendbaarheid en uithoudingsvermogen allen samenkomen. Een volgepoepte plastic badkuip, rustend op een standaard in de douchecabine, moet worden geleegd in het toilet zo?n 5 meter verderop. Tijdens deze oefening moeten een aantal hindernissen worden getrotseerd. Het begint met het volle bad uit de standaard te halen. Deze zit, mede door het gewicht van het water, stevig vastgeklemd in de standaard. Dit moet met beleid gebeuren want voor je het weet heb je een plens water in je gezicht. Vervolgens moet je door de badkamerdeur met een afstapje. Een bocht naar rechts, en dan nog zo?n 2,5 meter rechtdoor naar het toilet. Hier moet de bril omhoog worden gedaan en het badje worden geleegd. De kunst is dit zo snel mogelijk uit te voeren en zo min mogelijk water (en de rest uiteraard) te verliezen onderweg. De jury bepaalt uiteindelijk de winnaar op basis van snelheid, waterverlies en ?schoonheid? van het badje.

Het klinkt makkelijk, maar dat is het niet. Vooral de eerste keer ging het vreselijk fout. Tijdens het verwijderen van de standaard had ik de eerste plens water al in m?n gezicht. Bij de lastige draai in de badkamer verloor ik wederom een plens water. Maar bij het afstapje ging het finaal mis. Waggelend als een eend met O-benen maakte ik de bocht naar rechts. Ik verloor mijn evenwicht waardoor de helft van het water tegen de muur vloog en over de vloer ging. Scheldend en glijdend vervolgde ik mijn tocht en gooide het bad leeg in de pot. Vermoeid en bezweet, maar met gepaste trots liet ik me zakken op de grond. Die trots maakte vrij snel plaats voor teleurstelling toen ik alle poepresten nog volledig in het bad zag zitten! Helaas moest ik constateren dat alles voor niets was geweest.

Het is een sport op zich en zou zeker een toegevoegde waarde zijn in de atletiek. Want laten we eerlijk zijn. Als snelwandelen en de steeplechase een Olympische sport zijn, past deze er moeiteloos tussen!

Waterrat
Voor La Diva zelf is het natuurlijk vooral erg sneu. Want vroegtijdig moeten stoppen met je grootste hobby is nooit leuk. En een waterrat is het. Lekker spetteren, zo hard mogelijk slaan in het water. Ontroostbaar en oprecht verdrietig verlaat ze haar speelterrein. Niet leuk om te zien dus op naar de volgende fase. En heel snel want dat is het beste voor iedereen!

Lees hier Davids vorige ZePapa-columns!