ZeMama: Babymishandeling op de iPad

“Oma heeft de iPad bij zich. Gaan we straks gezellig dat spelletje met de eendjes doen”, zei oma op de ochtend dat ik mijn kind bij zijn grootouders achterliet.
 

Grappig, dacht ik eerst. Zo’n 2.0 oma die haar kleinkind op haar iPad laat spelen. Vroeger mocht ik nooit op de iPad. We speelden altijd buiten. Ook als het regende. Mijn vader had een kindvriendelijke hut gebouwd en daar konden we in schuilen als het echt noodweer was. Op de computer van mijn vader mocht ik alleen als ik een serieus verhaal schreef. Surfen op internet was er nog niet bij. Laat staan dat ik apps mocht downloaden. Simpelweg omdat het nog niet bestond. 
 

Digitale immigrant

Ik ben een digitale immigrant. Ver geboren voor internet het levenslicht zag. In mijn puberjaren belde ik naar mijn vriendjes huistelefoon en hij stond me te woord in de woonkamer. Als het even tegenzat, kreeg je zijn vader of moeder aan de telefoon. Maar het was zo. Je had niks. WhatsApp bestond nog niet. Ik ben een digitale immigrant die dankbaar gebruik maakt van de huidige mogelijkheden. Twitter heeft zelfs mijn loopbaan veranderd en ik heb dagelijks plezier in mijn werk als sociale media-adviseur. Mijn hobby is mijn werk. Mijn iPhone is mijn beste vriend en ik speel spelletjes met mijn kleine Tijl op de iPad. 

 

Oma 2.0

Op het moment dat ik een update op Facebook plaatste waarop ik scheef hoe 2.0 ik oma vond, kreeg ik angstige reacties. Tijl mocht niet langer dan vijf minuten op de iPad, anders zou zijn ontwikkelingetje onmiddellijk stagneren. Iemand anders plaatste een link naar een onderzoek. Kleuters zouden van veelvuldig iPad-gebruik dom worden. Natuurlijk googelde ik even verder. Ik had het iPad-onderzoek natuurlijk al eerder in de krant gelezen, maar vond het wetenschappelijk nogal mager onderbouwd. Kinderen zouden te vluchtig leren en daardoor dom worden. Ik las de artikelen vluchtig en trok al snel mijn eigen conclusie. Tijl mag van mij best af en toe even op de iPad. 
 

 

Een spelletje met een eendje

Natuurlijk is het voor kinderen niet goed om dag en nacht te gamen. Om alleen nog cola te drinken en witte, zachte broodjes met knakworst te eten. Van die kinderen die nooit meer buiten komen en met witte gezichten en gefocuste ogen naar een beeldscherm staren. 

 

Ik denk dat het met Tijl wel meevalt. Af en toe slaat hij met een plakkerig handje op de iPad en kijkt hij naar de bewegende eendjes op het scherm. Veel vaker ligt hij in de box te kraaien, hangt hij in de schommel te chillen of gaat hij mee naar buiten. De stadslucht in. 

 

Oma 2.0 begeleidt Tijl in het digitale tijdperk en van mijn moeder onthoud ik de wijze woorden waar geen enkel wetenschappelijk  onderzoek tegenop kan. Te is nooit goed. Ik ga met Tijl geen afspraken maken over hoelang hij achter de computer mag zitten. Ik heb geen zin in discussies: “Ja, maar ik mag nog vijf minuten gamen, dus laat die bruine bonen maar even koud worden.”

 

Af en toe krijgt hij van mij de iPad en dan speelt hij een spelletje met een eendje. Maar niet teveel hoor. Want te is nooit goed.  

Lees ook de vorige ZeMama-columns van Aefke!