ZeMama: Kinderen een bezwaar

"Zet nooit op sociale media dat je kinderen hebt”, adviseerde de trainster ‘Hoe om te gaan met pers’. Van mannen wordt het heel stoer gevonden dat ze in hun bio op Twitter zetten dat ze vader zijn. Bij vrouwen geldt het omgekeerde.
 

“Dan ben je inderdaad een moeke”, vulde ik aan. Dames die een kind hebben, zijn eigenlijk per definitie moekes. Van die gezellige tantes met makkelijke, kort geknipte kapsels. Van die moeders waarvan het niet meer zo hoeft. Werken. Ze hebben het liefst een baantje vlakbij de school van de kinderen. Achter de kassa of zo. Tot ’s middags een uur of twee. En dan snel naar het schoolplein om de kinderen te halen. 
 

Commerciële wervelwind

De vader van de kinderen die door de moeder niet genoemd mogen worden, is natuurlijk een commerciële wervelwind. Zo’n stoere man die er ’s ochtends al vroeg op uit trekt in zijn leasewagen. Intussen twittert hij dat hij altijd een reservejasje in zijn auto heeft liggen. De kleine heeft over zijn pak van zuiver scheerwol gekotst. Ach, wat schattig. Zo’n man die het vrouwtje een beetje meehelpt met de opvoeding. Hij past zelfs weleens op in het weekend. How cute! 
 

Geen kinderen op Twitter

“Serieus,” vond de trainster, “zet nooit op sociale media dat je een kind hebt. Daar kijken werkgevers echt anders tegenaan dan bij mannen.” Mijn collega’s (zwanger, moeder of allebei tegelijk) schrokken. “Jij twittert zeker altijd over #Tijl”, zei mijn leidinggevende. 

“Niet altijd”, verdedigde ik mezelf ook nog. “Maar hij staat wel in mijn bio. Gewoon omdat ik dat wil. Ik schrijf tweewekelijks een mama-column op Ze.nl en daarom vind ik het relevant.” 

Bovendien heb ik bijna vijf jaar op hem moeten wachten en wil ik hem nu niet wegmoffelen op sociale media, zo dacht ik er achteraan.  
 

Zwanger en ontslagen 

Er zijn zwangere dames die worden ontslagen en vrouwen die minder loon krijgen dan mannen. Er valt nog een flinke wereld te winnen als het gaat om de gelijke behandeling van beide seksen. Het afschuwelijke was, dat ik de trainster begreep. Er zijn nog steeds werkgevers die ons moeders als domme vrouwtjes zien. Als dames die liever koekjes bakken op de woensdagmiddag, dan dat ze de Raad van Bestuur een koekje van eigen deeg geven met een pitch waarvan de mannen van hun stoel vallen. Ik moet bekennen dat ik in geen van de beide categorieën val. Ik heb een hekel aan bakken, maar ik ben ook geen commerciële tornado. Maar ik ben dol op mijn werk, ik ben één met mijn iPhone en ben in mijn hoofd altijd bezig met teksten, personages en verhaallijnen. 

 

Strijken met de eer 

Misschien voel ik me niet zo’n moeke omdat ik echt een ontzettend leuke man heb. Een kerel waarmee ik het huishouden deel. Een vent die beter kookt dan mijn moeder en ik samen. Een vader die ’s nachts uit bed komt als het schatje huilt. Die thuis probeert te werken als ons wonder ziek is en dan ook nog de was van het gezin doet. 

En zo gaat de man toch weer met de eer strijken.  

Lees ook de vorige ZeMama-columns van Aefke!