ZePapa: Tien voor taal

“Hoi pik” klinkt het ineens naast me. “Hoooooi pik!” galmt het nog harder. Enigszins verschrikt kijk ik op. Een langskomende fietser die zich zichtbaar aangesproken voelt kijkt me afkeurend aan. “Pik kijken papa, pik kijken!” gilt ze steeds enthousiaster. 
 

Papegaai

Alles praat ze na, maar ze heeft het vermogen om sommige woorden precies andersom uit te spreken. Helemaal niet erg uiteraard, maar dat kan in sommige gevallen erg ongemakkelijke situaties opleveren. 

“Kip, Sanne, het is kip”, probeer ik haar niet voor het eerst uit te leggen. “Daar is de kip schat!”, geef ik aan terwijl ik het dier aanwijs. “Jaaaa, pik! Hallo pik!”, schreeuwt ze de kip toe en ze waggelt naar hem toe. De enorm populaire kip herkent z’n grootste fan direct. Het succes is hem duidelijk naar z’n kop gestegen want hij gunt haar geen blik waardig en zet het direct op ‘n lopen. “Doet pik nou?”, vraagt ze zich hardop af en ze blijft in tranen achter. Maar aan de andere kant. Ik zou ook zo reageren als ik op die manier werd aangesproken.  
 

Zesde zintuig

De cryptokronkels van Tien voor Taal, vijfsterren-Sudoku of de vierde ronde van Per Seconde Wijzer. Allemaal lastige quizzen, maar alles valt in het niet bij het ontcijferen van woorden van een twee jaar oude peuter. Een gesprek tussen ouder en kind. Het is te vergelijken met Hannah Tokkie op vakantie in Zuid-Frankrijk. Waar ze de weg vraagt naar de Kruidvat aan een plaatselijke bakker omdat ze de wattenstaafjes is vergeten. Je ziet hem vrij snel z’n wilde, zwarte wenkbrauwen fronzen en zijn armen een horizontale houding innemen. Zij daarentegen wordt steeds gefrustreerder omdat hij niet snapt hoe vervelend het is om met een lekkend oor door de Provence te rijden. Het is soms erg lastig. De editie van de vertaalreeks Hoe zeg je dat in het... peuters heb ik helaas nog niet in de lokale boekhandel of bij bol.com kunnen vinden. Toch is de oplossing erg dichtbij. 

 

Moeders lijken namelijk een zesde zintuig te hebben voor hun kind. In het algemeen maar ook zeker in de communicatie met hun kind. Ze hebben vaak aan een of twee woorden genoeg en laat dat nou net het aantal steekwoorden zijn wat een kind prijsgeeft. Ik sta vaak met verbazing te kijken naar wat een informatie haar moeder weet te halen uit een wirwar van klinkers en medeklinkers. Gevolgd door een goedkeurende lach en een minachtende oogwenk naar mij. Alsof ze zeggen wil. “Zie je wel, het ligt echt niet aan mij hoor!”
 

‘Ik neem de 50/50, Robert!’

Steeds meer zie je een verschuiving plaatsvinden in de balans tussen verzorging en opvoeding. De moeilijkheidsgraad komt hoger te liggen maar het plezier wat ze heeft én geeft nog veel meer. Toch zou af en toe een hulplijntje à la Weekend Miljonairs wel fijn zijn. 

Lees hier Davids vorige ZePapa-columns!