Reclamehel

Een kleine bekentenis: ik ben dol op tv-series. En nee, ik grijp niet naar een dvd-box want daar word ik heel erg mateloos van. Nooit weet ik op tijd te stoppen en ineens is het morgenvroeg. Aangezien ik mijn taakjes overdag niet knorrig wil uitvoeren is dat in mijn geval een slecht idee. Vandaar mijn verplichte overgave aan één van de grootste frustraties van het bezielde kijkbuiskind: Het Reclameblok.

Het Reclameblok komt om te beginnen altijd op een raar moment. Net als, bijvoorbeeld, iemand een deur binnengaat, of zelfs middenin een zin volgt een abrupte overgang naar darmproblematiek en hoe dat probiotisch opgelost kan worden. Of, nog verwarrender, als de belichting van de reclame ongeveer hetzelfde is als die van het deurmoment, dat je je afvraagt : waar zijn ze gebleven? Narnia?

Qua irritatie echter overtreft niks de reclames zelf. Na het zien van die belachelijke Bugles-meneer die zijn chipshoorntjes aanprijst ? ?Hoe vul jij ze?!?-  weet ik het zeker: die makers denken dat het publiek zo stom is als het achtereind van een varken. Sowieso vult ?ie ze niet, hij dípt. Dat moet ook wel, omdat terecht niemand de moeite neemt die krengen met een injectienaald (want hoe anders) te gaan vullen. Na een reeks vieze combinaties komt ?ie met de ultieme tip: ?Of doe eens gek! Vul ze met roomkaas!?. Dat vind ik zelfs ronduit beledigend. Kennelijk heb ik zo?n saai leven dat het dippen van een chipje in roomkaas me al het idee geeft dat ik op het scherpst van de snede leef.
?En, hoe was jouw dag??
?Zo hey, ik heb me toch een partij gek gedaan!?
?Neee!?
?Jawel. Ik heb, hou je vast, ja ja, roomkaas gebruikt. Bij een Bugle!?
?Gek! Je kan zó in Jackass!?

Door Tarzan opgevoed
Nee, dan het Kruidvat, met die dominosteentjes. Buiten compleet achterhaald ? want wie gives nog a shit om Domino Day - is die ook nog goor. Als je zo sprayend en brullend in de rondte niest is je moeder toch echt vergeten je manieren bij te brengen. Gaan ze er vanuit dat we door Tarzan zijn opgevoed? Waarschijnlijk wel, want dat zou ook de enige zijn die niet begrijpt dat er tussenschotjes ter beveiliging tussen die steentjes staan. Het slaat ook nog eens nergens op. Vervolgens komt het Kruidvat met de clou: die hele ramp had voorkomen kunnen worden door gewoon van tevoren bij hun aspirine te halen. Kijk, daar komt de subliminale aap uit de mouw: Kruidvat verbetert je wereld door blamages te voorkomen. Je kunt hier dus eigenlijk spreken van een gelaagde boodschap! Hoe diep is dat.

Ik hoor je denken: je kunt toch zappen? Of Het Reclameblok gebruiken voor je eigen kleine boodschap? Nee, want de lengte is ook nog bedrieglijk. Tijdens het één kan ik volledig gewassen en gestreken terugkeren en dan heb ik nog tijd over, tijdens het andere ben ik de draad volledig kwijt omdat juist dat blokje sneller dan het licht voorbij vliegt. Hopeloos.

Eigenlijk is uitsluitend Harry Piekema leuk, de olijke AH-manager. Weg met de rest, alleen hij mag blijven. Harry is een Baas.

Daniëlle de Mol Moncourt (1969) geniet ervan met een knipoog naar dagelijkse dingen te kijken.

Ze is moeder van twee hevig puberende zonen - waarbij ze die knipoog meer dan hard nodig heeft -, schrijfster en journalist. Buiten dat houdt ze van sporten, heeft ze een hardnekkige chocoladeverslaving en wijst ze een lekker wijntje ook niet af.

In haar columns observeert ze mensen, de dingen die ze doen en waarom ze dat doen. Wat drijft ze? Een enorm gebied wat haar verbeelding steeds weer opnieuw prikkelt.

Over haar sportavonturen schrijft ze op haar blog serendipityddmm.blogspot.com.