ZePapa: Blaffende honden bijten wel!

Haar onderlip begint te krullen en ze zet de kraantjes open. ?Goed bezig man!? bijt ik mezelf sarcastisch toe terwijl ik haar optil. De appel valt niet ver van de boom...

Flashback
Het is mei 1994, donderdagmiddag half vier. School is uit en rustig loop ik met m?n gymtas naar huis. Aan mijn linkerhand ligt een grasveldje. Er spelen een stel kinderen met een bal die twee bomen als doelpalen gebruiken. Vluchtig draai ik mijn hoofd weer naar voren. Plots zie ik in mijn ooghoek een grote witte hond. Ik stop en kijk hem aan. Hij tilt zijn hoofd op en ziet mij. In mijn hoofd hoor ik de bekende Wild Western-tune afspelen. Ik voel beide armen mijn heupen verlaten en mijn bewegende vingers zoeken de revolvers. Maar die zijn er niet. Het enige wat ik vind zijn twee stinkende gymschoenen in mijn sporttas. Die vermoedelijk een hoop mensen zouden verjagen maar deze hond vertrekt geen spier. Geen angst tonen! Rustig doorlopen! Verschillende gedachten schieten door m?n hoofd. Langzaam voel ik mijn benen weer in beweging komen, maar ik hou de hond nauwlettend in de gaten. Als ik begin te lopen komt ook de hond in beweging. Hij komt langzaam naar mij toe. Wat moet hij van me?

Op dat moment doe ik stomste wat je in zo?n geval kan doen. Ik begin te rennen. Steeds harder en harder. Na een aantal meter kijk ik achterom. Hij komt achter me aan! 'Rennen, rennen', hoor ik mezelf denken. Maar de hond is sneller en komt steeds dichterbij. Uit angst laat ik mijn gymtas vallen maar ik ren door. Op een gegeven moment draai ik me om en zie de hond ver achter me, tevreden kauwend op mijn stinkende gymschoen. ?Yes!?, roep ik hardop. Die schoenen ben ik kwijt maar dat maakt me niets uit!

En dit is nog maar een van de talloze confrontaties met een viervoeter, die door mijn jeugdangst voor honden, niet altijd aangenaam te noemen waren. Echter veel van mijn vrienden hadden een hond zodat ontmoetingen onvermijdelijk waren. Zo waren er een aantal bouviers die mij het aanbellen onmogelijk maakten. En Pluto, een enorme Deense Dog, die was zo groot dat hij ?s avonds de knippen op de voordeur deed. Zo groot, dat ik skippy-ballend onder hem door kon. Althans, in mijn beleving in ieder geval. En natuurlijk Feo, mijn grote vriend, die op een dag mijn oor als lekkernij zag en besloot een hapje te nemen.

Ervaringsdeskundige
Door haar geringe lengte wordt La Diva nu nog geteisterd door kleine harige beestjes die haar gezichtje als lolly beschouwen en haar lichaam als speelbal. Zelfs een stenen hond is haar al teveel. Haar aanwezige angst wordt wel gevoed door deze ervaringen en ze is dus na al net zo?n angsthaas voor honden als haar vader dat was. Als directeur van haar fanclub wens ik haar natuurlijk een zorgeloos en angstloos leven toe. Maar als ervaringsdeskundige en liefhebbende vader zal ik haar twee dingen aan het verstand brengen.

Ten eerste, wees gerust, de angst verdwijnt naarmate je ouder wordt. En twee: luister niet naar wat andere mensen zeggen, want blaffende honden bijten wel degelijk!

Lees hier Davids vorige ZePapa-columns!