ZeMama: Een doodziek kind

Op zondagavond had hij zijn keeltje schor gegild in een restaurant. De volgende dag werd hij chagrijnig wakker van zijn middagslaapje en schreeuwde zo hard hij kon. Wat was er aan de hand? 
 

Eigenlijk is Tijl een makkelijke baby. Hij slaapt, huilt als hij honger heeft, moe is of een boertje moet. Inmiddels ben ik ook bekend met het type huil van mijn zoon. Als hij uit het niets keihard begint te gillen, heeft hij vaak pijn. We schrokken daarom toen hij laatst een enorme keel opzette. Hij nam een aanloop, werd knalrood en gilde zo hard hij kon. Op het moment dat we niet meer wisten wat we met ons krijsende wondertje aan moesten, stopte het geluid. Hij liet zich verschonen en even later viel hij, tevreden knorrend, in slaap in zijn autostoeltje. 
 

 

Babyleed

Toen ik mijn kind de volgende dag in zijn ledikantje legde voor een middagdutje, was ik nog onder de indruk van het restaurantdrama. Ik had natuurlijk gegoogeld en gekeken wat de symptomen waren van een ontsteking in zijn oortjes, doorkomende tandjes en ander babyleed. Het zou kunnen dat hij een tandje kreeg of in een voorstadium van de waterpokken zat. Misschien was het een sprongetje. Gelukkig ging hij tevreden slapen. Maar na een uur was ik niet de enige die meneer wakker hoorde worden. Heel Utrecht werd opgeschrikt door het gekrijs van mijn kleine schatje.

Schreeuwen zo hard hij kon

Niets hielp. Ik praatte rustig tegen hem, knuffelde, gaf hem kleine kusjes en zong een liedje. Ik wreef over zijn buikje, liep rondjes door de kamer en zei zelfs dat het niet erg was. Hij mocht schreeuwen. Zo hard hij kon. Dat bleef hij inderdaad doen. Uiteindelijk stond ik met mijn kind onder de douche om hem te kalmeren. Hij schrok van de lauwwarme stralen op zijn rug en werd uiteindelijk rustig. 
 

De volgende dag belde ik tussen de middag vanuit mijn werk de kinderopvang. Het zat me niet lekker en ik wilde het liefst dat hij bij me was. En ja hoor. ?Tijl zit niet zo lekker in zijn vel. Hij huilt veel en we denken dat je het best even met hem naar de dokter kunt.? Als een gek sloot ik mijn computer af. Ik gaf door dat ik die middag vrij nam, belde mijn man en sprong op de fiets. Ik vloog bijna door de Utrechtse straten. Mijn kind had me nodig. 

Toen ik bij de kinderopvang kwam, lag meneertje heerlijk te slapen. De leidster zou me bellen als hij wakker was. 
 

De diagnose

Toen mijn kind was ontwaakt, ging ik zo snel mogelijk naar hem toe. Ik trof hem, breed glimlachend, aan in een duur wipstoeltje. Toch maar voor de zekerheid naar de huisarts. Mijn man nam een uurtje vrij om mee te kunnen. Je weet natuurlijk maar nooit wat voor diagnose er gesteld zou worden. Misschien zou kleine Tijl wel aan zijn oortjes geopereerd moeten worden. 

 

De huisarts keek in de oortjes van ons kind en Tijl zette een keeltje op. Niet zo heftig als die dag ervoor, dat moet ik bekennen. Maar het was wel duidelijk dat er iets goed mis was. 

?Niks aan de hand hoor, zijn oortjes zien er rustig uit.? 

?Krijgt hij dan misschien tandjes??

?Dat kan?, vond de huisarts. 

?Of waterpokken??

Volgens mij glimlachte de huisarts een beetje, maar ik weet het niet zeker. 

 

Opgelucht liepen we naar huis. Ons kind was niet doodziek. Hij had hooguit een schor keeltje van het krijsen. 

?Zo ben je nog wel een keer door je dagen heen?, vond mijn moeder na dit verhaal. 

?Nou en?, vond ik. Tijl glimlachte tevreden. 

Lees ook de vorige ZeMama-columns van Aefke!