Survival of the fittest

: 'het overleven van de best aan de omgeving aangepaste?, de omschrijving volgens mijn vriend Wiki. Eén ding is zeker: overleven is het belangrijkste wat er is! Om dit zo goed mogelijk te kunnen doen moet je het beste uit jezelf halen en dit aan de buitenwereld laten zien. Hiervoor zul je de strijd aan moeten gaan met tegenslagen en tegenstanders. Let the battle begin.

Optrekken en afzetten
?The fittest? is naar mijn mening niet degene die zich aanpast, maar juist degene die boven de aangepaste omgeving uitsteekt. Iemand die de omgeving zo goed mogelijk benut. Zich hieraan optrekt of zich hier juist tegen afzet. Ja, dat is de beste man/vrouw. Hier is lef en een beetje (boel) geluk voor nodig.

Kinderen hebben zo hun eigen manieren om hun mannetje te staan. Survival of the fittest op het kinderdagverblijf. Knijpen, slaan, schoppen, krabben, alles is geoorloofd als het om overleven gaat. Dat dit niet altijd even netjes gaat weten we allemaal. Leeftijd maakt hierbij niks uit. Het verdedigen van het eigen territorium en de daarbij behorende eigendommen is voor kinderen een dagtaak. ?Van mij!? is dan ook een veelvoorkomend stopwoord. Ikke, ikke en de rest kan stikken!

Lief of stout
Kleine opdondertjes weten dondersgoed of iets wel of niet mag als het om omgangsvormen gaat. Overlevingsetiketten zijn dan ook in de meeste gevallen duidelijk. Aaien is lief, slaan is stout. Een kusje is lief, een schop stout. Wil je iets hebben, dan moet je het netjes vragen. Stop is stop. En ga zo maar door. Grapjes zoals een klein knijpje of tikje kunnen bij kinderen verwarring wekken. De reactie van de omgeving is hierbij dan leidend.

Kieteldood
Ook wat betreft kietelen zijn de meningen verdeeld of dit nou valt onder lief of stout. Is het een aanval en mag je jezelf verdedigen of zit er niks anders op dan hulpeloos de kieteldood te ondergaan?

?Hoe was het op school?? vroeg ik aan Noah.
?Juf was boos?, zei hij.
?Waarom was juf boos?? vroeg ik hem nieuwsgierig.
 ?Je mag niet duwen hè mama, dat is niet lief??
?Nee, duwen is niet zo lief nee. Waarom ging je duwen??
 ?Bella was de prinses?, zei hij. ?Ja verander maar snel van onderwerp?, dacht ik.
?Oh, dat is leuk!?
Noah keek me bedenkelijk aan. Afwachtend op mijn reactie.
?Heb je de prinses geduwd??
?Ja!? zegt Noah, net iets te triomfantelijk. Hij zal wel gedacht hebben ?Hèhè, ze snapt het eindelijk.?
Je mag een prinses niet duwen hoor Noah, dan wordt de prins boos!?
Noah keek me trots aan. ?Noah wás de prins mama!?
Hm, dit gaat niet goed.
 ?Waarom ging de prins de prinses duwen? Dat hoort toch niet!?
?Ze ging mij héél hard kietelen. Dat vind ik niet leuk!?
Ik moest een beetje lachen om de ernst waarmee hij het vertelde.
?Niet lachen mama, dat vind ik óok niet leuk!?
?O, en ga je me nou duwen??
 ?Nee mama, duwen is niet lief!? Lesson learned blijkbaar.
?Mama, ga je nu een boekje voorlezen?? vroeg Noah vervolgens prinsheerlijk.
?Nou vooruit. Over de prinses en de kikker??
?Nee mama, over de koe en de kip!?

Noah, ons nuchtere polderjong die (net zoals zijn moeder) zo zijn bedenkingen heeft bij sprookjes, prinsen en prinsessen. Nou ja, vandaag dan. En die (in tegenstelling tot zijn moeder) de grap van héél hard kietelen niet inziet. Nu niet, en misschien wel nooit niet.

 
Afbijten
Als het gaat om een reactie zoals duwen op héél hard kietelen, wat zeg je dan? Kietelen is bedoeld als grapje. Tenminste, dat zou je denken. En duwen mag niet. Tenminste, niet zomaar. Maar héél hard kietelen lijkt me toch wel een overlevingsduwtje waard. Een beetje van je afbijten, uhm duwen, om jezelf te verdedigen kan geen kwaad vind ik. Beter dat, dan dat je kind in een hoekje gaat zitten huilen.

Territorium
Een kind mag best zijn/haar territorium afbakenen en beschermen. Zo lang hij/zij het maar niet plassend doet. Ik vind dat je als ouder soms best een oogje toe mag knijpen om je kind zelf te leren overleven. Zijn/haar eigen strijden te laten strijden. Tot op zekere hoogte. Want ook al kleden we ze soms als indianen, boeven en cowboys, op een slagveld vol rondvliegende romp(ert)jes en losse ledematen zit natuurlijk niemand te wachten.

Wat voor overlever ben jij? Sympathiek, of stiekem toch niet? Vecht je voor je plek?



Mil@, onze 27-jarige columniste en jonge moeder van Noah, droomt ervan om schrijfster te worden. Ze woont samen met haar twee mannen in Hoorn, maar vlucht minimaal 28 uur per week naar de stad van haar hart: Amsterdam.
 
In haar columns worden de meest uiteenlopende mama-onderwerpen besproken. Van het kolven in een hippe club tot het met een krijsende peuter in de supermarkt staan. Graag neemt ze je mee in de wereld van zwangerschap, peuters, moeders, vaders, de bijbehorende taboekwesties en nog veel meer.