Fan-tás-tisch

Je tas schijnt zowaar je levensverhaal te vertellen. Zijn het je ogen? Is het je stem? Nee, je tas is de spiegel van je ziel, er zijn zelfs tassenlezers. Dat lijkt me geweldig, ik weet alleen niet zo goed wat ik me daarbij voor moet stellen. Is het net zoiets als een paarden- of hondenfluisteraar? Opgetogen stel ik me een soort Cesar Millan voor, maar dan gekruisd met Thijs Willekes. Dat kan leuk worden, ik zoek het gelijk op. Helaas blijkt het een mevrouw die een beetje op Susan Boyle lijkt, maar dat mag de pret niet drukken. Er valt genoeg te melden over De Tas.

Even tussendoor: mijn eigen laatste exemplaar vind ik geweldig. Ik voel een diepe liefde voor mijn tas. Dat mag ook wel, want ik heb er maanden voor gespaard. Het was een rib uit mijn lijf, maar het eerste moment dat ik mijn lieveling in handen kreeg, besefte ik; wij gaan nóóit meer uit elkaar. Innige verbondenheid.Ter illustratie: ik doe aan Krav Maga. Bij elke training wordt het als een mantra herhaald; een vermeden gevecht is een gewonnen gevecht. Bedreigt iemand je om je geld af te pakken? Geef het. Het is het niet waard, het zijn maar spullen. Je vecht alleen voor je leven of dat van je gezin. Ik zie dat in het juiste perspectief. De eerste die aan mijn Mulberry komt, trek ik z?n kop eraf.

Tassen lezen
M?n hele hebben en houwen zit erin. Dat brengt me terug naar het tassenleesverhaal. Het begint al met de grootte: ?Bij een klein tasje hoort een vrouw die zelf weinig plek in wil nemen maar voortdurend alles aan het regelen is voor anderen.? Dat snap ik niet. Ik ben juist gedwongen halve hutkoffers mee te slepen omdát ik het vervoer van de rotzooi van de rest van de familie moet regelen. Logisch dat mannen kunnen zeggen dat ze aan een broekzak genoeg hebben, de rest belandt meestal bij mij. ?Schat, hier, stop de autopapieren/paspoort/telefoon even bij jou.? Maar goed, ?gemiddeld zitten er 32 voorwerpen in een tas, waarvan we er maar hooguit acht op een dag uithalen.?

Wat is de oogst bij mij? Onder meer: enorm veel lippenstift en Labello?s (ik ben smeerverslaafd maar nu blijkt dat ik dingen eleganter wil zeggen dan ze zijn), een paar pennen (dat duidt op de behoefte mijn mening te geven. Ik heb pennen bij me omdat ik anders met een lipgloss iets moet noteren en dat zou een plakzooi worden. Ik vind mezelf gewoon goed voorbereid), een portemonnee als een soort tas-in-tas met meer antieke bonnetjes dan geld (daar wordt niks over gezegd), honderdduizend elastiekjes en allemaal soorten pepermunt. Gelukkig wordt daar evenmin een bespiegeling op los gelaten. Ik durf er bijna niet aan te denken wat dat opgeleverd zou hebben.

Goed nieuws
Maar. Er is ook goed nieuws! Ik heb geen leefgruis! Dat klinkt alsof ik ben vrijverklaard van een genitale ziekte maar het is het stof onderin je tas. Eén pluisje maar, en een verdwaald tabakskruimeltje. Dat betekent dat ik weinig tot geen stress heb, hoe fan-tas-tisch is dat. Alleen, er bestaat geen groter stresskonijn dan ik. Nu helemaal, ik ben geschrokken van het beeld wat mijn tas van me schetst.

Ik ga gauw nog een traininkje doen. Want ik wil al die rare eigenschappen toch bij me kunnen houden. Die pakt geen mens me af.

Lees ook de vorige columns van Daniëlle!



Daniëlle de Mol Moncourt (1969) geniet ervan met een knipoog naar dagelijkse dingen te kijken.

Ze is moeder van twee hevig puberende zonen - waarbij ze die knipoog meer dan hard nodig heeft -, schrijfster en journalist. Buiten dat houdt ze van sporten, heeft ze een hardnekkige chocoladeverslaving en wijst ze een lekker wijntje ook niet af.

In haar columns observeert ze mensen, de dingen die ze doen en waarom ze dat doen. Wat drijft ze? Een enorm gebied wat haar verbeelding steeds weer opnieuw prikkelt.

Over haar sportavonturen schrijft ze op haar blog serendipityddmm.blogspot.com.