ZeMama: Het kind van een ander

Stel. Het schattige dochtertje van de buurvrouw heeft jouw zoontje geknepen. Of de tweeling van je vriendin treitert jouw peuter en zij vergoelijkt dat. Spreek jij het kind van een ander aan?
 

“Natuurlijk!”, vindt een vriendin. “Je spreekt het kind van een ander aan op gedrag. Natuurlijk niet op hoe hij of zij als persoon is. Maar gewoon. Op gedrag.” Het is maar wat je gewoon noemt. Ik ken volwassenen die het echt niet gewend zijn om een ander aan te spreken. Laat staan om zelf enige vorm van kritiek te krijgen. En dan wel zomaar het kind van een ander aanspreken? 

 

Mijn schatje doet dat niet 

Tijl is mijn kleine oogappeltje. Mijn schatje. Mijn knappeling. Ik ben me ervan bewust dat ik als moeder bepaalde blinde vlekken heb. Mijn liefje zal later ook andere kindjes pesten en in de zandbak vechten om een schep. Als hij wat ouder is, kliert hij kinderen in de buurt en als puber is hij niet meer te houden. Maar als moeder ben ik dol op mijn kind. Mijn schatje doet dat niet. Ik geloof niet dat ik erop zit te wachten dat iemand anders mijn kind aanspreekt op zijn gedrag waar ik als moeder bij zit. Maar als een moeder niets zegt en gezellig op het terras van het subtropisch zwemparadijs zit, terwijl haar zoontje het hele bad terroriseert… wat doe je dan?
 

Engeltjes

We willen allemaal dat onze kinderen leuk gevonden worden. Evolutionair gezien heel logisch. We willen overleven. En die kans is groter als je geholpen wordt door je omgeving als ‘ze’ je aardig vinden. Daarom is het belangrijk dat je kind geliefd is. Als moeder wil je dan ook niets negatiefs over jouw engeltje horen. Jouw schatje is het mooiste, liefste en knapste kindje uit de hele buurt. En dat hij vanmiddag veel huilt komt gewoon omdat die vervelende tante hem van je schoot rukte. Dat zou jij zelf ook niet leuk vinden. Hij is helemaal niet eenkennig. Ons kind is heel sociaal en denkt vooral aan andere kinderen. Hij heeft helemaal niet vaak ruzie. Ja, met de buurkindjes natuurlijk wel. Maar dat zijn ook zulke verwende kinderen! Daar zou je zelf ook niet mee willen spelen.

Het gezag van de kleuterjuf

Veel kinderen hebben thuis veel te vertellen. Ze bepalen wat er wordt gegeten en wat er die avond op tv te zien is. Ze zijn de baas over de iPhone van papa, de iPad van mama en vragen op hun zevende om een Mac op hun kamer. Als kinderen niet begrensd worden en nooit horen dat het helemaal niet oké is hoe ze zich die dag hebben gedragen, krijg je natuurlijk kleine ettertjes die het niet gewend zijn om een 'nee' te krijgen. Wie weet wordt kleine Tijl straks ook zo’n vervelend kindje. Zo’n klier die in de kleuterklas al zegt: "Wacht maar tot mijn vader komt. Van hem hoef ik niet te kleuren als ik dat niet wil." 

Weg is het gezag van de kleuterjuf. 
 

 

Heilig huisje 

In elk huis gelden andere regels. Sommige kinderen mogen met chocoladepastahandjes de gordijnen open doen. Andere kinderen mogen met zandbakkleertjes door het huis rennen of de keuken met poedersuiker bestrooien. Tijl mag dat allemaal niet, die arme ziel. Wie weet krijgt hij later wel vriendjes over de vloer die dat allemaal wel doen. Ik moet bekennen dat het me makkelijker lijkt om onze huisregels uit te leggen waar de moeder van die vriendjes niet bij is. Elk heilig huisje heeft zijn kruisje. Want het kind van een ander aanspreken waar een ouder bij is, lijkt toch een taboe.

Lees ook de vorige ZeMama-columns van Aefke!