Mama to be: ?Ik spreek jou later nog wel?

"Nee hoor, ons kind krijgt melk bij het ontbijt. Of water", beslis ik.
"Belachelijk", vindt papa to be. "Sap is gezond en dat mag best bij het ontbijt."
"Nergens voor nodig, al die suikers", zeg ik terwijl ik een hand M&M?s pak. "En twee soorten beleg vind ik ook echt onzin."
"Wat ben jij streng", vindt hij. "Er is niks mis met een boterham met kaas en jam."

Inconsequent
Mijn grootste ergernis van andere opvoeders om me heen is inconsequentie. Een kind dat gilt in de supermarkt krijgt al snel een bokkenpootje in zijn grote mondje geduwd. Mama rukt wel even een pak koekjes los terwijl de oordelende ogen van andere supermarktbezoekers in haar rug priemen.
"Dat ga jij later ook doen", zei een kennis.
"Ik denk het niet", hield ik vol. "Mijn moeder deed dat ook nooit. En als je daar aan begint schreeuwt het kind moord en brand bij elk supermarktbezoek."
Dat verontwaardigde lachje van een ervaren moeder gevolgd door de afschuwelijke woorden: "Ik spreek jou later nog wel."

Natuurlijk ben ik als moeder straks ook weleens moe, chagrijnig of ongesteld. Waarschijnlijk zijn er ook dagen waarop ik het alledrie ben. Een gillend kind werkt dan op je zenuwen. Bovendien zou ik me behoorlijk opgelaten voelen als mijn kind in de supermarkt zo tekeer ging. Bij mijn moeder mocht ik vroeger altijd gillen wat ik wilde. Ik kreeg mijn zin toch niet. Die koekjes bleven gewoon in de winkel, al gilde ik de longen uit mijn koppige lijf.
"Maar ik wil die!" krijste ik dan.
"Mama wil ook weleens wat", zei ze dan rustig.

Aan tafel
Een ander goed voornemen is om het aan tafel gezellig te houden. Als ons kind niet wil eten, eet het niet. Maar hij of zij krijgt dan ook niets anders. Geen soepstengel of een handje chips. Zelfs geen cracker. Ik leg het kindje gewoon met een hongerig buikje in zijn bed. Eten doen we morgen wel weer. Wedden dat het kind dan ?s ochtends wel eet?
Natuurlijk. Iedereen spreekt mij later wel weer. De grote ogen van een onschuldig kind op de trap. Het trillende, kleine lipje. "Mama? ik heb zo?n honger?" Zeg ik dan, net als mijn moeder: "Morgen eten we weer verder?" Of pak ik mijn zoon of dochter op, geef het een knuffel en pak snel een soepstengel uit het keukenkastje?

Op dit moment nemen wij ons bijvoorbeeld ook voor dat ons kind pas een mobieltje krijgt als hij of zij naar de middelbare school gaat. Maar wat nou als het kind de enige uit de klas is zonder iPhone (inmiddels) 9? Als hij geklierd en getreiterd wordt, er niet bijhoort op feestjes omdat hij of zij alleen houten speelgoed heeft en nog niet eens op de iPad van papa mag?

Ik hoop dat ik dan lak heb aan al die mensen die zeiden: "Ik spreek jou later wel weer" en kies wat op dat moment goed voelt voor ons en de kleine kikker.

Lees ook de vorige Mama to be-columns van Aefke!



Aefke is onze Mama to be-columniste. Ze gaat trouwen en is zwanger van haar eerste kind. Aefke hoopt een consequente moeder te worden, maar van haar hoeft haar kind later niet zijn of haar bord leeg te eten. Ze hoopt dat haar kind later net zo dol is op ?boekjes? zoals ze dat zelf is.  

Aefke is meer dan alleen zwanger. Ze heeft net weer een boek uitgebracht, de kantoorthriller 'Tijdens Kantooruren?. Verder is ze gek op Nieuw-Zeeland, sushi, haar kat Casper en natuurlijk de aanstaande vader van haar kind. Aefke schrijft op stoereschrijfster.nl.