ZePapa: Ballenstrijd

 
Eerder die dag?
Met een nietsvermoedende La Diva op m?n arm lopen we met z?n drieën een enorme grijze loods tegemoet, genaamd Schatkids. Schatkids is een gigantische hal met allerlei speeltoestellen, trampolines, klim- en glijbanen en een ballenbak. In de auto ernaartoe kon ik mijn enthousiasme nauwelijks onderdrukken. Het kind in mij is aangewakkerd en is niet van plan m?n lichaam de komende uren te verlaten. Echter, de eerste keer dat je zo?n evenement als ouder bezoekt is het allemaal toch even anders. Het is namelijk een aantal jaar geleden dat je zoiets hebt bezocht. Het eerste wat opvalt is de aroma die er hangt. Zodra de deur opengaat dringt er een verschrikkelijke mengelmoes van zwetende ouders - voornamelijk overactieve vaders - en zweetvoeten je neus binnen. Persoonlijk heb ik nogal moeite met dat soort geuren en barst er direct een inwendig gevecht los. Een interne strijd tegen mijn lunch die zich een weg naar boven probeert te banen. Net op tijd slik ik het terug en neemt het enthousiasme weer de overhand.

 
Als we eenmaal binnen zijn kijkt Sanne haar ogen uit en lijkt ze gelijk haar zinnen te hebben gezet op de ballenbak. Ik wil natuurlijk graag naar de trampolines en de klimbaan maar daar is ze nog iets te klein voor. Je kunt als volwassen man natuurlijk niet alleen de klimbaan opgaan en dus heb ik iemand nodig. Elise, de dochter van ons gezelschap is wat ouder en is dus het perfecte alibi om deze activiteiten later alsnog uit te voeren. But first things first.

Battlefield
Druk gebarend en kletsend zit La Diva in de ballenbak. Een ruimte van 10 bij 10 meter gevuld met plastic ballen die ze zich binnen enkele minuten heeft toegeëigend. De andere kinderen met begeleiding worden gedegradeerd tot passanten en zijn enkel aanwezig voor haar vermaak. Rustig en tevreden aanschouw ik het geheel. Op dat moment van totale rust zie ik in mijn ooghoek een voorwerp naderen. Ik draai me om en voor ik het weet krijg ik een bal vol op m?n hoofd. Vlug duik ik weg achter een glijbaan en bekijk de schade. M?n brilglas bevat een ster die zelfs Carglass met geen mogelijkheid krijgt gefixt. Ik besef dat dit oorlog is en pak gelijk een paar ballen. Als ik omhoog kom vliegen er gelijk twee ballen links en rechts langs me heen. De tegenstander zit niet stil en gooit met een dodelijke precisie waar Robin Hood nog wat van kan leren. Ik laat me niet uit het veld slaan, duik naar links en smijt een bal boven op z?n neus. Raak!

 
Als ik boven kom tikt er een vrouw op mijn schouder.?Lukt het?? vraagt ze geirriteerd. ?Ja, ik raakte hem goed! Maar ik heb geen hulp nodig, dit is iets tussen hem en mij?, geef ik aan. ?Die ?hem? heet Tim, is 2 jaar oud en is mijn zoon!? gilt ze inmiddels kwaad. Ze loopt kwaad weg met een huilende Tim aan haar hand. Sanne kijkt me enigszins verbaasd aan, haalt haar schouders op en kletst vervolgens vrolijk verder.
 
Moraal
Als we vijf minuten later met z?n allen buiten staan kijkt iedereen me vragend aan. Ik ben me uiteraard van geen kwaad bewust, want ik sta volledig in m?n recht. Het was immers zelfverdediging. Maar evenals de begeleiding van het speelparadijs is ook mijn familie niet overtuigd van mijn uitleg.
 
Een paar uur later, als de gemoederen wat gezakt zijn, besef ik dat er toch wat regels zijn overtreden.
 
1.       Draag nooit een bril in een ballenbak.
2.       Ga nooit het gevecht aan als je ouders niet mee zijn.
3.       Wees altijd op je hoede in de ballenbak.

Lees hier Davids vorige ZePapa-columns!