ZeMama: Schamen voor mama

 
Lange tijd deed onze mentor geheimzinnig over Melissa. Hij mocht niet vertellen wat er met haar aan de hand was. In de klas werd volop gespeculeerd. Misschien had ze verschrikkelijke ruzie thuis en was ze weggelopen met haar vriend. Of ze had een vreselijke ziekte waardoor we niet meer in haar buurt mochten komen.

‘Melissa is zwanger’, vertelde onze mentor na een paar weken plompverloren. ‘Ik wist het!’, riep een klasgenootje sensationeel. Iemand anders noemde het een schande. Toen ze was bevallen, ging ik bij haar op bezoek. Op haar zolderkamer. Ik had een grote knuffel bij me voor haar dochtertje. Ze schaamde zich niet. Ze was moeder geworden en was trots op haar mooie baby.

Melissa was net 16 toen ze haar dochter kreeg. Toen ik haar jaren later weer tegenkwam, had ze een twaalfjarig kind. Ik was op mijn twintigste met van alles bezig waar ik best zwanger van had kunnen worden, maar aan moederen was ik nog lang niet toe. Toen mijn zus op haar 25e moeder werd, begon er bij mij nog niets te kriebelen. Nou ja, mijn wilde haren. Want die was ik nog niet kwijt.

Later moeder

Nederlandse vrouwen worden steeds later moeder. Gemiddeld is de vrouw 29,4 als ze voor de eerste keer zwanger is. Op die leeftijd had ik net mijn liefde leren kennen en was ik nog volop aan het stappen, studeren en verliefd zijn. Rond mijn 32e begon de kinderwens te sluimeren en werd mijn geduld op de proef gesteld. Met mijn 37 jaar ben ik geen piepjonge moeder. Maar ik weet zeker dat ik er tien jaar geleden nog lang niet klaar voor was. Waarschijnlijk had ik dan elk weekend naarstig naar een oppas gezocht omdat ik naar de stad moest.

Op Facebook ontstond er vandaag een spontaan gesprek tussen oud-klasgenootjes. Binnenkort is er een reünie van onze middelbare school en veel meiden zouden het leuk vinden elkaar weer te zien. Even Facebooken liet me zien dat veel dames moeder waren geworden en dat de kinderen soms zelf al bijna naar de middelbare school gingen. Terwijl ik Facebookte, hield ik het handje van mijn kleine Tijl vast. Hij groeit de box bijna uit waar ik bij sta. Hij wordt zo groot. Een beer van een baby. Tevreden scrolde ik langs de foto’s van de kinderen van mijn klasgenoten. En ik genoot. Van de vreugde die van de gezichten van de kinderen en hun moeders afstraalde. De keurige vrouwen waarmee ik vroeger achter het fietsenhok fikkie stookte en sigaretjes pafte. We staken planten in de fik bij onze lerares Frans en terroriseerden haar zelfs op haar vrije middag. Die pubermeiden zijn nu bijna allemaal moeders van schoolgaande, bijna grote, kinderen.

Geen jonge moeder

Ik ben 37. Ik ben geen jonge moeder. Maar een betere moeder dan ik ooit had kunnen zijn als ik jonger was geweest. Ik heb lang op hem moeten wachten. Daarom is mijn kind nog klein. Zo klein dat hij nog in het ledikantje past dat naast ons bed staat. Zo mini dat we af en toe nog kunnen buidelen. Huid op huid. Nog even. Nog even en hij gaat zelf naar de middelbare school. Dan mag ik hem geen kus meer geven voor hij gaat slapen. Want dan schaamt hij zich. Voor zijn oude moeder.

Lees ook de vorige ZeMama-columns van Aefke!