Laila: ?We werden thuis gewelddadig beroofd?
Het leek te mooi om waar te zijn. Een nieuw jaar was aangebroken waar Laila (28) net begonnen was met een nieuwe baan als communicatiemedewerker. Ook had ze een leuke man ontmoet en was ze druk op zoek naar haar eigen stekkie. ?Dat allemaal na een jaar waarin ik werkloos was en dacht voor altijd bij mijn ouders te moeten wonen.?
Totaal onverwacht
Het is inmiddels een jaar geleden dat een doodnormale dag abrupt een einde maakte aan de nieuwe frisse start van Laila. ?Het was begin februari en ik was die avond boven mijn administratie aan het doen. De deurbel ging en mijn vader deed open. Zo nieuwsgierig als ik was, liep ik even naar de overloop om te horen wie er aan de deur stond. Het was een vreemde die de weg vroeg dus liep ik weer terug naar mijn bureau.?
Toch was ze er niet helemaal gerust op. En haar vermoedens werden binnen enkele seconden bevestigd. ?Voordat ik het wist hoorde ik gegil en een hoop gerommel. Ik wist, toen ik mijn vader hoorde schreeuwen, dat er iets goed mis was. Het enige waar ik op dat moment aan dacht, was dat ik hulp moest halen. Ik wist dat als ik in huis zou blijven, niemand zou weten wat er aan de hand was. Ik ben in alle paniek in mijn pyjama het dakterras opgesprongen, de sneeuw en kou in.? Terwijl Laila 112 inmiddels had gebeld, zocht ze naar de snelste manier om naar beneden te komen. ?De dame aan de lijn probeerde mij te kalmeren, maar het enige waar ik aan kon denken was dat mijn ouders nog in huis waren. En dat er mensen waren die niet in ons huis hoorden te zijn. Toen ik eenmaal naar beneden was geklommen, klopte ik bij elke deur aan. Ergens aan het einde van de straat werd ik binnengelaten.? En daar belde Laila opnieuw 112.
?Toen ik eenmaal binnen was, belde ik ook mijn oom. Die kwam er gelijk aan en ondertussen kon ik niets anders dan wachten. Toen de politie de straat inreed, duurde het niet lang voordat ik onder begeleiding naar huis werd gebracht. En hoe dichter ik bij huis kwam, hoe zwarter het werd van de agenten. Ik wist dat er iets behoorlijks ergs was gebeurd.? Eenmaal in huis, zag Laila haar moeder in de woonkamer zitten. ?Ze was totaal in shock. De rechercheur kwam naast ons zitten en legde uit wat er gebeurd was. De drie jongens die naar de weg vroegen, waren het huis binnengestormd. Met wapens en al hadden ze het hele huis leeggeroofd. Het was één grote bende.? Niet veel later werden Laila en haar ouders naar het politiebureau gebracht. Daar werd haar nog meer verteld over de overval. ?Ik dacht dat ik gek werd. Ik had mijn ouders nog nooit zo geschrokken en verward gezien. Mijn vader was mishandeld, bedreigd en vastgebonden samen met mijn moeder. Zij durfde het zelfs nog aan met één van de jongens te vechten.?
?De weken na de beroving heb ik echt op de automatische piloot geleefd. Ik nam de zorg van mijn ouders op me, maar moest zelf ook het één en ander verwerken. Ik had tenslotte de keuze gemaakt om te vluchten en mijn ouders achter te laten. We hebben een tijdje samen met mijn broer bij familie gewoond, omdat we bang waren in ons eigen huis. Maar ook omdat het een te grote puinzooi was. Die lefgozers hadden het hele huis doorgezocht naar sieraden en geld. En als er zo bruut bij je wordt ingebroken, dan voelt je huis niet meer als je thuis.? Na gelogeerd te hebben bij familie, besloten Laila en haar ouders weer terug te gaan naar huis. Daar bleven een aantal familieleden nog weken in huis, zo groot was de angst dat het nog een keer zou gebeuren.
Snel gehandeld
De jongens zitten, dankzij het snelle handelen van Laila, intussen veilig achter slot en grendel. ?Maar gerust voel ik me er niet onder. Ik weet dat de kans erg klein is dat het nog een keer gebeurt, maar als de deurbel gaat, dan doe ik niet open. Alleen voor bekenden. Ook vind ik het sinds de inbraak heel erg moeilijk mensen te vertrouwen. Als ik ergens ben, op visite of op een terrasje en ik hoor geschreeuw of een harde klap dan schrik ik op. Soms betrap ik mezelf er weleens op dat als ik ergens ben, ik gelijk kijk waar ik kan vluchten, just in case. En voordat ik mijn huis binnenga kijk ik altijd goed of er niets verdachts in de straat te zien is.?
Maar het ergste is voor Laila toch wel als ze haar vader hoort. ?Als mijn vader kracht uitoefent om iets te breken bijvoorbeeld, dan voel ik de schrik weer in mijn hart. Het geluid dat hij dan maakt, doet me heel erg herinneren aan die ene avond waarop hij schreeuwde en ik gevlucht ben. Maar tot op de dag van vandaag heb ik er geen spijt van dat ik mijn ouders achter heb gelaten en niet naar beneden ben gegaan. Wellicht was het dan veel erger geweest en uit de hand gelopen.?
Blik op de toekomst
Zat Laila na haar afstuderen vol passie, doelen en plannen, dat is nu wel minder. ?Als eerste wil ik een baan vinden en wil ik weer een studie oppakken. Daarnaast wil ik ook weer beetje bij beetje mijn leven oppakken en alles een plekje geven. En dat lukt aardig. Met veel steun in mijn omgeving en veel praten met mijn psycholoog ben ik intussen al ver gekomen. Daarnaast ben ik jong en heb ik een heel leven voor me. Ik heb door de inbraak van alles geleerd, maar vooral dat het leven ook mooi kan zijn. De overval zal ik nooit vergeten, maar het mag niet mijn leven gaan beheersen. Daar is het leven veel te mooi voor en bovendien gun ik het die jongens niet dat als zij over een paar jaar weer vrij rondlopen, zij wel genieten van hun vrijheid en ik depressief en verdrietig thuis zit.?
Lees ook onze andere real life verhalen.
Wil je ook je verhaal aan (de leZeressen van) Ze.nl vertellen? Stuur dan een mailtje naar redactie@ze.nl o.v.v. real life verhaal.
