Psychopaten

 
Ik wou dat ik dat oprecht kon zeggen ?Mijn kinderen? Ze vertellen me alles! En het is allemaal waar.? Nou, niets is minder waar, helaas. Mijn kinderen kunnen, zonder zelfs ook maar met hun ogen te knipperen, liegen alsof het gedrukt staat.

Het is niet iets recentelijks, het dateert al vanaf hun prilste jeugd (?Heb jij die boterham en die banaan, voor de vakantie, achter de boekenkast verstopt? Ze kwamen ineens vanzelf naar me toe gelopen.? ?Nee hoor, dat was  Action Man.?), en gaat nu vrolijk verder (?Je bent te laat en je stinkt naar drank. En je ogen zijn ook helemaal klein en rood. Waar zit je mee te experimenteren verdorie?? ?Máháám! Ik moest huilen van de kou. En iemand morste bier over me heen. Kan ik toch niks aan doen.?).
 
Iedere ouder van een puber weet dat dit al een spraakwaterval is die er normaal gesproken nooit uitkomt, dus achterdocht is meteen gewekt. Pubers zijn ook meesters in het spelen met gevoelens van een ander. Als ik hier, in een radeloze bui, iets over opzoek, kom ik tot de schrikbarende ontdekking dat mijn kinderen, en met hen de gemiddelde puber, naadloos passen in een psychopathisch profiel. De kenmerken zijn in ieder geval hetzelfde.

Het opwekken van schuldgevoel. ?Dat eeuwige wantrouwen van jou. Je vertrouwt me nóóit! Zo leer ik nooit te geloven in mezelf.? Nee, dat zal dan wel niet. Ik geloof ook niet dat jij jezelf gelooft. Of, ook een goede: ?Als ik zo vroeg thuis moet zijn, verpest jij het voor iedereen.?

Manipulatie. ?Als ik nu een uur later thuis mag zijn, fietst iedereen samen naar huis. Hoef jij je ook niet ongerust te maken, dat is toch fijn??
 
Het empatisch vermogen van een garnaal. Dat ongerust maken boeit ze helemaal niet. Als ik nagelkluivend zit te wachten omdat ik vrees dat 'ie ergens beroofd en berooid in een greppel ligt, wordt dat blijmoedig weggewuifd onder het motto dat ik overdrijf.
 
Parasitaire levensstijl. Spreekt voor zich.
 
Geen realistische doelen op lange termijn. ?Zie ik nu echt League of Legends op je computer? Ik dacht dat jij moest leren.? ?Pffff, tijd zat.? ?Maar je proefwerk is morgen!? ?Ja, dat bedoel ik.? Dus. Veel plezier met je carrière als vakkenvuller.
 
Het pathologische leugenaar-gedeelte was al duidelijk. Maar het komische hiervan is dat mijn kinderen hierbij áltijd denken dat ik pas gisteren uit een ei ben komen kruipen. Tuurlijk, ik geloof écht dat dat je ?hersenenergie pas goed loskomt na een spelletje op de computer.? Of dat die zesendertigduizend blikken Monster Energy die op je kamer staan van je vrienden zijn. En dat jij alleen op een glaasje melk zit, schat.

 
Het hoort erbij
Welnu, na vastgesteld te hebben dat ik een paar psychopaten huisvest, ga ik verder op onderzoek uit. Naar tips, ofzo. Ik wil niet op mijn conto hebben staan dat ik the next Ted Bundy of een ander soort mafketel heb opgevoed. Gelukkig kom ik in een artikel tegen dat dit alles toch echt een gezonde fase is, die nodig is om uit te groeien tot een gezonde, verstandige volwassene. Het flirten met onzinnig gedrag hoort er allemaal bij. Dat klinkt hoopgevend. Hoewel, hoopgevend. Was ik vroeger ook niet zo?

Ik weet nog steeds niet of het met mezelf wel helemaal goed gekomen is.

Lees ook de vorige columns van Daniëlle!

Daniëlle de Mol Moncourt (1969) geniet ervan met een knipoog naar dagelijkse dingen te kijken.

Ze is moeder van twee hevig puberende zonen - waarbij ze die knipoog meer dan hard nodig heeft -, schrijfster en journalist. Buiten dat houdt ze van sporten, heeft ze een hardnekkige chocoladeverslaving en wijst ze een lekker wijntje ook niet af.

In haar columns observeert ze mensen, de dingen die ze doen en waarom ze dat doen. Wat drijft ze? Een enorm gebied wat haar verbeelding steeds weer opnieuw prikkelt.

Over haar sportavonturen schrijft ze op haar blog serendipityddmm.blogspot.com.