Thirty-love: Billen

Ik heb beloofd hem op te pikken. Ivo heet hij en hij heeft me uitgedaagd voor een potje schaken bij Café de Vingerhoed. Hij is een vriend van Patrick, mijn favoriete barman daar. Als ik aanbel bij nummer 15 verwacht ik een blonde, mooie, lange man.

Maar er staat een klein meisje.

“Hallo. Wie ben jij?”, vraagt ze. Ze heeft een roze Nijntje pyjama aan.

“Eh, sorry, ik heb bij het verkeerde nummer aangebeld, denk ik”, zeg ik. Ik pak mijn telefoon en open de WhatsApp met ‘Ivo Vingerhoed’. Het staat er toch echt, niet zo lang na de opmerking dat hij een billenman is: ‘Nummer 15 met een rode deur’. De deur is inderdaad rood.

“Ik heb een Nijntje-pyjama”, zegt het meisje.

“Ja, dat zie ik.”

“En Nijntje-sokken.” Ik kijk naar haar blote voeten. “Ik heb ze nu niet aan, hoor”, zegt ze, “dat zie je toch wel?”

Ik lach.

“Ken jij Ivo?”, vraag ik dan maar.

Dan hoor ik binnen een mannenstem: “Wie is daar, Isa?”

“Een mevrouw met hele mooie schoenen.” Ik lach. Speciaal voor vanavond heb ik mijn nieuwe knalroze pumps onder mijn jeans aangetrokken.

“Ik moet even een pleister pakken voor Bram. Komt de mevrouw met de mooie schoenen voor mij?”, vraagt de mannenstem. 

Ineens begint er iets te dagen. “Heet jouw papa Ivo?”, vraag ik.

Het meisje knikt.

“Ik ben vier. Mijn papa niet. Die is al heel oud. Bijna honderd.” 

“Bijna honderd?”, vraagt de stem terwijl er ineens een hoofd om de hoek komt. “Sorry, Frederique, de oppas sms’te net dat ze een halfuur later is. Ze kan er elk moment zijn.”

 “Kom jij dan oppassen?”, vraagt het meisje.

“Nee, Isa, je weet best dat Anna komt oppassen. Frederique, kom binnen, leuk je te ontmoeten.” Een beetje beduusd doe ik een stap de gang in als er binnen een kind begint te krijsen.
 

 

“Jemig, sorry, hoor, ik ga Bram snel in bed leggen en kom dan meteen weer naar beneden. Zodra de oppas er is, kunnen we weg.” 

“Rustig aan”, zeg ik, terwijl ik me eigenlijk afvraag of ik nog onder deze date uit kan.  Een buikgriep kan heel plots opkomen, toch?

Ivo loopt de woonkamer in, wijst mij de bank aan en graait dan het krijsende kind uit een plastic wigwam-tent. Onder zijn arm gaat het brullende pakketje mee naar boven.

“Ik moet poepen”, zegt Isa tegen mij.

Dit meen je niet. “Eh, dat kan”, mompel ik.

“Dat moet op de wc”, zegt ze.

Ik knik. Isa staat op en wandelt terug naar de gang. Ik ben alleen in de woonkamer. Op de tafel staan lege borden, plastic bekers met ranja en vieze pannen. Overal ligt speelgoed en op het behang naast de televisie is een roze poppetje getekend. Ik probeer te ontspannen en laat me achterover zakken op de bank tot een Barbie in mijn rug prikt. Zal ik gewoon stiekem weggaan? Ik sta op en steek mijn hoofd om de hoek. De toiletdeur staat op een kier, niemand kan me zien. Voorzichtig zet ik een stap richting de voordeur. Kut, de houten vloer kraakt.

“Frederique!”, hoor ik Isa roepen, terwijl ze de toiletdeur open duwt. “Jij moet mijn billen vegen!”

 

Tien minuten later zit ik aan een gin-tonic bij de Vingerhoed. “Die moet van goede huize komen wil hij je nog schaken, hè?”, lacht barman Patrick. “Tja”, lach ik terug. “Exit billenman, ben ik bang.” 

Lees ook de vorige Thirty-love columns!



Thirty-love is de blog van Frederique Hoogerdoel, single, dertig-plus, advocate, woonachtig in Utrecht, verknocht aan haar beste vriendin Carien, ook single, stewardess en wonend in Amsterdam. Samen zoeken ze hun weg in de verwarrende wereld van het dertigers-daten. Daarbij worden ze gesteund en geplaagd door hun gesettelde vriendinnen met kinderen, die ze er soms ongewild op wijzen dat de wereld onherroepelijk veranderd is sinds ze twintig waren.

De blog geeft lezers de kans om mee te leven met Frederique, hoofdpersoon van 30-love, de roman die in november 2013 uitkomt. Meer Frederique? Kijk op thirty-love.nl en facebook.com/thirtylove. Frederique is gecreëerd door schrijfster Ilse Nelemans.