ZePapa: Tietuig!

?Tietuig, tietuig!?, schreeuwt La Diva vol enthousiasme. Het is vier uur ?s nachts maar van vermoeidheid geen spoor. Ze drukt haar bleke gezichtje tegen het raam en ziet in de verte hoe de koffers in het vliegtuig worden gesmeten. ?Kijk papa, tietuig!? 
 

?Ja schat, ik zie het?, zeg ik. Ik probeer mijn vliegangst zo goed als mogelijk voor haar te verbergen. Dat valt echter niet mee met zweetplekken zo groot als de Noordzee onder m?n armen. Ook het klappertanden heeft helaas niks met de temperatuur op Schiphol te maken. Gelukkig begint het kalmeringspilletje inmiddels te werken. De vraag hoe zo?n ?foochol?, zoals het tietuig eerst genoemd werd, de lucht ingaat en daar kan blijven wordt langzaam naar de achtergrond verdreven. De pil en haar enthousiasme werken blijkbaar aanstekelijk. 
 

Angsthaas

De adoratie van het vliegtuig is toch wel enigszins verbazingwekkend te noemen. We hebben tot dusver heel wat angsten voorbij zien komen. Honden, zwarte piet, kale mannen, katten, bepaalde knuffels, Sinterklaas, een stenen hond, enzovoort. Maar voor een gigantisch apparaat met enorme motoren, kleine ruimtes en harde geluiden is ze niet bang. Dat deze de zwaartekracht publiekelijk uitdaagt en vervolgens met 900 km/per uur door het luchtruim snelt doet haar helemaal niets. Sterker nog, ze lijkt er zin in te hebben. ?Kijk tietuig!?, roept ze wederom als ze een slapende man aantikt met het slijm in z?n baard. Ook hij lijkt zich totaal niet druk te maken over hetgeen wat komen gaat. Met enige jaloezie aanschouw ik het geheel.

All aboard!

Het is zover. Met La Diva op m?n arm en haar moeder als rustpunt betreden we het vliegtuig. Ietwat ongemakkelijk nemen we plaats. De spanning neemt toe en de pil lijkt z?n beste tijd gehad te hebben. Rustig taxiën we richting startbaan. ?JAAAA!? hoor ik in m?n rechteroor. Ze zit bij haar mama op schoot en kijkt door het raampje naar de opkomende zon. Een aantal minuten later komen we tot stilstand. De instructievideo over nooduitgangen en reddingsvesten heb ik totaal gemist en ik zie de schermpjes inklappen. De lampen gaan uit en de stewardessen nemen plaats. In een laatste blik naar rechts zie ik dat ze rustig is gaan liggen met Tutte in haar hand en haar duimpje in haar mond. De motoren brullen, mijn ogen gaan dicht en ik grijp de leuningen stevig vast. Daar gaan we! 
 

Corfu

Als ik na een tijdje mijn ogen weer opendoe en constateer dat we allemaal nog in leven zijn kijk ik naar rechts. ?Sssst?, geeft mama aan. ?Ze slaapt.? Ze is kennelijk direct in slaap gevallen en heeft vrijwel niets van de start meegekregen. Wonderbaarlijk! Alle ingrediënten voor een helse vlucht waren aanwezig. Nu op naar Corfu! Er kan ons niets gebeuren. Oh shit ja, we moeten ook nog terug....

Lees hier Davids vorige ZePapa-columns!