Thirty-love: Wanted: blessure

Hannah heeft me meegesleurd naar de David Cup. Ik ben niet zo’n tennisfan, maar volgens haar is het superleuk. Eenmaal in het stadion in Groningen aangekomen begin ik er zowaar zin in te krijgen. Overal oranje shirts, pruiken en schmink. En vooral: overal sportieve mannen. 

 

Er ligt een tennisbaan middenin een grote hal en eromheen is een soort stadion gebouwd. Wij zitten aan de zijkant met goed zicht op de lijnen. Er is een scheidsrechter in een hoge stoel, lijnrechters bij alle hoeken en heel veel schattige ballenkinderen. Net echt. De stoelen naast ons zijn nog leeg als de wedstrijd begint. De service gaat zo snel dat ik niet eens zie of hij binnen de lijnen is. Zodra de volgende bal uit gaat, barst het publiek in juichen uit. De buitenlandse scheidsrechter roept ‘fifteen-love’ en ik vraag Hannah verbaasd waarom de Nederlander meteen vijftien punten krijgt. Het volgende punt, inclusief hossende tribunes, brengt hem meteen op ‘thirty-love’ en Hannah laat me een Facebook-plaatje zien waarop staat ‘tennisplayers prefer love games’. Ik lach. Om ons heen loopt het langzaam vol en al gauw zijn ook de stoelen naast ons bezet. Een oranje pruik lacht vrolijk naar me en tovert uit zijn oranje overall twee blikjes bier tevoorschijn. Hannah en ik wijzen op de miniflesjes prosecco in onze laarzen waarop de oranje pruik bewonderend zijn duim opsteekt. Na een paar games ga ik naar het toilet en haal ik colaatjes. In de rij kom ik de oranje pruik tegen, maar dan zonder oranje pruik. Hij heeft mooie donkere krullen en stelt zich voor als ‘Stef’. We gaan samen terug de zaal in en moeten wachten tot de tennissers gaan zitten. Stef blijkt in Amsterdam te wonen en met zijn hele tennisteam trouw de Davis Cup te bezoeken. Als we weer zitten, stelt hij zich ook aan Hannah voor.

“En op welk niveau tennissen jullie?”, vraagt Stef terwijl het station ‘Holland, Holland’ roept.

“In de zes”, zegt Hannah. Ik knik. Ik heb geen idee wat dat betekent en ik kan totaal niet tennissen, maar dat hoeft Stef niet te weten.

Hij blijkt zelf in de vijf te tennissen, wat vrij goed schijnt te zijn, en de rest van zijn team ook. Allemaal leuke mannen, bijna net zo leuk als Stef, en we vieren samen uitgebreid dat Nederland twee overwinningen binnensleept. Licht aangeschoten nemen we de trein terug naar het midden van het land. In Utrecht moet ik eruit. 

Ik kijk Stef aan. Hij loopt met Hannah en mij mee naar de deur. 

“Een keertje tennissen?”, vraagt hij dan.

Ik aarzel.

“Oh, ik dacht dat je dat wel leuk zou vinden”, zegt hij.

“Jazeker wel, maar...”

“Joh, het is al goed”,  zegt hij en wil zich alweer omdraaien.

“Nee, ik bedoel alleen maar... eh... ik heb een blessure”, zeg ik.

Hannah lacht. “Ze vindt je gewoon lekker, Stef”, zegt ze.

Ik geef haar een por.

“Hier is mijn nummer”, zegt Stef terwijl hij me zijn kaartje geeft. “Ik ben fysiotherapeut, dus ik help je zo van die blessure af. Kunnen we snel de baan op.”

 

Een uur later nemen Hannah en ik ook afscheid. Daarna googel ik op blessures en besluit ik een tenniselleboog te hebben. Dat doet lang pijn. Dan surf ik naar de site van tennisclub Domstad. Morgen ga ik ze bellen. Of ze ook spoedcursussen hebben. 

Lees ook de vorige Thirty-love columns!



Thirty-love is de blog van Frederique Hoogerdoel, single, dertig-plus, advocate, woonachtig in Utrecht, verknocht aan haar beste vriendin Carien, ook single, stewardess en wonend in Amsterdam. Samen zoeken ze hun weg in de verwarrende wereld van het dertigers-daten. Daarbij worden ze gesteund en geplaagd door hun gesettelde vriendinnen met kinderen, die ze er soms ongewild op wijzen dat de wereld onherroepelijk veranderd is sinds ze twintig waren.

De blog geeft lezers de kans om mee te leven met Frederique, hoofdpersoon van 30-love, de roman die in november 2013 uitkomt. Meer Frederique? Kijk op thirty-love.nl en facebook.com/thirtylove. Frederique is gecreëerd door schrijfster Ilse Nelemans.