Thirty-love: Kerstkarma

Ik haat de donkere dagen voor Kerst. Ik haat ze bijna net zo erg als de kerstdagen zelf. Het enige wat nog enige verlichting kan bieden is sneeuw.

Niet omdat ik zo van sneeuw houd, ik ben nogal een koukleum, maar omdat Nederlanders er gemiddeld een stuk vrolijker van worden. Ze mopperen er naar hartenlust op, geven het overal de schuld van (in plaats van elkaar) en wandelen er vervolgens glimlachend en elkaar groetend doorheen.

Zonder sneeuw zijn de doemdagen voor Kerst niet te harden. Iedereen klaagt over de aankomende verplichte bijeenkomst bij de schoonfamilie. Ze zouden verdorie eens moeten weten hoe het is om als enige single aan te schuiven aan de kerstdis, waar iedereen in setjes aankomt, heeft gekookt, cadeaus heeft gekocht, cadeaus ontvangt en weer in setjes vertrekt om lekker na te kletsen. Ik weet niet wat ik erger vind: de meewarige blikken of de teleurgestelde vragen van verre familieleden die ik slechts één keer per jaar tref. "Nog steeds geen man, Frederique?"
 

 

Nog zieliger dan ik
Gisteren haalde ik een kant-en-klare-opwarm-boerenkool bij de Appie en pakte op weg naar de uitgang de kerstallerhande mee. De verkoper van de daklozenkrant reageerde vervolgens zo hartverwarmend op mijn aanschaf van zijn krantje dat ik besloot de kerstgedachte te adopteren. Vanaf nu zou ik meer aandacht hebben voor mensen die nog zieliger zijn dan ik. 

 

Vandaag krijg ik meteen de kans als ik in Hoog Catharijne een haveloze man tegenkom. 

"Heeft u een eurootje voor me? Voor een kop koffie?" bibbert hij. 

Ik grijp al bijna naar mijn portemonnee voor het geld voor zijn koffie als ik bedenk dat ik wel iets meer mag doen met mijn nieuwe kerstkarma dan lui geld geven. Dus ik zeg niks en loop door naar de Starbucks op het station. In de rij bedenk ik me dat ik niet weet hoe de man zijn koffie drinkt dus bestel ik een americano én een cappuccino voor hem. Voldaan loop ik terug Hoog Catharijne in. Na even zoeken zie ik de man weer een voorbijganger om geld vragen en bot vangen. 

"Meneer!" roep ik. 

Hij reageert niet. 

"Meneer", roep ik nog een keer en dan sta ik voor zijn neus. 

"Hier. Een americano én een cappuccino voor u."

De man kijkt me verstoord aan.

"Wat is dit voor rotzooi?"

"U wilde toch geld voor koffie?" sputter ik.

"Ik heb geld nodig, ja", zegt hij boos, "geen koffie, stomme kut."

 

Ik voel me naïef; ik dacht écht dat hij koffie wilde. Tegen beter weten in prent ik mezelf in dat het nog steeds mogelijk is dat hij koffie wilde, maar niet van Starbucks houdt. En anders? Anders hoop ik dat het morgen heel hard gaat sneeuwen. 

Lees ook de vorige Thirty-love columns!



Thirty-love is de blog van Frederique Hoogerdoel, single, dertig-plus, advocate, woonachtig in Utrecht, verknocht aan haar beste vriendin Carien, ook single, stewardess en wonend in Amsterdam. Samen zoeken ze hun weg in de verwarrende wereld van het dertigers-daten. Daarbij worden ze gesteund en geplaagd door hun gesettelde vriendinnen met kinderen, die ze er soms ongewild op wijzen dat de wereld onherroepelijk veranderd is sinds ze twintig waren.

De blog geeft lezers de kans om mee te leven met Frederique, hoofdpersoon van Thirty-love, de roman in wording. Meer Frederique? Kijk op thirty-love.nl en facebook.com/thirtylove. Frederique is gecreëerd door schrijfster Ilse Nelemans.