Een ode aan alle fans

Afgelopen weken werd het Utrechtse Hoog Catharijne bevolkt door tienermeisjes. Van H&M tot aan Mediamarkt stonden dranghekken waarin opgetogen bakvisjes wachtten totdat ze de One Direction pop-up store mochten bestormen. 
 

In groepjes van vijfentwintig vlogen ze naar binnen om vervolgens de winkel intens voldaan te verlaten met een levensgrote bordkartonnen Harry Styles onder de arm. Op naar de eerste intercity terug naar huis. Dit hele proces verliep zoals het echte fans betaamt met een hoop hysterie. En dan hebben we het hier alleen nog maar over de 1D-merchandising. Wat gebeurt er met deze lieve meisjes als die jongens straks in de Ziggo Dome optreden?
 

Toewijding
Het zijn echt niet alleen pubermeisjes- en jongens die wild worden van hun idool. Ik herinner me een episch fragment in het programma Fans! met een groot bewonderaar van Thomas Berge. Een mevrouw van middelbare leeftijd met een kort, roodgeverfd kapsel staat bij al zijn concerten vooraan mee te deinen. Daarbij zorgt ze ervoor dat Thomas haar altijd in het vizier heeft door het hele optreden lang ‘THOMAS! THOMAS! THOMAS!’ te brullen. Wanneer de hoogblonde volkszanger na afloop even geen trek in haar heeft, is ze woest. Echt waar, ik heb zelden zo’n angstaanjagende mix van ontzetting en razernij gezien als bij deze teleurgestelde Thomas Berge-fan. De liefde was ernstig bekoeld. Voor die avond dan.
 

Het zal wel weer door social media komen, maar het lijkt alsof mensen het fan-zijn steeds serieuzer aanpakken. Roep op Twitter één verkeerd woord over Lady Gaga en je hebt onmiddellijk haar zelfbenoemde Little Monsters aan je broek hangen. Ik vermoed dat de helft van alle Justin Bieber-aanhangers één of meerdere poliepen heeft gekweekt door het gekrijs naar hun idool. En hoewel ik er geen snars van begrijp, heeft die (bijna) onvoorwaardelijke toewijding iets moois. 
 

T-shirts van The Kelly Family
Ik begin daardoor zelfs een beetje te twijfelen aan mijn eigen jeugd. Natuurlijk kende ik de cd’s van de Spice Girls uit m’n hoofd, maar dat was amateurwerk in vergelijking met de aanpak van mijn klasgenootjes. Zij gingen met bezorgde ouders in het kielzog naar concerten, droegen T-shirts van The Kelly Family, lagen in een slaapzak voor het postkantoor en deden hun spreekbeurt over Celine Dion. 
 

Mijn fan-gedrag ging niet verder dan een onschuldig uitziend poezenschriftje waarin mijn BFF en ik om de week schreven welke jongens we het knapst vonden. Dat varieerde van bovenbouw-boys tot de biologieleraar en Frank Rijkaard (I kid you not, man was toen al veertig). Geen enkel manpersoon was veilig voor onze stuiterende tienerhormonen. We beplakten het schriftje met plaatjes uit Hitkrant en Break Out! die we zelf voorzagen van geestig bedoelde bijschriften. Dat was nogal theatraal tienermeisjesgedrag, maar had gezien het rap roulerende assortiment weinig te maken met toewijding. Wij waren geen echte fans, maar deden wat de gehele puberpopulatie deed.
 

Een rotsvast geloof in een sprookje
Daarom vraag ik me oprecht en niet cynisch af hoe je slapeloze nachten kunt hebben van iemand die je nooit persoonlijk hebt gesproken. Wij, het publiek, horen alleen de door platenmaatschappijen bedachte deuntjes en lezen interviews die na lang beraad door PR-machines zijn goedgekeurd. Misschien bijt Justin Bieber zijn teennagels af in bad en gaat die zoetgevooisde Taylor Swift nooit bij haar oma op de thee. We zullen het nooit weten, en dat is misschien wel het allermooiste van fan zijn. Een rotsvast geloof in een door managers bedacht sprookje. Omdat het echte leven al genoeg teleurstellingen voor ons in petto heeft. Dus, lieve Beliebers, Little Monsters, Beyhives, Swifties en Directioners: verander nooit. De wereld heeft meer mensen nodig die durven te dromen. Excuseert u mij, dan ben ik even op zoek naar een idool.