Lisa: 'Ik ben op mijn 14e door twee jongens verkracht'

Toen Lisa (19) op 14-jarige leeftijd in België woonde, leek ze een ogenschijnlijk prima leven te leiden met een liefdevolle moeder en zelfs - op dat moment - sinds twee maanden een relatie. Tot het onwaarschijnlijke gebeurde. “Ik was op die bewuste avond alleen thuis. Het was rond 21.00 uur en er belden twee goede vrienden van mijn toenmalige vriend aan. Ik vertrouwde ze wel, dus ik liet ze binnen. Ik kan nog steeds niet begrijpen hoe ik zo dom heb kunnen zijn…”

Natuurlijk vond Lisa het wel raar dat deze jongens onverwachts bij haar thuis kwamen. Toch verliep het eerste uur vrij normaal. “Ik vroeg me wel steeds af wat ze nou kwamen doen. Toen ze Turks begonnen te praten, besefte ik dat er iets mis was. Eén van de jongens kwam steeds dichterbij zitten en ik voelde me plots gevangen en bang." 

"Toen gebeurde het; de jongen naast me pakte mijn hoofd stevig vast en drukte me op zijn schoot. Ik schrok zo erg, dat ik geen woord kon uitbrengen. Ik kreeg amper lucht en wanneer ik begon te spartelen, liet hij me even adem halen om me vervolgens weer op zijn schoot te drukken.” Daarna werd Lisa gevraagd om haar beha uit te doen. “Het was erg vernederend. Maar toen ging de bel en zag ik mijn vriend staan! Ik dacht dat hij mijn reddende engel was en wilde naar de deur rennen, maar de jongens hielden mij tegen. Toen belde één van de jongens mijn vriend op, en vervolgens fietste mijn vriend weg… De tranen rolden over mijn wangen toen ik besefte dat mijn enige hoop mij in de steek liet.”

In het bed van haar moeder

Toen Lisa’s vriend verdwenen was, werd ze door de jongens de trap op en in het bed van haar moeder geduwd. Op dat moment gebeurde er iets wat je niemand, maar dan ook níemand, toewenst. “Ze trokken mijn broek en onderbroek uit en terwijl de één me stevig vasthield, verkrachtte de ander mij… Natuurlijk heb ik tegengewerkt en geprobeerd weg te komen, maar na een tijdje heb ik dit opgegeven. Steeds als ze het licht aan wilden doen, smeekte ik of ze het uit wilden laten. Ik wilde hun gezichten niet zien. Ik was zó bang en in shock, dat ik verder niks durfde te zeggen. Zo ging het een paar uur door…”

Rond middernacht zijn de jongens eindelijk weggegaan en gaven ze Lisa allebei nog een kus. “Bah. Ze zijn gewoon de deur uitgelopen en hebben mij halfnaakt en huilend op bed laten liggen. Ik was verstijfd en kon niet geloven wat er gebeurd was. Uiteindelijk durfde ik te kijken of ze echt weg waren en toen heb ik snel het huis opgeruimd. Mijn beha, mijn kleren, hun sigaretten en glazen drank, stoelen die scheef stonden; voordat mijn moeder thuiskwam was alles weer opgeruimd. Daarna ben ik in bad gaan zitten en heb ik urenlang gehuild. Ik voelde me zo smerig. Ik heb nog geprobeerd mijn vriend te bellen, maar die nam niet op.”

Omdat Lisa zich zo schaamde, heeft ze het geprobeerd weg te stoppen. Hierdoor kreeg ze er pas jaren later echt last van. “Ik denk er vaak aan terug en voel me dan weer vies of boos. Ik heb vaak angsten en durf niet meer alleen thuis te zijn. Ik slaap ook met een nachtlampje aan. Daarnaast vertrouw ik mensen nog amper; ik voel me ongemakkelijk bij vreemden. Ik kan ook niet naar seksueel getinte films kijken of naar reclames die me aan seks doen denken. Ik heb nu al bijna twee jaar een goede relatie, maar op seksueel gebied is het allemaal nog erg lastig. Gelukkig begrijpt mijn vriend dit.” Natuurlijk heeft deze gebeurtenis veel invloed gehad op het leven van Lisa, en ze is nog altijd bezig om alles te verwerken. “De hulp die ik krijg is niet alleen voor de verkrachting, maar ook voor alle gevolgen die het met zich mee heeft gebracht. Ik heb nu al een halfjaar therapie waarbij ik één keer in de twee weken een gesprek heb met mijn psychologe. Daarnaast heb ik ook één keer in de drie maanden een gesprek met mijn psychiater en zo nu en dan met een gezinstherapeute.”

Reacties

Gelukkig heeft Lisa aan haar moeder veel steun gehad de afgelopen jaren. “Ik heb het pas na een jaar aan mijn moeder verteld. We zijn samen naar de politie gegaan en voor zover ik dat aankon, hebben we erover gepraat. Mijn huidige vriend weet het dus ook en hij vindt het nog wel lastig om erover te praten. Gelukkig heeft hij veel begrip voor mijn situatie. Jammer genoeg reageren anderen die mijn verhaal hebben gehoord, totaal anders. Al snel ging het nieuws het hele dorp door en werd ik vies bekeken of een hoer genoemd. En mijn toenmalige vriend? Die reageerde boos, omdat hij een andere versie van het verhaal had gehoord. De twee jongens hebben hem namelijk wijsgemaakt dat het ík het wilde en dat ik me niet had verzet. Hoe kon hij hen geloven?”

Toen ze eenmaal aangifte had gedaan, voelde Lisa zich wat opgeluchter. “De politie ging er in ieder geval iets mee doen en wilde ook het verhaal van mijn ex horen. De jongens hebben gelukkig toegegeven, maar mijn ex wilde niet met de politie praten, dit heb ik nooit begrepen. Het duurde even, maar anderhalf jaar later kregen we te horen dat de jongens twee maanden taakstraf hebben gekregen en seksuele voorlichting… Hoe kunnen ze mensen die zoiets verschrikkelijks doen zo’n lage straf geven? Je kunt je wel voorstellen dat ik woest was. Ook moesten ze mij beiden € 500 schadevergoeding betalen, maar daar hadden ze het geld niet voor. Ik heb het dus nooit gekregen. Zelfs een aflossing was er niet.” Lisa denkt dat deze jongens zo’n lage straf hebben gekregen, omdat ze zelf ook nog maar 14 waren toen alles gebeurde. “Dit is voor mij geen goede reden, maar helaas kan ik er niets meer aan doen. Na de verkrachting heb ik ze nog twee keer gezien. Eén keer begonnen ze tegen me te lachen en te fluiten. Ik heb ze genegeerd.”

'Had ik maar'

Heel lang heeft Lisa zichzelf de schuld gegeven van alles wat er gebeurd is, maar nu beseft ze pas echt dat dit nooit haar eigen schuld is geweest. “Ik denk vaak ‘had ik maar’. Had ik maar niet open gedaan, had ik maar eerder aangifte gedaan… Ik heb alle vieze blikken en pijnlijke woorden van anderen genegeerd en slapeloze nachten gehad door nachtmerries of angsten.” Lisa heeft veel nare herinneringen die ze moet verwerken, maar ze heeft wel geleerd om alles wat er is gebeurd, te accepteren. “Mijn doel is ook om anderen te stimuleren om te praten over problemen. Ik ben op dit moment erg actief om pesten tegen te gaan en om steun te bieden aan mensen die het nodig hebben. Zo zit ik in een studentenraad en doe ik mee aan projecten als ‘Silence Day’. Ook probeer ik nu toch om mijn verhaal zo veel mogelijk te delen, zodat anderen ook sneller durven te praten over wat zij hebben meegemaakt.”

Lees ook onze andere real life verhalen.

Wil je ook je verhaal aan (de leZeressen van) Ze.nl vertellen? Stuur dan een mailtje naar karin@ze.nl o.v.v. real life verhaal.